Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Για το Φόβο και την Ψυχοθεραπεία... Σχόλιο στον Παραμυθά

Κοίτα να δεις που τελικά πολλές σκέψεις και συναισθήματα μπορεί να είναι κοινά σε πολλούς. Ενώ τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν περί φόβου και κουβέντιαζα το θέμα με φίλους, μπαίνω στου Παραμυθά και ανακαλύπτω πως τον απασχολεί κι αυτόν, αλλά και άλλους! Και ενθουσιάστηκα πολύ, γιατί, για μένα είναι ένα βαρύ και δύσκολο θέμα, το πιο βαθύ και δύσκολο στο χειρισμό του συναίσθημα, νομίζω... Διάβασε κι εσύ για να καταλάβεις :


Το κοριτσάκι που φώναζε βοήθεια 
  http://www.paramithas.gr/koritsaki_poy_fonaze_voithia/
Σκέψεις πάνω στα σχόλια...
  http://www.paramithas.gr/skepseis_pano_sta-sholia/

Επειδή έκανα κι εγώ σχολιάκι εκεί, το παραθέτω κι εδώ στο ηλεκτρονικό μου σπιτάκι να το έχω...

"Διάβασα κι εγώ το παραμύθι για το κορίτσι που φώναζε βοήθεια και τα σχόλιά σου πάνω σ' αυτό, Παραμυθά μου, και ήθελα κι εγώ να πω κάποια πράγματα. Κυρίως, με αφορμή το ΦΟΒΟ που ανέφερες, που για διάφορους λόγους τυχαίνει να με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό, κοιτάζοντας μέσα μου, αλλά και την κοινωνία γενικότερα...

Καταρχήν, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το φόβο που συχνά μας τρώει τα σωθικά και που έχει, νομίζω, τη μαγική ιδιότητα να καμουφλάρεται σε άλλα, πιο επιφανειακά αν θες, συναισθήματα, όπως είναι η ενοχή, το άγχος, η ανασφάλεια... Επίσης, η διάθεση για αμυντική ή επιθετική συμπεριφορά (χωρίς ιδιαίτερο λόγο πάντα), οι άσχημες σκέψεις για τους άλλους ή για τον εαυτό μας, αλλά και τον κίνδυνο που μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας, νομίζω πως οφείλονται, κατά βάθος, στο φόβο... Και θεωρώ πως ένας κοινός μας φόβος είναι ο φόβος της απόρριψης ή αλλιώς, ο φόβος της μοναξιάς...
Κάτι που με χαροποιεί είναι πως ανακαλύπτω όλο και περισσότερους ανθρώπους που δεν ντρέπονται να πουν ότι φοβούνται. Βέβαια, νομίζω πως κι αυτή η περίοδος που διανύουμε με τις τόσες οικονομικές ανατροπές και τη συνειδητοποίηση πως μάθαμε (ή μας μάθανε) να κοιτάμε μέχρι τη μύτη μας, έχει εντείνει το συναίσθημα του φόβου για το αύριο. Είναι ο φόβος ότι η ίδια μας η ζωή απειλείται...

Ωστόσο, νομίζω πως κυρίως κατευθυνόμαστε από φόβους πιο ενδογενείς, ας πούμε, δηλαδή φόβους που αναπτύχθηκαν καθώς μεγαλώναμε και, κυρίως, φόβους που αποκτήσαμε μέσα στην οικογένεια. Άρα τους φόβους των γονιών μας, κρυφούς ή φανερούς... Που κι αυτοί ίσως έχουν να κάνουν με τους φόβους των προγόνων τους κ.ο.κ...
Κι επειδή πολλές φορές ακόμα και ο καλύτερος φίλος δεν μπορεί να γνωρίζει τα κρυφά μας μυστικά, ή τους φόβους που δύσκολα λέγονται, ένας σοφός άνθρωπος μόνο μπορεί να μας βοηθήσει να τους αντιμετωπίσουμε στην ουσία. Ένας άνθρωπος που, πράγματι, θα μπορεί να καταφέρνει να βγαίνει από τους δικούς του φόβους και προκαταλήψεις κι έτσι, να μπορεί να ακούει καθαρά και να τον βοηθήσει να καταλάβει. Θεωρώ, λοιπόν, πως ένας καλός ψυχοθεραπευτής χρειάζεται, γιατί σοφούς ανθρώπους γύρω μας δύσκολα βρίσκουμε!
Και δε νομίζω πως είναι κακό το ότι οι ψυχοθεραπευτές κάνουν κι αυτοί θεραπεία σε κάποιον συνάδελφό τους. Μάλλον είναι απαραίτητο να μάθουν τον εαυτό τους, να μάθουν τον αυτοέλεγχο και μετά, να μπορούν να ακούν και να οδηγούν τους υπόλοιπους με καθαρό μυαλό και καρδιά στις βαθύτερες αλήθειες τους...
Και επειδή κι αυτοί αφιερώνουν χρόνο και χρήμα για να γίνουν καλύτεροι και να μπορούν να προσφέρουν, αλλά και προσωπικό χρόνο τους στον "ασθενή - μαθητή", πρέπει να αμειφθούν! Το χρήμα, νομίζω, πρέπει να χαρακτηρίζεται ως "πηγή κακών", όταν βγαίνει με αναξιοπρεπείς τρόπους... Από μόνο του το χρήμα ένα μέσω ανταλλαγής υπηρεσιών δεν είναι; Και οι υπηρεσίες αποκλείεται να προσφέρονται με καλή καρδιά; Αντίθετα, για τα τόσα υλικά αγαθά (συχνά, περιττά) που δίνουμε ένα σωρό λεφτά (και θεωρούμε φυσικό να τα δίνουμε), δε θα ήταν πιο εύκολο να πούμε ότι είμαστε θύματα;

Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να ανακαλύπτεις πράγματα για σένα μαθαίνοντας να τα βλέπεις από άλλη οπτική και σε βάθος... Και όσο περισσότερα ανακαλύπτεις, τόσο πιο γοητευτική γίνεται η διαδικασία! Αλλά θέλει και υπομονή και επιμονή, γιατί δε μας αρέσει πάντα να μας ξεβολεύουν από τον τρόπο που έχουμε μάθει..."

Και θα κλείσω με κάτι που μου φάνηκε πολύ όμορφο και ελπιδοφόρο, όταν το άκουσα:

Ποιο είναι το αντίθετο του Φόβου;


Η Αγάπη!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου