Μία αστεία ιστορία (από τα παλιά!!!)

Οι γονείς μου, από τότε που θυμάμαι, κάθε χρόνο προς το τέλος του αγοράζουν τον καζαμία της επόμενης χρονιάς. Και καθόμασταν καμία φορά και τον ξεφυλλίζαμε, διαβάζαμε τα ζώδια και τα ανέκδοτα και τις προβλέψεις για σημαντικά γεγονότα που αναφέρονταν μέσα στο ημερολόγιο του κάθε μήνα (χωρίς όμως να προσέχουμε αν τελικά επαληθεύονται...). Και στην πίσω σελίδα του κάθε μήνα ρίχναμε καμία ματιά στις συμβουλές για τους αγρότες και πετυχαίναμε κάτι εκφράσεις του στυλ "Το μήνα αυτό κοπρίζουμε το χωράφι..." και γελούσαμε...
Σε έναν καζαμία, λοιπόν, μάλλον του 1985 είχαμε πετύχει μία ιστοριούλα που μας είχε κάνει να κλάψουμε από τα γέλια και τη θυμάμαι σαν μία πολύ όμορφη οικογενειακή στιγμή... Και με τη μαμά μου συχνά αναφερόμασταν σ' αυτή. Αλλά χάσαμε τον καζαμία και πάει και η ιστοριούλα!

Έλα, όμως, που η τεχνολογία κάνει θαύματα! Μερικές λέξεις κλειδιά στο google, λίγο ψάξιμο και ξεθάψαμε το μικρό μας θησαυρό μετά από 25 ολόκληρα χρόνια!!! Κι επειδή πολύ χαρήκαμε με αυτό το δωράκι και πάλι δακρύσαμε από τα γέλια είπα να το μοιραστούμε μαζί σου! Πάρε:

Ένα ζευγάρι Άγγλων περνούσε τις καλοκαιρινές του διακοπές στη Γερμανία, και κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου παρατηρούν ένα χαριτωμένο σπιτάκι που τους φάνηκε κατάλληλο για τις επόμενες διακοπές τους. Αφού έψαξαν και βρήκαν τον ιδιοκτήτη του που ήταν ένας αγγλικανός πάστορας, έκλεισαν συμφωνία για τον επόμενο χρόνο.
Γυρίζοντας όμως στο τόπο τους, ξαφνικά η κυρία θυμήθηκε ότι δεν είχε δει το W.C. Έγραψε λοιπόν το εξής γράμμα:

"Αιδεσιμότατε πάτερ,

Είμαι η κυρία που μερικές μέρες πριν κλείσαμε ένα συμβόλαιο για το σπιτάκι της εξοχής, αλλά δεν πρόσεξα το W.C. Θα ήθελα να με πληροφορήσετε καταλλήλως."

Όταν πήρε το γράμμα ο πάστορας δε κατάλαβε τη σύντμηση W.C. και νομίζοντας πως πρόκειται για ένα εκκλησάκι των Αγγλικανών που ονομάζεται Wables Chappel της απαντά:

"Αγαπητή κυρία,

Εξετίμησα την ερώτησή σας και σας πληροφορώ ότι ο τόπος που σας ενδιαφέρει βρίσκεται σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από το σπίτι, πράγμα που είναι λίγο δύσκολο για αυτούς που συνηθίζουν να πηγαίνουν συχνά. Όποιος δε, έχει τη συνήθεια να παραμένει για πολύ, καλό είναι να φέρει μαζί του και το φαγητό, ώστε να μπορεί να παραμένει όλη τη μέρα.
Στη τοποθεσία μπορείς να φτάσεις με ποδήλατο ή με τα πόδια, αν πάλι βιάζεσαι πολύ, με το αυτοκίνητο. Είναι καλύτερα να πάτε εγκαίρως για να μη διαταράσσετε την ησυχία των άλλων που είναι μέσα. Στην αίθουσα έχει θέσεις για 40 καθιστούς και 100 όρθιους.
Υπάρχει επίσης και κλιματισμός για να αποφεύγονται οι δυσάρεστες μυρωδιές. Συνιστάται να φθάσετε σύντομα για να βρείτε θέση να καθίσετε. Τα παιδιά κάθονται κοντά στους γονείς τους και όλοι μαζί τραγουδούν. Στην είσοδο, σας παραδίδεται ένα χαρτί και αν δε φτάσουν τα χαρτιά χρησιμοποιούνται ανά δύο. Τα φύλλα πρέπει να επιστρέφονται στην έξοδο εις τρόπον ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για άλλη μια φορά.
Υπάρχουν επίσης μεγάφωνα για τους ήχους έτσι ώστε να ακούγονται και από έξω. Αυτά δε που συλλέγονται μοιράζονται στους φτωχούς. Υπάρχουν επίσης φωτογράφοι που φωτογραφίζουν τις διάφορες φάσεις για να μπορούν όλοι να βλέπουν αυτά τα πρόσωπα σε μία τόσο ανθρώπινη πράξη.

Εις το επανιδείν με το σύζυγό σας.

Ο πάστορας."

Αφήνοντας τον έλεγχο στη φύση

Τόσα χρόνια προσπαθείς να φτιάξεις τη ζωή σου. Έχεις μάθει να ρωτάς πολύ συχνά "Γιατί;" και να τρελαίνεσαι μέχρι να βρεις τις απαντήσεις σου. Μαθαίνεις, με τα χρόνια, να ελέγχεις τη ζωή σου, να απαιτείς να ξέρεις τι σου γίνεται, να τακτοποιείς τα θέματά σου, για να μπορείς να ηρεμείς και λίγο. Ε, και καμία φορά παίρνει η μπάλα και κανένα κοντινό σου και πας να τον βάλεις υπό τον έλεγχό σου "για καλό, βρε!"...

Μέχρι που να έρθεις αντιμέτωπος με την ίδια τη φύση, που κανείς δεν μπορεί να την εξηγήσει απόλυτα, ακόμα και ο καλύτερος επιστήμονας...
Και καλείσαι να αφεθείς στη σοφία της, παρόλο που τη γνωρίζεις ελάχιστα...
Παλεύεις να καταλάβεις μία με τη λογική, μία με τη διαίσθηση, τι συμβαίνει μέσα σου! Ώρες ώρες γυρίζει το μάτι ανάποδα και αντοχές σου νιώθεις πως σώνονται και θες τόσο να ξεσπάσεις!
Και κάποιες φορές νομίζεις πως κάτι καταλαβαίνεις και λες "Χα! Τώρα επιτέλους θα το ελέγξω!", και την επόμενη στιγμή η Κυρία Φύση σου βγάζει πάλι τη γλώσσα!

Οπότε, κάνε αυτά που σε παίρνει, πάρε το σιγά σιγά απόφαση πως δεν μπορείς να έχεις τον πλήρη έλεγχο και αφέσου...
Κάνε υπομονή και έχε εμπιστοσύνη...
Άλλωστε, όλη αυτή η διαδικασία κάτι όμορφο θα φέρει στην αγκαλιά σου!
:)

Δάσκαλος: Εύκολο επάγγελμα;

Σοφάκι μου καλό, που τόσες ανησυχίες έχεις για το διδασκαλίκι και με τροφοδοτείς κι εμέ την τυχερή!
Με μία κάποια καθυστέρηση σήμερα καταφέρνω και σου απαντώ!
Τι να κάνω που με πιάνει ώρες ώρες εμένα τη συνεσταλμένη κοπέλα (τρόπος του λέγειν, βρε αδελφέ!) και μπούρου μπούρου μπούρου... και άντε μετά να κόβω από δω κι από κει, ε, να μην κόβει και φλέβα ο περαστικός ο αναγνώστης...

Απορείς πώς γίνεται οι ίδιες οι συμφοιτήτριές σου στο μαθηματικό να σου λένε πως η διδασκαλία είναι το πιο εύκολο επάγγελμα του κόσμου! Για να με ρωτάς τι άποψη έχω επί του θέματος, μάλλον σε στενοχωρεί να τ' ακούς! Γιατί είσαι άνθρωπος με ευαίσθητες κεραίες και αναγνωρίζεις τον κόπο και νιώθεις τις δυσκολίες που υπάρχουν, αφού ήδη διδάσκεις σε παιδάκια! Και πολύ θα ήθελες να εκτιμάει ο κόσμος την προσπάθειά σου! Αλλά συχνά... δεεεεεεεν...

Και έχω κι εγώ μία ευαισθησία σε αυτό το θέμα και πολλές φορές έχω δεχτεί επίθεση, βέβαια από ανθρώπους κυρίως εκτός του χώρου μας. Μου κάνει εντύπωση, όμως, που μου λες πως μαθηματικοί λένε πόσο εύκολο είναι να διδάσκεις. Γιατί ειδικά στα μαθηματικά που είναι όλα τόσο αυστηρά, συμπυκνωμένα και αλυσιδωτά οι περισσότεροι μαθητές δυσκολεύονται τρελά!!! Ίσως έχει τύχει στις καλές σου φίλες να κάνουν μάθημα σε αρκετά καλούς μαθητές που τα πιάνουν σχετικά εύκολα!

Θα μπορούσα να ρωτήσω λοιπόν κι εγώ το εξής απλούστατο:
Αφού, ρε παιδιά, είναι εύκολο, κι αν θέλετε, αφού πληρωνόμαστε πολλά για λίγη δουλειά, γιατί δε γίνονται όλοι δάσκαλοι;

Και απαντώ στη συνέχεια...
Για τις δυσκολίες του επαγγέλματος έχω μιλήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις και δε θέλω να επαναλαμβάνομαι. Θα αναφέρω, όμως, μερικές ακόμα δυσκολίες...

Για αυτούς που είναι εκτός χώρου και μας αμφισβητούν:
Όπως και να έχει, θέλει κόπο, χρόνο και χρήμα για να δώσεις και να περάσεις στις πανελλήνιες. Στη συνέχεια, θέλει κόπο, χρόνο και χρήμα να πάρεις το πτυχίο (ή τα πτυχία). Μετά θέλει κόπο και χρόνο για να περάσεις στον ΑΣΕΠ, αν θες να μπεις στο δημόσιο σχολείο. Και επειδή δεν θέλουν όλοι να μπουν στη διαδικασία να διαβάσουν, αλλά εσύ το έχεις κάνει, γιατί να μην αξίζεις μία τέτοια καλή δουλειά;
Τώρα όταν λέω "καλή" να το σχολιάσω λίγο... Αν μείνεις στην λεγόμενη "παραπαιδεία" μάλλον θα βγάλεις αρκετά χρήματα με περισσότερη ή λιγότερη προετοιμασία, ανάλογα τους μαθητές σου. Αν πας μέσα στο σχολείο, το υποχρεωτικό σου ωράριο θα είναι 21 ώρες σε πρώτη φάση. Το ακούσει βέβαια αυτό ο άλλος και εύκολα σε αποκαλεί τεμπέλη δημόσιο υπάλληλο... Ο μισθός μέτριος ή καλός, αλλά περισσότερος ελεύθερος χρόνος (συν Χριστούγεννα, Πάσχα, Ιούλιο, Αύγουστο).

Άλλο αν εσύ σπαταλάς αρκετό από τον προσωπικό σου χρόνο για προετοιμασία ειδικά στην αρχή και ειδικά για μαθητές πανελληνίων...

Γιατί το ότι τελειώνεις μία σχολή καθηγητική, δε σημαίνει ότι είσαι 100% έτοιμος να διδάξεις! Πρέπει να επιστρέψεις στη σχολική ύλη, να την ξαναθυμηθείς, να τη δεις, πλέον, πιο αναλυτικά, να ανοίξεις κι άλλα βιβλία για μία πιο ολοκληρωμένη άποψη... Να βρεις κανόνες και κόλπα που θα βοηθήσουν το μαθητή σου να μάθει! Να προσαρμόσεις το μάθημά σου, τα λόγια σου, τις ασκήσεις σου, τα φυλλάδιά σου στο επίπεδο του μαθητή σου! Ή αν διδάσκεις σε τάξη πολλών μαθητών, να προσπαθήσεις να αγκαλιάσεις με τους τρόπους σου τα μυαλά των περισσότερων. Και να λύσεις πολλές πολλές ασκήσεις, πέρα από του βιβλίου.
Αν, βέβαια, μιλάμε για μαθητή χαμηλού επιπέδου χωρίς προσδοκίες, εκεί μπορεί πράγματι να σου φανεί ότι παίρνεις σχετικά εύκολα χρήματα. Όπως και σε μαθητές γυμνασίου, βατά τα πράγματα.
Αν όμως σου τύχει πολύ καλός μαθητής στην Γ' Λυκείου ή, ακόμα περισσότερο, τάξη καλών μαθητών, εκεί είναι το μεγάλο στοίχημα! Σ' αυτή την περίπτωση θέλει πολύ διάβασμα όμως, να τους προτείνεις πολλές ενδιαφέρουσες ασκήσεις, και να έχεις και το γόητρό σου ψηλά, ώστε να φαίνεσαι πως ξέρεις πάντα κάτι παραπάνω από τους μαθητές σου! Γιατί με μία έξυπνη παρατήρηση ο καλός μαθητής μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ούφο! Και δε σου αρέσει αυτό!
(Μην ανησυχείς, πιθανότατα θα σου τύχει κάποια στιγμή κι εσένα! Το κεφάλι ψηλά και προχωράς!)

Μία διδακτική ώρα μπορεί να κρύβει ώρες προσωπικής δουλειάς. Κι επειδή αυτή η δουλειά πραγματοποιείται στο σπίτι σου, φαντάζομαι, ο κόσμος δεν μπορεί να τη συνειδητοποιήσει και να την εκτιμήσει... Σε άλλες δουλειές, οι άνθρωποι γυρίζοντας στα σπίτια τους και κατεβάζουν στο μυαλό τους ρολά και ξεκουράζονται πνευματικά. Μερικές φορές ζηλεύω τους ανθρώπους που απασχολούνται σε χειρωνακτικές εργασίες, γιατί έχω την εντύπωση πως έχουν πιο ξεκούραστο μυαλό. Εσύ όμως, στον αρκετό χρόνο που μπορεί να σου μένει συνεχίζεις να σκέφτεσαι, να ψάχνεις, να μελετάς, να γράφεις, ειδικά στα πρώτα χρόνια... Αν βέβαια εργάζεσαι σε φροντιστήριο ή ιδιωτικό σχολείο, εκεί μέχρι και βιβλία με μεθόδους και ασκήσεις φτιάχνουν οι εκπαιδευτικοί... Οπότε, ποιος χρόνος...

Και μετά την πολύ καλή γνώση του αντικειμένου σου περνάμε στην ικανότητά σου να το περάσεις στο ακροατήριο. Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις εκπαιδευτικών που είναι εγκλωβισμένοι στις γνώσεις τους και δεν μπορούν ή αρνούνται να επικοινωνήσουν με τους ακροατές τους. Μιλάω για το χάρισμα της μεταδοτικότητας, που κακά τα ψέματα, δεν το έχουν απαραίτητα όλοι! Στην εποχή αυτή που η διδασκαλία έχει γίνει μαθητοκεντρική, πρέπει να αλληλεπιδράς με τους μαθητές σου και να προσαρμόζεις τη γνώση σου στη γνώση τους, ώστε να τη δεχθούν!

Όσο περνάνε τα χρόνια έχεις, επίσης, να αντιμετωπίσεις το όλο και πιο χαμηλό επίπεδο μαθητών. Πράγμα που μπορεί να οφείλεται και στο δημοτικό. Όλο από περισσότερους γονείς και συναδέλφους ακούω πόσο μεγάλη και δύσκολη έχει γίνει η ύλη στο δημοτικό. Ειδικά στα μαθηματικά πλέον οι άνθρωποι δυσκολεύονται όλο και πιο πολύ να βοηθούν τα παιδιά τους, γιατί όλο και σε πιο μικρές τάξεις βάζουν δυσκολότερα προβλήματα επιπέδου γυμνασίου, που μέσα στην τάξη τα λύνουν με πασαλειματικούς τρόπους όχι σωστά καταρτισμένοι στα μαθηματικά δάσκαλοι. Αποτέλεσμα είναι τα παιδιά όταν έρχονται στο γυμνάσιο να έχουν ήδη χάσει την μπάλα. Αλλά επειδή οι καθηγητές εκεί "λυπούνται" να βάλουν χαμηλούς βαθμούς, πολλά παιδιά φτάνουν στο λύκειο χωρίς γνώσεις, αλλά συχνά και με τεράστια αδιαφορία! Και πες μου τι περιθώρια έχεις να κάνεις τα δικά σου, παρά να καταπιέζεις τον εαυτό σου και τους μαθητές σου να τους μάθεις τριγωνομετρία, όταν οι περισσότεροι δε γνωρίζουν να λύνουν καν πρωτοβάθμια εξίσωση! Μπορεί να ακουστεί άσχημο, αλλά για μένα, που έχω δουλέψει και σε ΕΠΑΛ είναι μία μεγάλη αλήθεια: συχνά δίνουμε απολυτήρια σε αγράμματους μαθητές!

Άκου και αυτό: Το υπουργείο με τις οδηγίες και τη γενική γραμμή που δίνει, οι γονείς και οι μαθητές ρίχνουν τώρα πιο εύκολα από ποτέ το μπαλάκι για τα κακά της παιδείας στον εκπαιδευτικό. Όταν, ταυτόχρονα, το ίδιο το υπουργείο δεν του δίνει τα κατάλληλα εργαλεία, οι γονείς σε πολλές περιπτώσεις δεν πολυασχολούνται με τα παιδιά τους και οι μαθητές δεν ανοίγουν βιβλίο... Ρίξε μία ματιά στο διαδίκτυο ή στη βιβλιογραφία και θα διαβάσεις για το άγχος του εκπαιδευτικού...

Να σου πω, όμως, και το άλλο: Όταν ένας γονιός διαθέτει για επικοινωνία με τα ένα, δύο ή τρία παιδιά του μία ώρα την ημέρα και αν, και πάλι δυσκολεύεται, πες μου τη δύναμη πρέπει να έχει ένας εκπαιδευτικός μέσα σε μία τάξη 20 ή 30 παιδιών μέσα στα 45';

Άσε το άγχος που μπορεί να έχεις κάθε Σεπτέμβρη: "Θα έχω φέτος παιδιά;". Ή, αν είσαι φρεσκοδιορισμένος: "Πού θα είμαι πάλι του χρόνου;"

Αυτές είναι κάποιες από τις δυσκολίες που μπόρεσα να σκεφτώ για το επάγγελμά μας!
Βέβαια, κάθε επάγγελμα έχει τις δυσκολίες του!
Και, ναι, παρ' όλες τις δυσκολίες της είναι μία καλή, γεμάτη, ωραία δουλειά!
Τώρα για την προφανή υποτίμηση του επαγγέλματός μας από τον κόσμο υπάρχουν πολλοί λόγοι και θα τους σχολιάσω, ίσως, σε επόμενη ανάρτηση...

Ελπίζω να μην σε έκανα να φοβηθείς και να συχαθείς τη διδασκαλία!
Θέλω να σου πω πως θα ακούσεις πολλά από τους ανθρώπους, όσο περισσότερους γνωρίζεις.
Όμως, δε χρειάζεται να απολογείσαι συνεχώς για το επάγγελμά σου, ή για την ποιότητά σου ως δασκάλα και ως άνθρωπος, ειδικά σε ανθρώπους που δυσκολεύονται να κατανοήσουν...
Αν νιώθεις, ωστόσο, ότι για κάποιους συναδέλφους σου είναι πιο εύκολο να διδάσκουν από ότι εσύ, κράτα επικοινωνία και αντάλλαξε απόψεις μαζί τους. Στην πορεία μπορεί να πάρεις πολλά πράγματα από αυτούς που θα σε διευκολύνουν κι εσένα ή απλά να τους απομυθοποιήσεις.
Και κράτα επαφή με δασκάλους της ειδικότητάς σου ή παραπλήσιων ειδικοτήτων (που να εφαρμόζουν τη συμβολική γλώσσα των μαθηματικών), γιατί αυτοί μπορούν να κατανοήσουν ευκολότερα τις δυσκολίες. Συνάδελφοι από άλλες ειδικότητες που έχουν ευκολότερη επικοινωνία με τους μαθητές τους λόγω αντικειμένου μπορεί να σε θεωρήσουν υπερβολική και να μην καταλαβαίνουν το άγχος σου...

Κυρίως, συνέχισε να πιστεύεις και να αγαπάς αυτό που κάνεις, ακόμα κι αν κάποιες φορές αμφιβάλλεις! 

:)

Το "κυκλικό φαινόμενο" της Ιστορίας

Μου έστειλαν σήμερα το παρακάτω κείμενο και μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον. Άραγε συμβαίνει μόνο εδώ; 

"Διαβάστε τι έγινε στην ελληνική οικονομία το 1843, συγκρίνετε το με το σήμερα και θα αντιληφθείτε τι συμβαίνει στην παγκόσμια και στην ελληνική ιστορία, ανεξαρτήτως εποχών, προσώπων και ονομάτων. Η σύγκριση, μόνο ανατριχίλα μπορεί να προκαλέσει. Έχουμε και λέμε:

Το καλοκαίρι του 1843, η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει στις τράπεζες της Ευρώπης τα τοκοχρεολύσια παλιότερων δανείων που είχε πάρει η χώρα. Δυστυχώς τα λεφτά δεν είχαν πάει σε υποδομές που θα βοηθούσαν την κατεστραμένη ελληνική οικονομία, αλλά είχαν σπαταληθεί στους εμφυλίους της επανάστασης και στα λούσα του παλατιού και των Βαυαρών συμβούλων του στέμματος. (Σας θυμίζει τίποτα;) Οι τόκοι που έπρεπε να καταβάλλονται κάθε χρόνο ήταν 7 εκατομμύρια δραχμές και ισοδυναμούσαν με το μισό τών συνολικών εσόδων του ελληνικού κράτους που έφταναν μετά βίας τα 14 εκατομμύρια ετησίως. Στην πραγματικότητα, με την καταβολή των τόκων δεν περίσσευε τίποτα να επενδυθεί προς όφελος του ελληνικού λαού. (Αυτό μήπως;)

Την άνοιξη του 1843, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα λιτότητας, τα οποία όμως δεν αποδίδουν τόσο ώστε να συγκεντρωθούν τα απαιτούμενα για την ετήσια δόση χρήματα. Έτσι, τον Ιούνιο του 1843, η ελληνική κυβέρνηση ενημερώνει τις ξένες κυβερνήσεις ότι αδυνατεί να καταβάλει το ποσό που χρωστάει και ζητά νέο δάνειο από τις μεγάλες δυνάμεις, ώστε να αποπληρώσει τα παλιά. Αυτές αρνούνται κατηγορηματικά. (Βρε κάτι συμπτώσεις...)

Αντί να εγκρίνουν νέο δάνειο, εκπρόσωποι των τριών μεγάλων δυνάμεων (Αγγλία-Γαλλία-Ρωσία) κάνουν μια διάσκεψη στο Λονδίνο για το ελληνικό χρέος και καταλήγουν σε καταδικαστικό πρωτόκολλο. Οι πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων με το πρωτόκολλο στο χέρι, παρουσιάζονται στην ελληνική κυβέρνηση και απαιτούν την ικανοποίηση του. Αρχίζουν διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα δύο μέρη και μετά από έναν μήνα υπογράφουν μνημόνιο (!), σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να πάρει μέτρα ώστε να εξοικονομήσει μέσα στους επόμενους μήνες το αστρονομικό επιπλέον ποσό των 3,6 εκατομμυρίων δραχμών, που θα δοθούν στους δανειστές της. (Πάμε πάλι απ' την αρχή. Σας θυμίζει τίποτα;)

Για να είναι σίγουροι ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα, οι πρεσβευτές απαιτούν να παραβρίσκονται στις συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου που θα εγκρίνει τα μέτρα και να παίρνουν ανά μήνα λεπτομερή κατάσταση της πορείας εφαρμογής τους, αλλά και των ποσών που εισπράττονται. (Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...)

Για να μην πολυλογώ, σας αναφέρω τα βασικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση μέσα στο 1843 σε εφαρμογή του τότε μνημονίου. Κάθε ομοιότητα με την εποχή μας είναι εντελώς τυχαία και πέραν των προθέσεων του ιστορικού:

1. Απολύθηκε το ένα τρίτο των Δημοσίων υπαλλήλων και μειώθηκαν 20% οι μισθοί όσων παρέμειναν.
2. Σταμάτησε η χορήγηση συντάξεων, που τότε δεν δίνονταν στο σύνολο του πληθυσμού αλλά σε ειδικές κατηγορίες.
3. Μειώθηκαν κατά 60% οι στρατιωτικές δαπάνες, μειώθηκε δραστικά ο αριθμός των ενστόλων και αντί για μισθό οι στρατιωτικοί έπαιρναν χωράφια.
4. Επιβλήθηκε προκαταβολή στην είσπραξη του φόρου εισοδήματος και της "δεκάτης", που ήταν ο φόρος για την αγροτική παραγωγή.
5. Αυξήθηκαν οι δασμοί και οι φόροι χαρτοσήμου.
6. Απολύθηκαν όλοι οι μηχανικοί του Δημοσίου και σταμάτησαν όλα τα δημόσια έργα.
7. Καταργήθηκαν εντελώς όλες οι υγειονομικές υπηρεσίες του κράτους.
8. Απολύθηκαν όλοι οι υπάλληλοι του εθνικού τυπογραφείου, όλοι οι δασονόμοι, οι δασικοί υπάλληλοι και οι μισοί καθηγητές πανεπιστημίου.
9. Καταργήθηκαν όλες οι διπλωματικές αποστολές στο εξωτερικό.
10. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα αυθαίρετα κτίσματα και οι καταπατημένες "εθνικές γαίες" με την πληρωμή προστίμων νομιμοποίησης.
11. Περαιώθηκαν συνοπτικά όλες οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις με την καταβολή εφάπαξ ποσού.

Δεν είναι ανατριχιαστικά όμοια με την εποχή μας; Είδατε που οι οικονομικές συνταγές λιτότητας είναι σαν το παλιό καλό κρασί; Ίδιες, αιώνιες, ανυπόφορες. Κι επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσετε "τι πέτυχαν με όλα αυτά;", σας απαντώ: Ο κόσμος εξαθλιώθηκε για μεγάλο διάστημα, οι ξένοι πήραν ένα μέρος των χρημάτων τους, η χώρα είδε κι έπαθε να συνέλθει, αλλά φαλίρισε ξανά μετά από πενήντα ακριβώς χρόνια, με το "Κύριοι, δυστυχώς επτωχεύσαμεν" του Χαριλάου Τρικούπη το 1893. Πάντως, το συγκεκριμένο μνημόνιο του 1843, από πολλούς ιστορικούς θεωρείται μία από τις σοβαρότερες αφορμές για το ξέσπασμα της επανάστασης της 3ης Σεπτέμβρη 1843, που έφερε Σύνταγμα στη χώρα."

Αυτά τα ωραία...

Απάντηση σε μία δασκαλίτσα - ανασφαλίτσα!

Σήμερα έχω μπόλικο χρόνο και πολύ έμπνευση για μπλα μπλα! 3η ανάρτηση λοιπόν! Αφιερωμένη σε αγαπημένη μου παλιά μαθήτρια και εκκολαπτόμενη συνάδελφο που μου επιβεβαίωσε τις δικές της ανασφάλειες!

"Ως προς την ανασφάλεια που λες, έτσι όπως είμαστε κοριτσάκια και έχουμε μεγαλώσει σε αρκετά παραδοσιακές οικογένειες, είναι φυσιολογικό να έχουμε αρκετή...

Αυτό μπορεί να σε κάνει να είσαι ανήσυχη, αλλά πιστεύω ότι θα σε κάνει συνέχεια καλύτερη. Γιατί μέσα από αυτή τη δουλειά θα ελέγχεις συνέχεια τον εαυτό σου! Βέβαια, καταντάει πιεστικό και κουραστικό αυτό καμία φορά, γι' αυτό προσπάθησε να σε δικαιολογείς κάπου κάπου και να χαλαρώνεις.
Τέλειοι δε γινόμαστε! Άσε που ειδικά εσύ ακόμα και αν έχεις κάνει κάτι που θεωρείς τελείως κακό, για όλους τους υπόλοιπους το πιθανότερο είναι να το βλέπουν απλά λιγότερο καλό!
Είχαμε όλοι πολλές προσδοκίες από σένα, κι εσύ πάντα ήθελες να μας τις εκπληρώνεις! Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό όμορφο από τη μία! Αλλά, από την άλλη, δε χρειάζεται να σε εξαντλήσει κι όλας! Όχι τόσες ενοχές!

Τώρα το πόσες φορές θα το εξηγείς στα παιδιά μέχρι να νιώσεις πως το κατάλαβαν, θα το ελέγξεις λίγο σιγά σιγά. Το να ρωτάς τα παιδιά αν το κατάλαβαν δε χρησιμεύει πολύ, γιατί συνήθως λένε "ναι" όπως και να έχει.

Στο μάτι τους συνήθως, όμως, φαίνεται η αλήθεια:
Αν το έχουν καταλάβει πραγματικά, θα λάμπει!
Αν δεν το έχουν καταλάβει, θα είναι βοϊδίσιο!

Αν το εξηγείς με πολλούς τρόπους είναι καλό, γιατί γίνονται πιο ισχυρές συνδέσεις στον εγκέφαλό τους. Βέβαια, θα βλέπεις και πόσο χρόνο έχεις στη διάθεσή σου γι' αυτό.
Αλλά έτσι ή αλλιώς, τα μαθηματικά φαίνονται στην πράξη, αν τα κατάλαβε ο μαθητής. Χώσε τους λοιπόν ασκήσεις και προχώρα με τη μέθοδο "μαθαίνω από τα λάθη μου"! Αν καταφέρεις, πάντως, να σου κάνουν καμία ερωτησούλα, αυτό σημαίνει πως είναι σε καλό δρόμο...

Να ξέρεις ότι θα χρειαστεί κάποιες φορές να προσποιηθείς ότι ξέρεις πολύ καλά τι λες.
Ή, αν έχεις αμφιβολία για κάτι, μη χάνεις πολύ χρόνο και κάνεις "κοιλιά". Πες πως θα το ψάξεις και θα το ξαναδείτε την επόμενη φορά.

Επίσης, καλό είναι να ξέρει ο γονιός, ειδικά στο ιδιαίτερο ή το φροντιστήριο, τις δυνατότης του παιδιού του. Αν περιμένει θαύματα από σένα ή το παιδί του το βλέπει για τη ΝΑSΑ, πράγμα που εσύ δυσκολεύεσαι να δεις, αφού σου γράφει κουλούρια, καλό είναι να κρατήσεις αποστάσεις με κάποιο τρόπο... Μπορεί και να σε προσβάλουν! Το αφήνω ασχολίαστο...

Και, τέλος, έχε στο νου σου πως με κάποιους μαθητές μπορεί να αποκτήσεις υπέροχη επικοινωνία, με άλλους ούτε κρύο, ούτε ζέστη, ενώ κάποιοι μπορεί να νιώσεις ότι δε σε χωνεύουν κι όλας! Το ξέρω πως δε σου αρέσει το τελευταίο, αλλά δεν μπορούμε να έχουμε τέλεια χημεία με όλους! Άσε που πολλά παιδιά κουβαλάνε τόσα προβλήματα και θέλουν ιδιαίτερους τρόπους προσέγγισης (σίγουρα όχι μέσω μαθηματικών), που δεν τους βρίσκουμε πάντα!

Το σίγουρο πάντως είναι ότι φαίνεσαι και είσαι ωραίος άνθρωπος και αυτό τα παιδιά, γενικά, θα το εκτιμήσουν σίγουρα πάρα πάρα πολύ! Προχώρα, λοιπόν! "

Για το μυαλό το γυναικείο που σου έλεγα...

Επειδή πριν λίγο σε μαύρισα, σου δίνω κάτι να σε γλυκάνω. Δε στο δίνω όμως τυχαία! Παρακολούθησε την ιστοριούλα στο όμορφο βιντεάκι, κάνε σύνδεση με την ανάρτηση της Παρασκευής και θα καταλάβεις...
Αν σου φαίνεται πολύ μελιστάλαχτη η μουσικούλα, φίμωσέ την... :)
Α! Καλό μήνα βρε!

Το σήμερα με απαισιόδοξη ματιά και η χαρά της άγνοιας

Σε προειδοποιώ, θα σε μιζεριάσω! Αν θες να παραμείνεις χαρωπός, μην προχωράς παρακάτω! 

Μία μικρή έκρηξη απαισιοδοξίας και αγανάκτησης τούτο το όμορφο πρωινό....
Μια και μου θύμισες, φίλε μου, τη γαϊδουριά του γείτονα που μου έχει βάλει το ταλαίπωρο σκύλο μόνιμα μέσα στο αυτί μου...

Βλέπεις όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, ειδικά σήμερα, που πέφτουν οι μάσκες και αποκαλύπτεται η ασχήμια ανθρώπων και καταστάσεων...
Γύρω σου, δίπλα σου, βλέπεις άτομα τελείως κομπλεξικά, που προσπαθούν να σου επιβάλουν την αρρώστια τους με το ζόρι και θεωρούν πως είναι δικαίωμά τους να το κάνουν!
Σου στερούν την ηρεμία σου, τον καθαρό αέρα, την υγειή διατροφή, την αλήθεια... Και το λυπηρό είναι ότι το ευχαριστιούνται!
Ευχαριστιούνται να σε υποβιβάζουν, να σε ενοχλούν, να σε βλέπουν δυστυχισμένο, να σε προκαλούν...

Κι αν πας να τους προσεγγίσεις να μιλήσετε, ή θα σου γυρίσουν την πλάτη, ή θα κάνουν τσαμπουκά! Ή θα προσπαθήσουν να σε γεμίσουν ενοχές, όπως έκανε πρόσφατα ο τεραστίων διατάσεων πολιτικός (που πιθανότατα έχεις ψηφίσει) πετώντας σου το κορυφαίο "Μαζί τα φάγαμε!" χωρίς ίχνος ντροπής! Έτσι, για να σου κόψουν κάθε προσπάθεια αντίδρασης!

Είμαστε μία χώρα με έντονη ανομοιογένεια, που ο καθένας είναι μόνος του, ο καθένας θέλει να κάνει αυτό που θέλει, χωρίς να λογαριάζει τον άλλο...
Δες μόνο τι γίνεται στους δρόμους με τους ραλίστες που κυκλοφορούν!!!
Δες τι γίνεται στις καφετέριες με το τσιγάρο και πες μου σε ποιες εφαρμόζεται αυτός ο κακός ο νόμος!!!
Δες τι γίνεται στα σχολεία, όπου επιτρέπεται ο καθένας να μπαίνει και να σε πετάει έξω!!!
Δες πώς σε κοροϊδεύουν και σε ποδοπατάνε οι πολιτικοί!!!
Δες πώς σου κατευθύνει τη σκέψη η τηλεόραση!!!

Και οι νόμοι; Απλά Α Υ Τ Ι Σ Τ Ι Κ Ο Ι!
Και μετά σου λέει η δικηγόρος σου, "Καλά αυτοί οι Έλληνες, δικομανείς!". Λες και ο καθένας είναι ένας βλάκας που γουστάρει να ταλαιπωρεί την ψυχολογία του για χρόνια στα δικαστήρια και ηδονίζεται να ξοδεύει τα λεφτά που δεν του περισσεύουν με τις τόσες αναβολές και τις διάφορες μεθόδους...

Σα να μισιόμαστε μεταξύ μας ώρες ώρες! Και καταντήσαμε να επαναστατούμε μόνο για τα δικαιώματα του καπνιστή!!! Η λογική του παραλόγου!

Αυτό που γίνεται σε αυτόν τον τόπο πρέπει να είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα!

Μόνο στις γιορτές νομίζω τα βρίσκουμε κάπως...
Θυμάσαι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες τι κλίμα χαράς και προσφοράς επικρατούσε στην Αθήνα; Ήταν η τυχερή μας χρονιά, βέβαια! Number one και στα τραγούδια και στα ποδόσφαιρα! Ήταν τόσο εντυπωσιακό, αλλά και τόσο όμορφο για να κρατήσει!

Και θυμάμαι τι καλά που ήμουν μέχρι πριν αρκετά χρόνια στην Αθήνα, κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους, μικρότερη σε ηλικία, όπου ήξερα τόσα λιγότερα πράγματα και ήμουν τόσο πιο ευτυχισμένη! Όχι, ότι είναι και καλό απαραίτητα, αλλά και που γνωρίζω, τι μπορώ να κάνω; Μόνο την ψυχολογία μου χάλια κάνω με την τόση αγανάκτηση και οργή που τη φουσκώνω...

