Πολύ μικρή με θυμάμαι να προσπαθώ να τραγουδήσω Αργυράκη, Νταλάρα (Το πουκάμισό το σαλασσί), Νομικό (Σάλασσα σάλασσα τι μου χεις κανείειει;) και λίγο Θοδωράκη (αν και η φωνή της Φαραντούρη πάντα με φόβιζε λίγο), γιατί αυτά παίζανε στο σπίτι (σε κασέτα, βέβαια). Με τα χρόνια το να κάνω σεκόντο έγινε το προσωπικό μου παιχνίδι με τα τραγούδια. Και τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι λίγο παραπάνω με το αντικείμενο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ελπινίκη, τα είδα τα πράγματα κολλιόμενα και γενικώς, τα είδα αλλιώς...
Τα πάντα στο τραγούδι φαίνεται ότι είναι η σωστή, χαλαρή, διαφραγματική αναπνοή. Ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από αυτό που συνήθιζα, να αναπνέω με το άνω στενότερο μέρος των πνευμόνων. Αποτέλεσμα; Κάτι σα δύσπνοια και αύξηση άγχους. Το σώμα ζορίζεται, σφίγγεται το στομάχι, το στέρνο, οι ώμοι, ο λαιμός, τα άκρα, όλο το σώμα! Και όταν τραγουδάς και σφίγγεσαι, ο λαιμός μετά από λίγο βραχνιάζει ή κλείνει. Και πού είναι η χαρά του τραγουδιού σε όλα αυτά; Πουθενά!
Ευτυχώς, διορθώνεται αυτό με τον καιρό, ελέγχοντας συνειδητά την εισπνοή και την εκπνοή και νιώθοντας το διάφραγμα. Πλέον, σε μένα, γίνεται όλο και πιο ακούσια. Αν νιώσω ψυχολογική πίεση, κατεβάζω αργά τον αέρα χαμηλά ή πατάω κανένα δυνατό "σσσστ" να πιέσω κάτω το διάφραγμα. Βέβαια στην υπερπροσπάθεια να κάνω σωστά τις ασκήσεις ή να τραγουδάω ακόμα και μόνη μου, πάλι το σώμα σφίγγεται... Τι να κάνουμε, το παλεύουμε το θέμα... Τώρα, προσπαθώ να κατανοήσω και αυτό το πράγμα με τον ουρανίσκο, που πρέπει να ανασηκώνεται στα ψηλά κυρίως και να παίρνει το σχήμα Ο... Ωχ, Θεούλη μου! Δύσκολο να πρέπει να λειτουργείς με εικόνες...
Όπως ο οργανοπαίχτης μαθαίνει το όργανο, έτσι και ο τραγουδιστής μαθαίνει το σώμα του. Που βέβαια είναι τόσο πιο πολύπλοκο και άγνωστο από τα συμβατικά όργανα. Αλλά μαθαίνει και την ψυχολογία του! Πολλές φορές τα μαθήματα μου θυμίζουν ψυχοθεραπεία! Πόσο πιο κρυστάλλινος βγαίνει ο ήχος όταν σκέφτομαι εκείνο το Ο, ή καλύτερα το "εσωτερικό χαμόγελο" με τα μάτια να γουρλώνουν όπως εκείνοι στην όπερα... Δηλαδή για να τραγουδήσεις όμορφα πρέπει να έχεις εσωτερική χαρά! Έτσι, με χαρά να προσφέρεις το τραγούδι σου, τον εαυτό σου, στους ακροατές σου!
Μία στιγμή το πετυχαίνω το εσωτερικό χαμόγελο, και την άλλη όχι... Σα να φοβάμαι να είμαι χαρούμενη, όπως μου έχει πει η δασκάλα... Τρομερό;
Κι εκείνη πάλι η αλλαγή στα ρετζίστρα, που τόσο με έχει ταλαιπωρήσει, γίνεται πιο εύκολα αν είσαι χαλαρός και χαρούμενος. Και η έκταση διπλασιάζεται, έτσι, και ο ήχος γίνεται πιο ομοιόμορφος!
Δεν το περίμενα πως θα έχει τόσο ενδιαφέρον όλο αυτό! Ευτυχώς που δεν τα παράτησα, όταν κάποια στιγμή ένιωσα βλάκας που δεν τα πιάνω, και τα είχα πάρει στο κρανίο! Γιατί εμπεριέχει κόντρα πολύ το έργο τούτο!
Θέλει υπομονή και επιμονή να ανακαλύπτεις κομμάτια του εαυτού σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου