Αχ, αυτό το μυαλό το γυναικείο!!!

Λοιπόν, είχα εχθές μία συζήτηση με ένα φίλο που μου έδωσε τροφή για τούτη την ανάρτηση...  Του είπα, λοιπόν, ότι παρεξηγήθηκα λιγουλάκι με κάτι που είπε (όχι σημαντικό) και μου εξήγησε απλά ο άνθρωπος πως δεν εννοούσε τίποτα πέρα από αυτό που είπε... Και άρχισε τα "συγνώμη" και "σόρι". Και του κάνω, αστειευόμενη, "Έτσι και συνεχίσεις τα "σόρι" θα το πάρω πως δεν τα εννοείς και δε θα σου ξαναμιλήσω...! ".
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή!  
Και οι σχέσεις μας, βέβαια, αποκαταστάθηκαν στο λεπτό (όχι ότι θα χαλούσαν έτσι ή αλλιώς...). Άλλα σκέφτηκα πόσες άλλες φορές έχω παρεξηγήσει απλά λόγια ανθρώπων ή έχω δει να παρεξηγούνται πράγματα και να σχολιάζονται μέσα σε παρέες και να γίνονται τόσο τεράστια... Και τι παρέες, συνήθως, εννοείται; Ναι, ναι, γυναικοπαρέες, βεβαίως, βεβαίως!!!! Έλα τώρα, παραδέξου το, κοπελιά! Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ!

Καλά, μιλάμε για χοντρό εγκεφαλικό πρόβλημα έτσι;! Όπως θα έχεις διαπιστώσει - έστω και σιγά σιγά, αν είσαι άντρας, εμείς οι γυναίκες πάντα είναι εύκολο να σκεφτούμε κάτι κακό για τον άλλο και να το παρεξηγήσουμε - αμφισβητήσουμε.... Γύρω από αυτό που μας τραβάει την προσοχή φτιάχνουμε πολλά - εννοείται συνήθως κακά - σενάρια! Και είμαστε και τόσο κομπλεξικές καμία φορά που το μυαλό θα κολλήσει στο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ σενάριο από αυτά! Τα πράγματα αποκλείεται να είναι τόσο απλά όσο φαίνονται και, κυρίως, όσο απλά εσείς οι άντρες τα περιγράφετε! Πρέπει πάντα να κρύβεται από πίσω κάτι τρομερό, μία διαπλοκή, ένα μυστικό και, πιο συχνά κάποια μισή αλήθεια ή ένα μεγάλο ΨΕΜΑ!!!

Κι αναρωτιέμαι τώρα, τι να φταίει;


Είναι θέμα πρωτόγονων προτύπων; Ο άντρας "έξω - φέρει - φαΐ", η γυναίκα "μόνη - οργανώσει - σπίτι", να προσέξει τα παιδιά και να κάνει τις δουλειές. Να αντιμετωπίζει, μόνη συχνά, τόσα "μικρο"προβλήματα και να προβλέπει "μικρο"κινδύνους. Αυτό, λοιπόν, της έκανε τόσο πολύπλοκο το μυαλό; Και αυτό την έκανε να βλέπει με περισσότερο φόβο τα πράγματα;


Μήπως η φύση την προετοιμάζει να γίνει μάνα και την έκανε να σκέφτεται πολύπλοκα για να διαβάζει τις διαφορετικές γκριμάτσες και τα διαφορετικά κλάματα του μωρού της για να πράττει ανάλογα; Λίγες φορές έχεις παρεξηγήσει την γκριμάτσα του άλλου και σε έπιασε η ανασφάλεια; Γιατί, μη μου πεις πως ο άντρας δίνει τόσο μεγάλη σημασία στις εκφράσεις  και στον ήχο της φωνής του άλλου! 

Μήπως, πάλι, είναι θέμα φυσιολογίας του γυναικείου σώματος; Πραγματικά, το σώμα της γυναίκας περνάει μεγάλες αλλαγές και ευδιάκριτες φάσεις από την εφηβεία μέχρι το τέλος της (έμμηνος ρύση, εγκυμοσύνη, γέννα, εμμηνόπαυση), οπότε έχει στ' αλήθεια ιδιαίτερα έντονη την αίσθηση του χρόνου, ή καλύτερα του περάσματος του χρόνου, ή αλλιώς, του θανάτου! Γι' αυτό θες να ελέγχεις; Γι' αυτό φοβάσαι; 

Ή μήπως είναι κοινωνικό; Πόσες εκφράσεις του τύπου "Πρέπει", "Πρόσεχε!", "Μη!", "Σκέψου!", "Να είσαι σωστή!", "Να είσαι σοβαρή!" έχει ακούσει η γυναίκα μέσα στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία; Πώς να μην αποκτήσει έτσι, χρήσιμη πολύπλοκη θεωρητική σκέψη, αλλά και ανασφάλεια στο να προχωράει στην πράξη;


Η έκφραση "Μα, τι να εννοούσε;" σίγουρα κάτι θα σου θυμίζει! Μία αποκλειστικά γυναικεία ατάκα, που δεν ξέρω πόσες χιλιάδες φορές θα πει στη ζωή της, είτε προς τον εαυτό της, είτε προς τις φίλες της. Και να, πως μπορείς να φουσκώσεις το μυαλό σου με απίστευτα σενάρια! Και να, που μπορεί να έχεις και δίκιο, ή να έχεις ξεφύγει τελείως από την πραγματικότητα και προσεγγίζεις την επιστημονική φαντασία... 

Προς τα αγοράκια:

Λοιπόν, ότι κι αν λέμε οι γυναίκες για σας, όσο δύσκολες και ανεξάρτητες κι αν το παίζουμε, σας χρειαζόμαστε! Με το θάρρος σας, τον αυθορμητισμό σας και την έμφυτη τάση σας να πραγματοποιείτε, μας δίνετε ζωή!   


Προς τα κοριτσάκια:
Κοίτα, κοπελιά, θες δε θες, δεν μπορείς να τα ελέγχεις όλα! Και πρόσεχε, γιατί καμία φορά, έτσι όπως ευχαριστιέσαι να ταΐζεις την ανασφάλειά σου, μήπως γίνει τόσο μεγάλη που φάει και σένα, καμία φορά... Θα έχεις ακούσει για το μεγάλο ποσοστό των γυναικών με φοβίες ή κατάθλιψη, έτσι;


Στην τελική, καλή και η σκέψη, αλλά, πάρε κανένα παραδειγματάκι από τους άντρες (που τους έχεις υποτιμήσει κατά καιρούς...) και ΠΡΑΞΕ για να προχωρήσεις! 


Κι αν δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις τις σκέψεις σου και τους στόχους σου, ε, βρες έναν ωραίο άνθρωπο να σε βοηθήσει ή και να το αναλάβει εξολοκλήρου για σένα!   

Όλα με αμοιβαίο σεβασμό, έτσι;


Φιλάκιααααααααααα :))) 

Κάτι για να ομορφύνει η καρδιά σου!

Επειδή σε βάρυνα κάπως τις προηγούμενες ημέρες, θέλω να σε αλαφρύνω λίγο τώρα. Εκεί, λοιπόν, που έψαχνα για κάτι χαρούμενο και αστείο, ανακάλυψα κάτι γλυκό και μαγευτικό...

Δυνάμωσέ το και, απλά, αφέσου... 