Ποιος είναι αυτός ο θαρραλέος που θα βάλει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή για να ανατρέψει τα πράγματα και να μας χαρίσει επιτέλους αξιοπρέπεια;

Πήγαινε, τώρα, να διαλογιστείς υπό τους ήχους πουλιών, κυμάτων και κονγκ!
Ή καλύτερα, βγες και έχει υπέροχη μέρα!
Ουφ!

Αχ, αυτό το μυαλό το γυναικείο!!!

Λοιπόν, είχα εχθές μία συζήτηση με ένα φίλο που μου έδωσε τροφή για τούτη την ανάρτηση...  Του είπα, λοιπόν, ότι παρεξηγήθηκα λιγουλάκι με κάτι που είπε (όχι σημαντικό) και μου εξήγησε απλά ο άνθρωπος πως δεν εννοούσε τίποτα πέρα από αυτό που είπε... Και άρχισε τα "συγνώμη" και "σόρι". Και του κάνω, αστειευόμενη, "Έτσι και συνεχίσεις τα "σόρι" θα το πάρω πως δεν τα εννοείς και δε θα σου ξαναμιλήσω...! ".
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή!  
Και οι σχέσεις μας, βέβαια, αποκαταστάθηκαν στο λεπτό (όχι ότι θα χαλούσαν έτσι ή αλλιώς...). Άλλα σκέφτηκα πόσες άλλες φορές έχω παρεξηγήσει απλά λόγια ανθρώπων ή έχω δει να παρεξηγούνται πράγματα και να σχολιάζονται μέσα σε παρέες και να γίνονται τόσο τεράστια... Και τι παρέες, συνήθως, εννοείται; Ναι, ναι, γυναικοπαρέες, βεβαίως, βεβαίως!!!! Έλα τώρα, παραδέξου το, κοπελιά! Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ!

Καλά, μιλάμε για χοντρό εγκεφαλικό πρόβλημα έτσι;! Όπως θα έχεις διαπιστώσει - έστω και σιγά σιγά, αν είσαι άντρας, εμείς οι γυναίκες πάντα είναι εύκολο να σκεφτούμε κάτι κακό για τον άλλο και να το παρεξηγήσουμε - αμφισβητήσουμε.... Γύρω από αυτό που μας τραβάει την προσοχή φτιάχνουμε πολλά - εννοείται συνήθως κακά - σενάρια! Και είμαστε και τόσο κομπλεξικές καμία φορά που το μυαλό θα κολλήσει στο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ σενάριο από αυτά! Τα πράγματα αποκλείεται να είναι τόσο απλά όσο φαίνονται και, κυρίως, όσο απλά εσείς οι άντρες τα περιγράφετε! Πρέπει πάντα να κρύβεται από πίσω κάτι τρομερό, μία διαπλοκή, ένα μυστικό και, πιο συχνά κάποια μισή αλήθεια ή ένα μεγάλο ΨΕΜΑ!!!

Κι αναρωτιέμαι τώρα, τι να φταίει;


Είναι θέμα πρωτόγονων προτύπων; Ο άντρας "έξω - φέρει - φαΐ", η γυναίκα "μόνη - οργανώσει - σπίτι", να προσέξει τα παιδιά και να κάνει τις δουλειές. Να αντιμετωπίζει, μόνη συχνά, τόσα "μικρο"προβλήματα και να προβλέπει "μικρο"κινδύνους. Αυτό, λοιπόν, της έκανε τόσο πολύπλοκο το μυαλό; Και αυτό την έκανε να βλέπει με περισσότερο φόβο τα πράγματα;


Μήπως η φύση την προετοιμάζει να γίνει μάνα και την έκανε να σκέφτεται πολύπλοκα για να διαβάζει τις διαφορετικές γκριμάτσες και τα διαφορετικά κλάματα του μωρού της για να πράττει ανάλογα; Λίγες φορές έχεις παρεξηγήσει την γκριμάτσα του άλλου και σε έπιασε η ανασφάλεια; Γιατί, μη μου πεις πως ο άντρας δίνει τόσο μεγάλη σημασία στις εκφράσεις  και στον ήχο της φωνής του άλλου! 

Μήπως, πάλι, είναι θέμα φυσιολογίας του γυναικείου σώματος; Πραγματικά, το σώμα της γυναίκας περνάει μεγάλες αλλαγές και ευδιάκριτες φάσεις από την εφηβεία μέχρι το τέλος της (έμμηνος ρύση, εγκυμοσύνη, γέννα, εμμηνόπαυση), οπότε έχει στ' αλήθεια ιδιαίτερα έντονη την αίσθηση του χρόνου, ή καλύτερα του περάσματος του χρόνου, ή αλλιώς, του θανάτου! Γι' αυτό θες να ελέγχεις; Γι' αυτό φοβάσαι; 

Ή μήπως είναι κοινωνικό; Πόσες εκφράσεις του τύπου "Πρέπει", "Πρόσεχε!", "Μη!", "Σκέψου!", "Να είσαι σωστή!", "Να είσαι σοβαρή!" έχει ακούσει η γυναίκα μέσα στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία; Πώς να μην αποκτήσει έτσι, χρήσιμη πολύπλοκη θεωρητική σκέψη, αλλά και ανασφάλεια στο να προχωράει στην πράξη;


Η έκφραση "Μα, τι να εννοούσε;" σίγουρα κάτι θα σου θυμίζει! Μία αποκλειστικά γυναικεία ατάκα, που δεν ξέρω πόσες χιλιάδες φορές θα πει στη ζωή της, είτε προς τον εαυτό της, είτε προς τις φίλες της. Και να, πως μπορείς να φουσκώσεις το μυαλό σου με απίστευτα σενάρια! Και να, που μπορεί να έχεις και δίκιο, ή να έχεις ξεφύγει τελείως από την πραγματικότητα και προσεγγίζεις την επιστημονική φαντασία... 

Προς τα αγοράκια:

Λοιπόν, ότι κι αν λέμε οι γυναίκες για σας, όσο δύσκολες και ανεξάρτητες κι αν το παίζουμε, σας χρειαζόμαστε! Με το θάρρος σας, τον αυθορμητισμό σας και την έμφυτη τάση σας να πραγματοποιείτε, μας δίνετε ζωή!   


Προς τα κοριτσάκια:
Κοίτα, κοπελιά, θες δε θες, δεν μπορείς να τα ελέγχεις όλα! Και πρόσεχε, γιατί καμία φορά, έτσι όπως ευχαριστιέσαι να ταΐζεις την ανασφάλειά σου, μήπως γίνει τόσο μεγάλη που φάει και σένα, καμία φορά... Θα έχεις ακούσει για το μεγάλο ποσοστό των γυναικών με φοβίες ή κατάθλιψη, έτσι;


Στην τελική, καλή και η σκέψη, αλλά, πάρε κανένα παραδειγματάκι από τους άντρες (που τους έχεις υποτιμήσει κατά καιρούς...) και ΠΡΑΞΕ για να προχωρήσεις! 


Κι αν δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τις σκέψεις σου και τους στόχους σου, ε, βρες έναν ωραίο άνθρωπο να σε βοηθήσει ή και να το αναλάβει εξολοκλήρου για σένα!   

Όλα με αμοιβαίο σεβασμό, έτσι;


Φιλάκιααααααααααα :))) 

Κάτι για να ομορφύνει η καρδιά σου!

Επειδή σε βάρυνα κάπως τις προηγούμενες ημέρες, θέλω να σε αλαφρύνω λίγο τώρα. Εκεί, λοιπόν, που έψαχνα για κάτι χαρούμενο και αστείο, ανακάλυψα κάτι γλυκό και μαγευτικό...

Δυνάμωσέ το και, απλά, αφέσου... 

Για το Φόβο και την Ψυχοθεραπεία... Σχόλιο στον Παραμυθά

Κοίτα να δεις που τελικά πολλές σκέψεις και συναισθήματα μπορεί να είναι κοινά σε πολλούς. Ενώ τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν περί φόβου και κουβέντιαζα το θέμα με φίλους, μπαίνω στου Παραμυθά και ανακαλύπτω πως τον απασχολεί κι αυτόν, αλλά και άλλους! Και ενθουσιάστηκα πολύ, γιατί, για μένα είναι ένα βαρύ και δύσκολο θέμα, το πιο βαθύ και δύσκολο στο χειρισμό του συναίσθημα, νομίζω... Διάβασε κι εσύ για να καταλάβεις :


Το κοριτσάκι που φώναζε βοήθεια 
  http://www.paramithas.gr/koritsaki_poy_fonaze_voithia/
Σκέψεις πάνω στα σχόλια...
  http://www.paramithas.gr/skepseis_pano_sta-sholia/

Επειδή έκανα κι εγώ σχολιάκι εκεί, το παραθέτω κι εδώ στο ηλεκτρονικό μου σπιτάκι να το έχω...

"Διάβασα κι εγώ το παραμύθι για το κορίτσι που φώναζε βοήθεια και τα σχόλιά σου πάνω σ' αυτό, Παραμυθά μου, και ήθελα κι εγώ να πω κάποια πράγματα. Κυρίως, με αφορμή το ΦΟΒΟ που ανέφερες, που για διάφορους λόγους τυχαίνει να με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό, κοιτάζοντας μέσα μου, αλλά και την κοινωνία γενικότερα...

Καταρχήν, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το φόβο που συχνά μας τρώει τα σωθικά και που έχει, νομίζω, τη μαγική ιδιότητα να καμουφλάρεται σε άλλα, πιο επιφανειακά αν θες, συναισθήματα, όπως είναι η ενοχή, το άγχος, η ανασφάλεια... Επίσης, η διάθεση για αμυντική ή επιθετική συμπεριφορά (χωρίς ιδιαίτερο λόγο πάντα), οι άσχημες σκέψεις για τους άλλους ή για τον εαυτό μας, αλλά και τον κίνδυνο που μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας, νομίζω πως οφείλονται, κατά βάθος, στο φόβο... Και θεωρώ πως ένας κοινός μας φόβος είναι ο φόβος της απόρριψης ή αλλιώς, ο φόβος της μοναξιάς...
Κάτι που με χαροποιεί είναι πως ανακαλύπτω όλο και περισσότερους ανθρώπους που δεν ντρέπονται να πουν ότι φοβούνται. Βέβαια, νομίζω πως κι αυτή η περίοδος που διανύουμε με τις τόσες οικονομικές ανατροπές και τη συνειδητοποίηση πως μάθαμε (ή μας μάθανε) να κοιτάμε μέχρι τη μύτη μας, έχει εντείνει το συναίσθημα του φόβου για το αύριο. Είναι ο φόβος ότι η ίδια μας η ζωή απειλείται...

Ωστόσο, νομίζω πως κυρίως κατευθυνόμαστε από φόβους πιο ενδογενείς, ας πούμε, δηλαδή φόβους που αναπτύχθηκαν καθώς μεγαλώναμε και, κυρίως, φόβους που αποκτήσαμε μέσα στην οικογένεια. Άρα τους φόβους των γονιών μας, κρυφούς ή φανερούς... Που κι αυτοί ίσως έχουν να κάνουν με τους φόβους των προγόνων τους κ.ο.κ...
Κι επειδή πολλές φορές ακόμα και ο καλύτερος φίλος δεν μπορεί να γνωρίζει τα κρυφά μας μυστικά, ή τους φόβους που δύσκολα λέγονται, ένας σοφός άνθρωπος μόνο μπορεί να μας βοηθήσει να τους αντιμετωπίσουμε στην ουσία. Ένας άνθρωπος που, πράγματι, θα μπορεί να καταφέρνει να βγαίνει από τους δικούς του φόβους και προκαταλήψεις κι έτσι, να μπορεί να ακούει καθαρά και να τον βοηθήσει να καταλάβει. Θεωρώ, λοιπόν, πως ένας καλός ψυχοθεραπευτής χρειάζεται, γιατί σοφούς ανθρώπους γύρω μας δύσκολα βρίσκουμε!
Και δε νομίζω πως είναι κακό το ότι οι ψυχοθεραπευτές κάνουν κι αυτοί θεραπεία σε κάποιον συνάδελφό τους. Μάλλον είναι απαραίτητο να μάθουν τον εαυτό τους, να μάθουν τον αυτοέλεγχο και μετά, να μπορούν να ακούν και να οδηγούν τους υπόλοιπους με καθαρό μυαλό και καρδιά στις βαθύτερες αλήθειες τους...
Και επειδή κι αυτοί αφιερώνουν χρόνο και χρήμα για να γίνουν καλύτεροι και να μπορούν να προσφέρουν, αλλά και προσωπικό χρόνο τους στον "ασθενή - μαθητή", πρέπει να αμειφθούν! Το χρήμα, νομίζω, πρέπει να χαρακτηρίζεται ως "πηγή κακών", όταν βγαίνει με αναξιοπρεπείς τρόπους... Από μόνο του το χρήμα ένα μέσω ανταλλαγής υπηρεσιών δεν είναι; Και οι υπηρεσίες αποκλείεται να προσφέρονται με καλή καρδιά; Αντίθετα, για τα τόσα υλικά αγαθά (συχνά, περιττά) που δίνουμε ένα σωρό λεφτά (και θεωρούμε φυσικό να τα δίνουμε), δε θα ήταν πιο εύκολο να πούμε ότι είμαστε θύματα;

Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να ανακαλύπτεις πράγματα για σένα μαθαίνοντας να τα βλέπεις από άλλη οπτική και σε βάθος... Και όσο περισσότερα ανακαλύπτεις, τόσο πιο γοητευτική γίνεται η διαδικασία! Αλλά θέλει και υπομονή και επιμονή, γιατί δε μας αρέσει πάντα να μας ξεβολεύουν από τον τρόπο που έχουμε μάθει..."

Και θα κλείσω με κάτι που μου φάνηκε πολύ όμορφο και ελπιδοφόρο, όταν το άκουσα:

Ποιο είναι το αντίθετο του Φόβου;


Η Αγάπη!!!

Ο Ανασφαλής Δάσκαλος και τα "Κακά Παιδιά" (Μέρος 2ο)

Λοιπόν! Έλα τώρα να ελαφρύνουμε λίγο! Πάρε μερικά παρηγορητικά (από τη μικρή μου εμπειρία και τις συζητήσεις με αγαπητούς συναδέλφους). Τα γράφω για να τα βλέπω και να τα θυμάμαι και να ανεβαίνω ψυχολογικά, όποτε χρειαστώ... Μπορεί να σου φανούν σα λίστα συμβουλών, και να θεωρείς μπανάλ τους συμβουλάτορες, αλλά γι' αυτό απολογούμαι στο τέλος...

Έχω να σου πω, καταρχάς, ότι δεν είσαι ο μόνος που έχει νιώσει άσχημα συναισθήματα! Μοιράσου με τους συναδέλφους σου! Θα δεις ότι είμαστε πολλοί! Και σίγουρα, δεν είμαστε alien...

Θεωρώ, επίσης, πως αφού νιώθεις όλα αυτά τα άβολα συναισθήματα, σημαίνει ότι νοιάζεσαι, θέλεις να είσαι εντάξει! Δεν μπαίνεις μέσα για χαβαλέ! Άρα οι πιθανότητες να κάνεις γι' αυτή τη δουλειά, αυξάνουν πολύ!

Επίσης, δεν μπορεί, έχεις βρεθεί και σε καλές στιγμές, όπου τελικά να είσαι σίγουρος πως έκανες κάτι καλό εκεί μέσα! Κάποιες φορές βγαίνεις νιώθοντας υπέροχα! Και αν το σκεφτείς, συνολικά οι φορές που νιώθεις καλά, έως πολύ καλά, είναι περισσότερες από τις άσχημες.... Έχουμε την τάση να θεωρούμε το όμορφο και υγιές για δεδομένο, και όποτε αυτό χαλάει, όλα νιώθουμε ότι γκρεμίζονται! Δώσε μεγαλύτερη σημασία, λοιπόν, στις καλές στιγμές! Θα σου δώσουν πολλές φορές τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίσεις!

Άκου, τώρα, κι αυτό:

Είχα εντυπωσιαστεί, όταν η φίλη μου και συνάδελφος Βάσω μού είχε μιλήσει για κάποιο σεμινάριο όπου τους έβαλαν να δουν τα πράγματα... ανάποδα! Να δουν το καλό σε κάτι που, φαίνεται κακό (ωραία θεώρηση των πραγμάτων, δε συμφωνείς;). Και πιο συγκεκριμένα, τους έθεσε το εξής ερώτημα: "Στο ότι μιλάνε κάποιοι μαθητές μεταξύ τους στην ώρα του μαθήματος, βλέπετε κάτι καλό;". Οι περισσότεροι είπαν "ΟΧΙ!!!" και, φαντάζομαι, αυτό θα έλεγες κι εσύ, ε; Πόσο καλόκαρδος άνθρωπος πρέπει να είσαι για να βρεις κάτι καλό σ' αυτό!

Κι όμως, μετά από λίγα δευτερόλεπτα πετάγεται μία συνάδελφος και λέει με ενθουσιασμό "Είναι φίλοι!".

Μα, στ' αλήθεια, πόσο σημαντική είναι η φιλία για τα παιδιά! Για κάποια, ίσως το σημαντικότερο, ίσως και ο μοναδικός καλός λόγος για να έρχονται σχολείο, αφού για το διάβασμα δεν τα νοιάζει! Και τι δεν κάνουν για να ανήκουν σε μία παρέα, για να τραβήξουν την προσοχή και να γίνουν δημοφιλή! Και τους βαθμούς τους μπορεί να θυσιάσουν για χάρη της παρέας και της ομοιομορφίας που αυτή προστάζει καμιά φορά!
Εμείς οι μεγαλύτεροι, έχουμε βάλει σε προτεραιότητα με τα χρόνια άλλα πράγματα, όπως η δουλειά ή η νέα μας οικογένεια. Αλλά, αν σκεφτούμε λίγο θα θυμηθούμε τι σημαντικό ρόλο παίζει ή έχει παίξει στη ζωή μας ένας φίλος, για λίγο ή για πολύ... 

Τώρα, τι χρησιμεύει αυτή η γνώση; Πρώτον, το ότι καταλαβαίνεις ότι παρασύρονται από κάτι... καλό!  Εντάξει, σε γράφουν εκείνη τη στιγμή, αλλά δες ότι, δεν κάνουν ακριβώς κακό στον εαυτό τους! Κι αν τα ζυγίσεις, πες μου τώρα, πραγματικά πιστεύεις πως το τι σημαίνει "εσωτερικό γινόμενο διανυσμάτων" είναι σημαντικότερο από την ανταλλαγή σκέψεων μεταξύ εφήβων; Άλλωστε η κοινωνικοποίηση είναι, επίσης, στόχος του σχολείου...

Καταλαβαίνω, ωστόσο, πως δε θεωρείς απαραίτητο να κοινωνικοποιούνται εκείνη τη στιγμή που έχεις φτάσει στο σημαντικότερο (για σένα) σημείο του μαθήματος. Οπότε μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα: να παρατηρήσεις ανοιχτά πως είναι πολύ ωραίο που είναι φιλαράκια και ανταλλάσσουν απόψεις, να αστειευτείς λίγο μ' αυτό, συμμετέχοντας ίσως στα κουτσομπολιά τους, να γίνεις για λίγο φιλικός. Αλλά μετά να το σοβαρέψεις και να τους γυρίσεις στο μάθημα. Ενδεχομένως, το έχεις κάνει ήδη αυτό, έστω και ασυναίσθητα!

Να και κάτι άλλο: Κάποιες φορές μπορεί να δημιουργηθεί αντιπαράθεση, όταν ο δάσκαλος προειδοποιεί για τιμωρία ή την πραγματοποιεί. Ο φασαριόζος μαθητής θα προσπαθήσει να μην παραδεχτεί την αλήθεια, για να γλιτώσει. Και τα αίματα μπορεί να ανάψουν και να παρασυρθείς κι εσύ σε φωνές! Θα έχεις πετύχει και μεγαλύτερους ανθρώπους σε τέτοια φάση. Ξεκινάει, έτσι, μία σύγκρουση, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως διάλογος! Τελικά, στόχος γίνεται το ποιος θα βγει νικητής και όχι η ανταλλαγή απόψεων και η παράθεση επιχειρημάτων! Και νικητής είναι αυτός που φωνάζει πιο δυνατά, και όχι αυτός με τα πιο ισχυρά επιχειρήματα!

Αυτό οφείλεται, νομίζω, στο ότι ο άνθρωπος έχει περασμένο στο DNA του τον πόλεμο. Ειδικά η περιοχή μας έχει έντονα βεβαρημένο ιστορικό σε πολέμους, μέχρι και πρόσφατα. Αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε, πως μας κάνει ετοιμοπόλεμους και τσιτωμένους με το παραμικρό... Αλλά σ' αυτό ίσως μπορεί να απαντήσει καλύτερα η Συστημική...

Θα το νιώθεις κι εσύ, ότι μέσα στην τάξη, καλό είναι να αποφεύγεις τις φωνές! Ο μαθητής ξέρει, στην πραγματικότητα, πως έχεις δίκιο. Όσο λιγότερα λόγια λες, τόσο περισσότερο αυτοέλεγχο δείχνεις ότι έχεις και τόσο πιο σοφός και σίγουρος φαίνεσαι. Στην τελική, με τις φωνές, το πιο πιθανό είναι να κλείσει η φωνή σου και να σου χαλάσει τελείως η μέρα... Εκτός, αν επιδιώκεις να αρρωστήσεις για να νιώσεις θύμα και να σε λυπηθούν - συμπαθήσουν οι γύρω και να δείξεις και στους μαθητές σου πως μπορεί να γίνεσαι κακός, αλλά είσαι καλούλης κατά βάθος, μωρέ! Ε, καμία φορά πέφτεις και σ' αυτήν την παγίδα, σε καταλαβαίνω! Για να δείξεις ανθρώπινος! Αλλά δέξου ότι κι εσύ το επιδίωξες!

Μήπως έχεις προσέξει κι αυτό; Σου έχει τύχει σε εύκολα τμήματα, να κάνεις ήρεμα, ωραία και τυπικά το μάθημά σου, αλλά να μην προκύπτει κανένας άλλος δεσμός με τα παιδιά; Και σε εύκολα τμήματα να φτύνεις αίμα, να υπάρχουν εντάσεις, να αρχίζεις τις συμβουλές, αφήνοντας στην άκρη το μάθημα, και τελικά να νιώθεις πιο δεμένος μ' αυτά τα "κακά" παιδιά; Και πόσο πιο θερμά σε χαιρετούν μετά στο δρόμο! Δεν είναι πολύ όμορφο, έστω από μία μεριά; Ίσως, τελικά, να εκτιμούν τον κόπο σου!

Πάντως, γενικά, καλό είναι να είσαι σαφής και συνεπής ως προς τις προειδοποιήσεις σου για τιμωρία, όταν κάποιος κάνει φασαρία. Μία με δύο αρκούν (ψύχραιμα είπαμε, ε!). Αν επιμένει, κάνε την καρδιά σου πέτρα και βάλε την τιμωρία. Δεν είσαι σαδιστής, για να ηδονίζεσαι τιμωρώντας, αλλά έτσι, και η τάξη θα ηρεμήσει, και το μάθημά σου θα κάνεις καλύτερα και τα νεύρα σου θα παραμείνουν σε καλή κατάσταση και υπό έλεγχο. Και, κυρίως, θα σε πάρουν πιο σοβαρά όλοι! Θα σε πιστέψουν και θα σε εμπιστευτούν. Ακόμα κι εσύ θα σε εκτιμήσεις περισσότερο!

Κάτι άλλο που θέλει προσοχή είναι να είσαι συνεπής ως προς τα παιδιά, και στην τελική ως προς τον εαυτό σου, βρε αδελφέ, σε σχέση με το αντικείμενό σου! Όσο μπορείς να είσαι καλά προετοιμασμένος, γιατί σε κάνει να νιώθεις και να δείχνεις σιγουριά. Δεν κάνεις "κοιλιές", είσαι πιο χαλαρός, πιο χαρούμενος, αφού ξέρεις καλά τι θα προσφέρεις, πιο ανοιχτός προς τα παιδιά, και πιο ανεχτικός ίσως, στη φασαρία! 

Πάνω σ' αυτό, θα σου πρότεινα να κοιμάσαι όσο καλύτερα προλαβαίνεις, γιατί αλλιώς, όλοι και όλα σου φταίνε, όχι μόνο οι μαθητές σου...

Πες και κανένα μπράβο, ενίσχυσε τους μαθητές σου θετικά, μην είσαι τσιγγούνης, ντε! Η μαμά μου μού λέει πως όλοι για ένα μπράβο ζούμε!

Να είσαι σοβαρός και αυστηρός (ειδικά στην αρχή της χρονιάς), αλλά βάλε και λίγο χιούμορ (με μέτρο)! Αφιέρωσε και λίγο χρόνο, ίσως και ολόκληρη ώρα για να επικοινωνήσεις με τους μαθητές σου. Όταν τους βλέπεις αναστατωμένους για κάποιο άλλο λόγο, κάνε και λίγο στην άκρη!

Δε χρειάζεται να είσαι πάντα ο αρχηγός ή πάντα άψογος! Χαλιναγώγησε κάπως, την τάση σου να είσαι πάντα πρώτος, πάντα ο καλός γιος/ η καλή κόρη! 

Η αταξία θα φέρει την τάξη κάποια στιγμή! Μείνε για λίγο σιωπηλός!

Κάτι άλλο που λέω να αναφέρω είναι η αξιοπρεπής εμφάνιση, αλλά είναι και λίγο θέμα λεπτό και δε θα επεκταθώ... Αλλά θεωρώ σημαντικό σίγουρα, να σου πω τα εξής, αν δεν έχεις δώσει σημασία: 

Μίλα καθαρά και με μικρές προτάσεις, κάνε και καμία στάση να σε προλάβουν οι μαθητές και τσέκαρε, παρεμπιπτόντως: σε παρακολουθεί κανείς; 

Δες πώς θα χρωματίσεις την ομιλία σου, απέφυγε την μονοτονία, εκτός αν θες να ναρκώσεις το ακροατήριο!

Προσαρμόσου κι εσύ! Δεν είναι κακό να αναθεωρείς τα πράγματα κάπου κάπου!

Για να μην παρεξηγηθώ, επειδή τα γράφω αυτά δε σημαίνει ότι πάντα είμαι στην κατάλληλη φάση και τα εφαρμόζω κατά γράμμα! Κάνω πάρα πολλά λάθη...Δες τα, λοιπόν, περισσότερο σαν παρατηρήσεις, παρά σα συμβουλές του ξερόλα! Άλλωστε, είναι πράγματα που θα τα έχεις νιώσει κι

εσύ. Δεν είπα ότι ανακάλυψα την Αμερική! 

Επιπλέον, σίγουρα, είναι και πολλά άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να προσέχουμε, αλλά τώρα δε μου έρχονται. Και υπάρχουν και πράγματα που δεν είναι απαραίτητα στο χέρι σου να αλλάξεις άμεσα. Όπως, για παράδειγμα, είναι ο αριθμός των παιδιών της τάξης! Μακάρι να είχαμε λιγότερους μαθητές ανά αίθουσα - τι καλή δουλειά θα γινότανε, όλοι το καταλαβαίνουμε!

Άλλο που επηρεάζει τη συμπεριφορά μας μέσα στην τάξη και την όλη διάθεσή μας, και που εξαρτάται και από άλλους είναι το γενικότερο κλίμα που βγάζει το σχολείο. Η συλλογικότητα των εκπαιδευτικών επηρεάζει θετικά το κλίμα. Αλλά νομίζω ότι ακόμα κι αυτή την ενότητα μεταξύ μας και το οργανωμένο, δίκαιο και ευχάριστο περιβάλλον για όλους τα εξασφαλίζει ο σωστός διευθυντής! Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε διευθυντικές θέσεις πρέπει να μπαίνουν μόνο και αποκλειστικά οι πιο άξιοι άνθρωποι, με όσο το δυνατόν περισσότερα προσόντα, ανοιχτό μυαλό και ευαισθησία για την εκπαίδευση! Αυτές οι θέσεις δεν είναι για επικίνδυνα πειράματα....
Αυτό, βέβαια, αφορά γενικά στη διάρθρωση του δημοσίου...

Είσαι υπεύθυνος για πολλά, αλλά όχι για όλα τα κακά του κόσμου! Και έχεις ακόμα πολλά χρόνια σε αυτή τη δουλειά! Δες πώς θα βρεις κατάλληλους χειρισμούς, για να αντέξεις, αλλά και να είσαι αποδοτικός! Με αξιοπρέπεια, όσο μπορείς! Η καλή σου ψυχολογία είναι το σημαντικότερο εργαλείο σου, όχι μόνο για να ασκήσεις σωστά το επάγγελμά σου, αλλά, γενικά, για να ζεις ποιοτικά! 

Ο Ανασφαλής Δάσκαλος και τα "Κακά Παιδιά" (Μέρος 1ο)

          Είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση περί διδασκαλίας κάποια θεματάκια, και ήθελα να τα αναπτύξω κάποια στιγμή. Τελικά, μου πήρε περισσότερο χρόνο από ότι είχα υπολογίσει και πραγματικά έχει βγει ένα σεντόνι υπέρ-υπέρδιπλο... Το απλώνω, λοιπόν, σήμερα σε δύο δόσεις, μήπως και σε διευκολύνω λίγο:

Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί σ' αυτόν τον τόπο, τον ιστότοπό μου, μπορώ να εκφράζω τις απόψεις μου σχετικά ελεύθερα, με τρόπο διακριτικό (ελπίζω) και χωρίς να επιβάλω τις απόψεις μου σε κανέναν! Ταυτόχρονα, γιατί οι ενδυνάμει αναγνώστες μου είναι αμέτρητοι, και αυτό μου δίνει δύναμη πολύ - οκ,   πιθανότατα πλαστή, το παραδέχομαι - να γράφω...
Ήθελα εδώ και πολλά χρόνια να πω κάτι κι εγώ για τη διδασκαλία, έτσι όπως τα έχω δει μέσα στα χρόνια και όπως τα νιώθω. Αφορμή, οι συζητήσεις που κάνουμε συνεχώς με συναδέλφους, αλλά και η επικοινωνία που είχα για μία παλιά μου μαθήτρια, τη Σοφία, που κι αυτή σε λίγο τελειώνει το μαθηματικό και θέλει να γίνουμε συνάδελφοι... Δες, Σοφάκι μου, κάτι από το μετά.... :)

Η διδασκαλία, για όποιον βέβαια την έχει επιλέξει ή την έχει αγαπήσει ή τη σέβεται, σίγουρα είναι μία πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα διαδικασία. Με όμορφες και λιγότερο όμορφες στιγμές, ανάλογα τον τόπο, το σχολείο, την τάξη, το τμήμα.... Με καλά και "κακά" παιδιά, που ξέρεις ότι κι αυτά καλά είναι στην πραγματικότητα! Όπως και να έχει, περιλαμβάνει έντονο πάρε - δώσε, με παιδιά σε ευαίσθητες ηλικίες, με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα! Και όταν καταφέρεις αυτό το ζεστό κλίμα επικοινωνίας (ακόμα και για όχι τόσο σχετική με το αντικείμενο συζήτηση), τι όμορφα που νιώθεις! Και όταν βλέπεις αυτή τη λάμψη στο μάτι του μαθητή και τη χαρά του να απαντήσει, γνωρίζοντας με σιγουριά τη σωστή απάντηση, ε, πες μου, υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτό; Μπορεί να γίνει τόσο αγαπησιάρικη τούτη η δουλειά...

Υπάρχουν, τώρα, και τα τεχνικά μέρη:
Πρόκειται για extra ultra συμπυκνωμένη εργασία. Συνήθως είσαι όρθιος, μιλάς ή γράφεις πολύ. Σε 45 λεπτά (που είναι πάντα λιγότερα) παρουσιάζεις ένα μάθημα, του οποίου η προεργασία μπορεί να σου έχει πάρει λίγο ή πολύ προσωπικό χρόνο. Και πάντα έχεις το νου σου κάτι να αλλάξεις, αν βλέπεις πως δεν τραβάει...

Ταυτόχρονα, έχεις να επικοινωνήσεις μέχρι και με 25 ή 30 ανθρώπους επιζητώντας την προσοχή τους, ενώ κάποιοι από αυτούς επιζητούν τη δική σου με διάφορους τρόπους (καλούς ή "κακούς"). Κι αυτό σε μία εποχή πιο μαθητοκεντρικής άποψης της διδασκαλίας. Όπου, πλέον, ο μαθητής, συχνά, όχι μόνο δεν νιώθει την πίεση του "πρέπει να διαβάσω, πρέπει να προσέχω, πρέπει να είμαι ήσυχος", αλλά έχει το θάρρος να εκφράζει άμεσα την αδιαφορία του και την πλήξη του λεκτικά, ή με διάφορους "κομψούς" τρόπους..................

Και από τη μία, εσύ θες να είσαι κάπως φιλικός και ζεστός μαζί με τους μαθητές, από την άλλη να κρατάς και τις αποστάσεις να μην ξεφύγει η κατάσταση. Προσπαθείς να προσελκύσεις την προσοχή στο μάθημά σου, αλλά έχεις και να αντιμετωπίσεις και τη γενική χαλαρότητα που προκαλεί το "Έλα, μωρέ! Όλοι περνάνε!". Όλοι μπορούν να περάσουν ευκολότερα από τάξη σε τάξη, αλλά πλέον και σε κάποια σχολή... Πολλοί δε νιώθουν την ανάγκη να μορφωθούν, για να βρουν καλύτερη δουλειά, αφού έχουν κάποιο μέσον ή τα λεφτά του μπαμπά... (Θα έχεις δει ότι έχουν ακριβότερο κινητό από σένα...). Οπότε, γιατί να κουράζονται; Γιατί να σου δώσουν σημασία;

Κι έτσι όπως συνηθίζουν τώρα τα παιδιά να γίνονται καθρέφτης σου, να λένε φωναχτά τις σκέψεις τους, να εκδηλώνουν με διάφορους τρόπους την ανία τους καμιά φορά, δεν είναι λίγες οι φορές που έρχεσαι σε σύγκρουση μαζί τους και μάθημα δε γίνεται, και φεύγεις με τα νεύρα τσατάλια... Και μπορεί, τότε, να κάνουν την εμφάνισή τους πολλά διαβολάκια: απογοήτευση για τη χαλαρότητα των παιδιών, φόβος ότι ο ρόλος σου αμφισβητείται και χάνεις την "κυριαρχία", ενοχή πώς δεν ήσουν αρκετά σωστός, ανασφάλεια ότι δεν κάνεις γι αυτό το επάγγελμα! 

Επίσης, ίσως έχεις τύχει και σε πιο δύσκολες καταστάσεις, με παιδιά που βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά, πως με την παρατήρηση και την απειλή για τιμωρία γίνονται εκτός εαυτού και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν καν τι λένε και τι κάνουν! Προσωπικά κάποιες φορές έχω νιώσει ιδιαίτερο φόβο από τέτοιες περιπτώσεις εντός και εκτός αίθουσας, και ξέρω ότι δεν είμαι και η μόνη... Πολύ άσχημο συναίσθημα όμως!!! Όταν ειδικά θεωρείς πως το σχολείο θα έπρεπε να είναι ο πιο αγνός, υγιής και ασφαλής δημόσιος χώρος!

Τώρα "πρέπει...εσύ, δάσκαλε!", περισσότερο από κάθε άλλη εποχή! Όχι απλά να ξέρεις το αντικείμενο, αλλά να ξέρεις να το μεταδόσεις, να βοηθήσεις τους μαθητές να κατασκευάσουν τη γνώση, να γίνεις και λίγο ηθοποιός, και λίγο ψυχολόγος...
Πρέπει πλέον, κυρίως, να πείσεις τους μαθητές σου ότι τους μαθαίνεις χρήσιμα πράγματα! Εσύ έχεις πειστεί όμως;
Και πολλά ωραία πράγματα πρέπει να κάνεις, όπως προστάζουν άλλωστε και πολλοί ξενόφερτοι νεωτερισμοί στην εκπαίδευση... Τώρα αν η χώρα σου είναι λίγο πίσω σε όλα τα υπόλοιπα που θα σε βοηθούσαν και θα ενεργοποιούσαν, είναι ένα άλλο θέμα. Και κανείς δε σε ρωτάει τι δυσκολίες έχεις να αντιμετωπίσεις δουλεύοντας σ' αυτό το σύστημα, έτσι όπως είναι... 

Δε λέω ότι είναι τόσο χάλια τα πράγματα, αλλά ότι εσύ μπορείς να τα κάνεις πολύ καλύτερα, και αν είχες και τις κατάλληλες συνθήκες, θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα καλύτερα....

Κοίτα, φταις κι εσύ που έχεις χαλαρώσει, εδώ που τα λέμε! Και αν ποτέ κατεβαίνεις στους δρόμους, αυτό που φαίνεται πως ζητάς είναι περισσότερα λεφτά και όχι ουσιαστικές αλλαγές στην παιδεία... Και δίνεις έτσι πάτημα και στον απέξω κόσμο να σε υποτιμάει... Τώρα, με αυτά που έγιναν πάλι στην τελευταία εκείνη μεγάλη πορεία, πάλι καταφέρανε να μας υποτιμήσουν και να μην ακουστούμε σωστά...
Τελικά, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε το τι ζητάμε και το πώς το ζητάμε; Ή απλά όλα τα πράγματα έχουν γίνει τόσο χαλαρά και εύκολα σ' αυτόν τον τόπο και δεν υπάρχει ελπίδα για μία σωστά οργανωμένη και αξιοπρεπή κοινωνία; Αλλά θέλω να σχολιάσω σε επόμενη ανάρτηση την κατάσταση, έτσι όπως τη νιώθω...

Έλα να εμψυχώσουμε λίγο ο ένας τον άλλο στο 2ο Μέρος. Πάρε βαθιά ανάσα και μπλουμ!

Για τη γλυκιά ένωση των αντιθέσεων...

Συνεχίζοντας λίγο τη χθεσινή ανάρτηση περί αντιθέσεων των δύο φύλων, αλλά με γλυκιά ενωτική διάθεση αυτή τη φορά, σου θυμίζω το "Ροζ" του Μιλιώκα, που τόσο όμορφα και λιτά τα περιγράφει...



Δες και πόσο όμορφα τα λέει στην παρακάτω ανάρτηση ο Παραμυθάς λίγες μέρες πριν... Και άκουσε κι εκεί το δωροτραγουδάκι!

http://www.paramithas.gr/what-to-say/

Μερικές φορές γινόμαστε κλειστοί στην καλή διάθεση του συντρόφου μας. Μας φταίει κάτι μέσα μας και, για κάποιο λόγο, το μεταφράζουμε σε λίστα παραπόνων για τον άλλον, έτσι γιατί είναι πολύ εύκολο! Τι κομπλεξικοί που μπορούμε να γίνουμε!

Σ' ευχαριστώ, καλέ μου, που ξέρεις να μ' ανοίγεις την καρδιά με ένα έξυπνο αστείο σου και, κυρίως, με το χαμογελάκι σου το φωτεινό!!!

Άντρας vs Γυναίκα και ο Άνθρωπος των Σπηλαίων

Σήμερα έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο το παρακάτω κειμενάκι, το οποίο, αν το διαβάσεις, θα δεις πως κάτι σου θυμίζει από την πραγματική ζωή! Τελικά, κάποια πράγματα είναι τόσο κλασικά!

   ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!!!!! 

*ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ! * Απογευματινά μαθήματα. Έναρξη αυτόν τον μήνα!  Σημείωση: λόγω της πολυπλοκότητας και του επιπέδου δυσκολίας μαθημάτων, κάθε μάθημα θα δέχεται το πολύ οκτώ συμμετέχοντες.  Θέμα 1: Πώς να γεμίζετε παγοθήκες. Βήμα - βήμα με παρουσίαση slides.  Θέμα 2: Χαρτιά τουαλέτας: φυτρώνουν μόνα τους ή χρειάζονται αλλαγή; Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης.  Θέμα 3: Διαφορές μεταξύ του καλαθιού για τα άπλυτα και του πατώματος. Φωτογραφίες και επεξηγηματικά γραφήματα.  Θέμα 4: Πιάτα και μαχαιροπήρουνα: μπορούν να σηκωθούν και να πετάξουν μόνα τους στον νεροχύτη; Παραδείγματα σε βίντεο. Θέμα 5: Απώλεια ταυτότητας: όταν χάνεις το TVcontrol από το έτερό σου ήμισυ. Υποστηρικτική τηλεφωνική γραμμή και ψυχανάλυση.  Θέμα 6:Μαθαίνοντας πώς να βρίσκεις πράγματα, αρχίζοντας με το να ψάχνεις στο σωστό μέρος αντί να κάνεις το σπίτι άνω κάτω ενώ ουρλιάζεις. Ανοιχτή συζήτηση.  Θέμα 7: Υγεία: η αγορά λουλουδιών δεν είναι επώδυνη για την υγεία σας. Γραφικά και ηχητικά παραδείγματα..  Θέμα 8: Οι αληθινοί άντρες ζητάνε οδηγίες όταν χάνονται.. Αληθινές μαρτυρίες..  Θέμα 9: Είναι γενετικά δυνατόν να κάτσεις αμίλητος ενώ αυτή παρκάρει; Προσομοίωση οδήγησης.  Θέμα 10: Μάθημα ζωής: οι βασικές διαφορές ανάμεσα στη μητέρα και τη σύζυγο. Συζήτηση μέσω διαδικτύου και αυτοσχεδιασμοί.  Θέμα 11: Πώς να γίνεις η ιδανική παρέα για τα ψών ια. :( Ασκήσεις χαλάρωσης, διαλογισμού και τεχνικές αναπνοής.  Θέμα 12:Πώς να πολεμήσεις την εγκεφαλική ατροφία: να θυμάσαι γενέθλια, επετείους, άλλες σημαντικές ημερομηνίες και να τηλεφωνείς όταν πρόκειται να αργήσεις.  *ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ! * Οι γυναίκες νομίζουν ότι ήδη τα ξέρουν όλα, αλλά ένα λεπτό... Μαθήματα είναι τώρα διαθέσιμα και για τις γυναίκες στα ακόλουθα θέματα: 1. Σιωπή, Το Τελικό Σύνορο: Εκεί που Καμία Γυναίκα Δεν Έχει Ξαναπάει 2. Η ανεξερεύνητη Πλευρά των Τραπεζικών Συναλλαγών: Καταθέσεις 3... Πάρτυ: Χωρίς Καινούρια Ρούχα 4. Διαχείριση Ανδρών: Οι μικροκαυγάδες μπορούν να περιμένουν για μετά το τέλος του αγώνα. 5. Τουαλέτα Ι: Και οι άνδρες χρειάζονται χώρο στην τουαλέτα 6. Τουαλέτα ΙΙ: Το ξυραφάκι του είναι δικό του 7. Επικοινωνία Ι: Δάκρυα - Το τελευταίο καταφύγιο, όχι το πρώτο 8. Επικοινωνία ΙΙ: Σκέψη πριν την ομιλία 9. Επικοινωνία ΙΙΙ: Πώς να παίρνεις αυτό που θέλεις χωρίς γκρίνια 10. Ασφαλής οδήγηση: Ένα προσόν που ΜΠΟΡΕΙΣ να αποκτήσεις 11. Τηλέφωνο: Πώς να το κλείσεις 12. Εισαγωγή στο παρκάρισμα 13. Παρκάρισμα για προχωρημένες: Με την όπισθεν 14. Μαγειρική Ι: Αγοράζω πατάτες, αυγά και λάδι 15. Μαγειρική ΙΙ: Πώς να μην επιβά λλεις τη δίαιτά σου στους άλλους ανθρώπους 16. Κοπλιμέντα: Να τα δέχεσαι με ευγένεια 17. Χορός: Γιατί στους άντρες δεν αρέσει 18. Κλασική Υπόδυση: Να φοράς παπούτσια που ήδη έχεις 19. Σκόνη στο σπίτι: Μια άκακη φυσική ουσία που μόνο οι γυναίκες προσέχουν 20. Ενοποίηση της μπουγάδας: Πώς να τα πλένεις όλα μαζί 21. Λάδι και Βενζίνη: Το αυτοκίνητό σου χρειάζεται και τα δύο  Διαβάζοντάς το, θυμήθηκα ένα σχετικό έργο που είδα στο θέατρο πέρυσι, το οποίο πρέπει να δεις: το Caveman (ο Άνθρωπος των Σπηλαίων). Πρόκειται για ένα μονόλογο που περιγράφει τέλεια τα κοινά και, κυρίως, τις διαφορές μεταξύ άντρα και γυναίκας, οι οποίες φαίνεται να έχουν ρίζες στο βάθος των αιώνων, στην εποχή των πρωτόγονων ανθρώπων... Είχαμε πάει με το φόβο πως, αφού παίζει ένας και μόνο ηθοποιός θα κόψουμε τελείως φλέβα, αλλά φύγαμε με πλήρη ικανοποίηση κι ένα τεράστιο χαμόγελο! Γελάσαμε τόσο πολύ και επικοινωνήσαμε με τον Κυριακίδη σε τέτοιο επίπεδο, που δεν το πιστεύαμε! Τα κείμενα είναι φοβερά σύγχρονα και ο Κυριακίδης εκπληκτικός στο ρόλο του! Δεν είναι τυχαίο που παίζεται φέτος για 4η συνεχή χρονιά!  Πάρε γεύση: Για περισσότερα δες στην ιδιαίτερα προσεγμένη σελίδα: http://www.caveman.gr

Τι είναι αυτό;

Ήθελα, σήμερα, να μοιραστούμε κάτι που, αν δεν έχεις δει, πρέπει οπωσδήποτε να δεις!
Μία εξαιρετική δουλειά σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Πυλάβιου και κείμενα του ιδίου και του πατέρα του, Νίκου Πυλάβιου - ναι, του γνωστού μας Παραμυθά...
Κι όμως, είναι δυνατό, μέσα σε 5.30 μόλις λεπτά, να χωράνε τόσα πολλά!!!!!
Με τόσα λιτό τρόπο, να σε γεμίζει τέτοια συναισθήματα!!!!



Κι αν δεν το ήξερες, ο Παραμυθάς μας έχει εδώ και τρία χρόνια σχεδόν τη σελίδα του με πολλά υπέροχα πράγματα...

http://www.paramithas.gr/

10 πράγματα που ένας δάσκαλος δεν θα έπρεπε να κάνει...

Αγάπη 3η: Διδασκαλία

        Γράφω "διδασκαλία" και όχι "μαθηματικά" που είναι η ειδικότητά μου, γιατί κυρίως αυτό που μου αρέσει είναι να διδάσκω. Αυτή η επικοινωνία που μπορεί να προκύψει με κάποιον ή κάποιους από τους μαθητές μου, με τρελαίνει! Είτε πάνω στο γνωστικό κομμάτι, είτε σε μία συζήτηση για κάτι λίγο πιο άσχετο. Είμαι και φαίνομαι πολύ χαρούμενη, όποτε γίνεται αυτό...

Γιατί διάλεξα μαθηματικά, παλιότερα δεν ήμουν πολύ σίγουρη, αλλά τώρα μπορώ να πω πως με ελκύει σ'αυτά το ότι είναι ειλικρινή και ντόμπρα, και καθαρά σαν κρύσταλλο: Αν είσαι σωστός, σε αποζημιώνουν με την αλήθεια! Εκτιμώ πολύ, επίσης, το ότι κάθε σύμβολο εμπεριέχει πολλές σημασίες, κι έτσι ο μαθηματικός λόγος είναι έντονα συμπυκνωμένος και αυστηρός, χωρίς περιττά. Γι' αυτό, νομίζω, είναι και ο μπαμπούλας των μαθητών και μεγάλο ψυχολογικό τραύμα πολλών ενηλίκων από τα μαθητικά τους χρόνια...

Μέσα σε αυτή τη δουλειά είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που μπορεί να αναπτυχθούν, γιατί έχεις να κάνεις με ένα αξιοσέβαστο πλήθος ανθρώπων και πολλά πράγματα να αντιμετωπίσεις, ειδικά στη σημερινή τάξη.  Πολύ βασικό το ότι, πλέον, τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ ισχυρός καθρέφτης σου! Και ακόμα περισσότερο, τα σημερινά παιδιά δε σε φοβούνται και άνετα μπορεί να στην πουν στα ίσα καμιά φορά...
Κι εκεί μπορείς να μάθεις πολλά για σένα...

Περισσότερα για τις δυσκολίες της δουλειάς και την ψυχολογία του δάσκαλου σε επερχόμενη ανάρτηση...

Αυτό το "νησί" το όμορφο!

         Noμίζω πως το πιο ισχυρό σημείο στο σώμα ενός ηθοποιού, όταν παίζει, είναι τα μάτια του!Όταν βλέπεις την ψυχή του ρόλου στα μάτια του ηθοποιού, πείθεσαι!

Και όταν όλα, ηθοποιοί, σενάριο, σκηνοθεσία..., δέσουν καλά, τότε σε ταξιδεύουν στο πιο όμορφο "νησί"! Και όταν ο ρεαλισμός μπλέκεται με το συναίσθημα σε ένα τόσο καλά δεμένο περιβάλλον, συμμετέχεις και κολλάς! 

Τι να θυμηθώ από το χθεσινό πρώτο επεισόδιο... 

Εκείνα τα λεπτά που έπαιζε η άτυχη Λέχου αθόρυβα, μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου της δίνοντάς μας ένα σωρό συναισθήματα: έκπληξη στην ανακάλυψη των σημαδιών, τρόμο στην ιδέα του κακού, αγωνία για επιβεβαίωση της υποψίας, προβληματισμό και λύπη για το πώς θα αποχαιρετήσει τα παιδιά της, αγάπη όταν τα παρατηρούσε στο τραπέζι για τελευταία φορά... 

Το χέρι της που πήγε να συναντήσει το χέρι του άντρα της ανεβαίνοντας τη βάρκα, αλλά άλλαξε κατεύθυνση τελευταία στιγμή...

Το ξέσπασμα σε κλάματα του ψαρά Μάινα, τραβώντας το κουπί (που το είδαμε και στο διαφημιστικό, που όμορφα μας προετοίμασε)...

Τα βρώμικα χέρια του, που μου φάνηκαν τόσο πραγματικά...

Η σκηνή με το παιδάκι που βρήκε το θάρρος να μπει στη θάλασσα...

Τα απλό φτωχικό σκηνικό...

Την κοπέλα που ζύμωνε το ψωμί... 

Οι μικρές σκηνές που έπαιζαν στους τίτλους τέλους και εστίαζαν σε απαλές κινήσεις των χεριών ή η τελευταία με το παιδάκι που φυσάει τη φλόγα... 

Εκλεπτυσμένη έκφραση και κινησιολογία! Ζεστή κινηματογραφική λήψη και προσεγμένες φωτογραφίες! Χρόνος για να νιώσεις τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων και την ανθρωπιά που εκπέμπεται! 

Διαμαντάκι και ζεστή παρέα για τη φετινή, πιο γεμάτη με σαβούρες από ποτέ, τηλεοπτική χρονιά! 

Γιατί, εντάξει, συχνά μπορεί να πέφτεις στο πρόχειρο, αλλά ξέρεις και από καλό φαγητό!!!

Πληροφορίες για τη σειρά:
http://www.104fm.gr/all-news/culture/80-cinema/4237-qthe-islandq-tv-series-ongoing-shooting.html

Αγάπη 2η: Φωτογραφία

            Μία απόπειρα για έξτρα έκφραση και επικοινωνία... Πράγματα, όπως τα βλέπω εγώ...

Μία από τις αδυναμίες μου, η ερασιτεχνική φωτογραφία... Ένας σχετικά εύκολος τρόπος έκφρασης με τα δικά του, βέβαια, μυστικά, και μία ολόκληρη φιλοσοφία! Βασικός στόχος, να έχεις μία εικόνα ενδιαφέρουσα!

Πρέπει να είναι άψογη; Κι όμως, μερικά λαθάκια θα την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα!

Κοίτα πώς παίζουν τα χρώματα, πώς ταιριάζουν ή έρχονται σε αντίθεση και πώς όλα τελικά ισορροπούν!

Κοίτα αυτή η μικρή λεπτομέρεια, κάτι τόσο απλό και ταπεινό, πόσο μεγαλειώδης και σημαντικό μπορεί να φανεί!

Κι εκείνο που σου φαίνεται άσχημο και απαράδεκτο, έλα και δες το από αυτή τη μεριά! Κοίτα πώς ομόρφυνε!

Τι;! Για τη ζωή σου νόμισες πως σου μιλάω;

Αγάπη 1η: Τραγούδι

            Πολύ μικρή με θυμάμαι να προσπαθώ να τραγουδήσω Αργυράκη, Νταλάρα (Το πουκάμισό το σαλασσί), Νομικό (Σάλασσα σάλασσα τι μου χεις κανείειει;) και λίγο Θοδωράκη (αν και η φωνή της Φαραντούρη πάντα με φόβιζε λίγο), γιατί αυτά παίζανε στο σπίτι (σε κασέτα, βέβαια). Με τα χρόνια το να κάνω σεκόντο έγινε το προσωπικό μου παιχνίδι με τα τραγούδια. Και τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι λίγο παραπάνω με το αντικείμενο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ελπινίκη, τα είδα τα πράγματα κολλιόμενα και γενικώς, τα είδα αλλιώς...

Τα πάντα στο τραγούδι φαίνεται ότι είναι η σωστή, χαλαρή, διαφραγματική αναπνοή. Ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από αυτό που συνήθιζα, να αναπνέω με το άνω στενότερο μέρος των πνευμόνων. Αποτέλεσμα; Κάτι σα δύσπνοια και αύξηση άγχους. Το σώμα ζορίζεται, σφίγγεται το στομάχι, το στέρνο, οι ώμοι, ο λαιμός, τα άκρα, όλο το σώμα! Και όταν τραγουδάς και σφίγγεσαι, ο λαιμός μετά από λίγο βραχνιάζει ή κλείνει. Και πού είναι η χαρά του τραγουδιού σε όλα αυτά; Πουθενά!

Ευτυχώς, διορθώνεται αυτό με τον καιρό, ελέγχοντας συνειδητά την εισπνοή και την εκπνοή και νιώθοντας το διάφραγμα. Πλέον, σε μένα, γίνεται όλο και πιο ακούσια. Αν νιώσω ψυχολογική πίεση, κατεβάζω αργά τον αέρα χαμηλά ή πατάω κανένα δυνατό "σσσστ" να πιέσω κάτω το διάφραγμα. Βέβαια στην υπερπροσπάθεια να κάνω σωστά τις ασκήσεις ή να τραγουδάω ακόμα και μόνη μου, πάλι το σώμα σφίγγεται... Τι να κάνουμε, το παλεύουμε το θέμα... Τώρα, προσπαθώ να κατανοήσω και αυτό το πράγμα με τον ουρανίσκο, που πρέπει να ανασηκώνεται στα ψηλά κυρίως και να παίρνει το σχήμα Ο... Ωχ, Θεούλη μου! Δύσκολο να πρέπει να λειτουργείς με εικόνες...

Όπως ο οργανοπαίχτης μαθαίνει το όργανο, έτσι και ο τραγουδιστής μαθαίνει το σώμα του. Που βέβαια είναι τόσο πιο πολύπλοκο και άγνωστο από τα συμβατικά όργανα. Αλλά μαθαίνει και την ψυχολογία του! Πολλές φορές τα μαθήματα μου θυμίζουν ψυχοθεραπεία! Πόσο πιο κρυστάλλινος βγαίνει ο ήχος όταν σκέφτομαι εκείνο το Ο, ή καλύτερα το "εσωτερικό χαμόγελο" με τα μάτια να γουρλώνουν όπως εκείνοι στην όπερα... Δηλαδή για να τραγουδήσεις όμορφα πρέπει να έχεις εσωτερική χαρά! Έτσι, με χαρά να προσφέρεις το τραγούδι σου, τον εαυτό σου, στους ακροατές σου! 

Μία στιγμή το πετυχαίνω το εσωτερικό χαμόγελο, και την άλλη όχι... Σα να φοβάμαι να είμαι χαρούμενη, όπως μου έχει πει η δασκάλα...  Τρομερό; 

Κι εκείνη πάλι η αλλαγή στα ρετζίστρα, που τόσο με έχει ταλαιπωρήσει, γίνεται πιο εύκολα αν είσαι χαλαρός και χαρούμενος. Και η έκταση διπλασιάζεται, έτσι, και ο ήχος γίνεται πιο ομοιόμορφος! 

Δεν το περίμενα πως θα έχει τόσο ενδιαφέρον όλο αυτό! Ευτυχώς που δεν τα παράτησα, όταν κάποια στιγμή ένιωσα βλάκας που δεν τα πιάνω, και τα είχα πάρει στο κρανίο! Γιατί εμπεριέχει κόντρα πολύ το έργο τούτο! 

Θέλει υπομονή και επιμονή να ανακαλύπτεις κομμάτια του εαυτού σου!

Για ξεκίνημα...

         Πόσα θες να πεις, αλλά πολλές φορές οι λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν τις σκέψεις και, κυρίως, τα συναισθήματά σου! Κι αν τις μιλάς, μοιράζεσαι, ή άλλοτε φεύγουν στον αέρα. Κάποιες λέξεις σου θα γραφτούν στη μνήμη του απέναντι, άλλες θα διαγραφούν... Η ένταση της φωνής σου, οι εναλλαγές στο ηχόχρωμά της, οι εκφράσεις του προσώπου σου, οι χειρονομίες σου, η διάθεση που λες τις λέξεις, τις συνοδεύουν, τους δίνουν άλλο χαρακτήρα, ακόμα και άλλη ερμηνεία καμία φορά! Ε, και κάπου κάπου δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πριν μιλήσεις και όποιον πάρουν τα σκάγια...

  

Κι αν τις λέξεις τις γράφεις; Έχεις λιγότερο ή περισσότερο χρόνο, άρα, περισσότερες ευκαιρίες να τις επεξεργαστείς... Να τις βάλεις στη σειρά, να αλλάξεις τη σειρά, να σβήσεις, να αντικαταστήσεις. Να τις βάλεις χρώμα και ένταση με τα σημεία στίξης. Διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται. Μπλέκονται με τη φαντασία και σχηματίζουν δυνατές εικόνες, όχι απαραίτητα ίδιες σε όλους... 

Και έτσι, μπορούν και να επιβιώνουν, οι σκέψεις σου, για πάντα... Εσύ μεγαλώνεις, γεμίζεις και αδειάζεις, και ρίχνεις μία ματιά σε ένα γράμμα ή ένα ημερολόγιο φυλαγμένο χρόνια, και σου φαίνονται τόσο φρέσκιες οι λέξεις, και όλα αυτά που σήμαιναν (και σημαίνουν;) για σένα! Και μη μου πεις πως δεν εντυπωσιάζεσαι για το άφθαρτο, εσύ που είσαι τόσο φθαρτός!

  

Και έτσι, γραπτές, σε βγάζουν, οι λέξεις, και από την αμηχανία. Εκείνη την αμηχανία που νιώθει ο ερωτευμένος, όταν λαχταρά να αποκαλυφτεί στον πιθανό ή όχι δέκτη, ή ο γονιός προς το "ατίθασο" παιδί του. Ενώ γράφοντας, έχεις να λογαριαστείς άμεσα με τις ίδιες λέξεις, και το πρόσωπο σα να έρχεται λίγο μετά... 

Και όλα πιο γρήγορα με την τεχνολογία... Γράφεις, σβήνεις, κόβεις, ράβεις με τεράστια ευκολία! Επιλέγεις και γραμματοσειρά, τι ευκολία αν κάνεις ορνιθοσκαλίσματα... Και σου διορθώνει και τα λάθη, αν είσαι κάπως ανορθόγραφος... Σου φτιάχνει την εικόνα κι από πάνω δηλαδή (ε, χάνεις βέβαια λίγο το προσωπικό στοιχείο, αλλά δεν πειράζει, βρε αδελφέ!). Και με ένα απλό κλικ στο Αποστολή, το 'στειλες σε ένα δευτερόλεπτο σε όποιον θες και όσους θες! Ούτε να γλείφεις φάκελα και γραμματόσημα, ούτε να περιμένεις στην ουρά στο Ταχυδρομείο! (Πού είναι η εποχή που έβρισκες τα γραμματόσημα χύμα στα περίπτερα;)

Ευκολία; Ανάγκη; Δειλία; Σίγουρα μία υπέροχη και δυνατή μορφή επικοινωνίας αυτή που χρησιμοποιώ τώρα κι εγώ εδώ. Αν πάρεις κάτι από δω στο πέρασμά σου, θα χαρώ. Κι αν θες να αφήσεις κάτι από σένα, θα χαρώ πιο πολύ! Καλώς ήρθες, λοιπόν!