Για το Φόβο και την Ψυχοθεραπεία... Σχόλιο στον Παραμυθά

Κοίτα να δεις που τελικά πολλές σκέψεις και συναισθήματα μπορεί να είναι κοινά σε πολλούς. Ενώ τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν περί φόβου και κουβέντιαζα το θέμα με φίλους, μπαίνω στου Παραμυθά και ανακαλύπτω πως τον απασχολεί κι αυτόν, αλλά και άλλους! Και ενθουσιάστηκα πολύ, γιατί, για μένα είναι ένα βαρύ και δύσκολο θέμα, το πιο βαθύ και δύσκολο στο χειρισμό του συναίσθημα, νομίζω... Διάβασε κι εσύ για να καταλάβεις :


Το κοριτσάκι που φώναζε βοήθεια 
  http://www.paramithas.gr/koritsaki_poy_fonaze_voithia/
Σκέψεις πάνω στα σχόλια...
  http://www.paramithas.gr/skepseis_pano_sta-sholia/

Επειδή έκανα κι εγώ σχολιάκι εκεί, το παραθέτω κι εδώ στο ηλεκτρονικό μου σπιτάκι να το έχω...

"Διάβασα κι εγώ το παραμύθι για το κορίτσι που φώναζε βοήθεια και τα σχόλιά σου πάνω σ' αυτό, Παραμυθά μου, και ήθελα κι εγώ να πω κάποια πράγματα. Κυρίως, με αφορμή το ΦΟΒΟ που ανέφερες, που για διάφορους λόγους τυχαίνει να με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό, κοιτάζοντας μέσα μου, αλλά και την κοινωνία γενικότερα...

Καταρχήν, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για το φόβο που συχνά μας τρώει τα σωθικά και που έχει, νομίζω, τη μαγική ιδιότητα να καμουφλάρεται σε άλλα, πιο επιφανειακά αν θες, συναισθήματα, όπως είναι η ενοχή, το άγχος, η ανασφάλεια... Επίσης, η διάθεση για αμυντική ή επιθετική συμπεριφορά (χωρίς ιδιαίτερο λόγο πάντα), οι άσχημες σκέψεις για τους άλλους ή για τον εαυτό μας, αλλά και τον κίνδυνο που μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας, νομίζω πως οφείλονται, κατά βάθος, στο φόβο... Και θεωρώ πως ένας κοινός μας φόβος είναι ο φόβος της απόρριψης ή αλλιώς, ο φόβος της μοναξιάς...
Κάτι που με χαροποιεί είναι πως ανακαλύπτω όλο και περισσότερους ανθρώπους που δεν ντρέπονται να πουν ότι φοβούνται. Βέβαια, νομίζω πως κι αυτή η περίοδος που διανύουμε με τις τόσες οικονομικές ανατροπές και τη συνειδητοποίηση πως μάθαμε (ή μας μάθανε) να κοιτάμε μέχρι τη μύτη μας, έχει εντείνει το συναίσθημα του φόβου για το αύριο. Είναι ο φόβος ότι η ίδια μας η ζωή απειλείται...

Ωστόσο, νομίζω πως κυρίως κατευθυνόμαστε από φόβους πιο ενδογενείς, ας πούμε, δηλαδή φόβους που αναπτύχθηκαν καθώς μεγαλώναμε και, κυρίως, φόβους που αποκτήσαμε μέσα στην οικογένεια. Άρα τους φόβους των γονιών μας, κρυφούς ή φανερούς... Που κι αυτοί ίσως έχουν να κάνουν με τους φόβους των προγόνων τους κ.ο.κ...
Κι επειδή πολλές φορές ακόμα και ο καλύτερος φίλος δεν μπορεί να γνωρίζει τα κρυφά μας μυστικά, ή τους φόβους που δύσκολα λέγονται, ένας σοφός άνθρωπος μόνο μπορεί να μας βοηθήσει να τους αντιμετωπίσουμε στην ουσία. Ένας άνθρωπος που, πράγματι, θα μπορεί να καταφέρνει να βγαίνει από τους δικούς του φόβους και προκαταλήψεις κι έτσι, να μπορεί να ακούει καθαρά και να τον βοηθήσει να καταλάβει. Θεωρώ, λοιπόν, πως ένας καλός ψυχοθεραπευτής χρειάζεται, γιατί σοφούς ανθρώπους γύρω μας δύσκολα βρίσκουμε!
Και δε νομίζω πως είναι κακό το ότι οι ψυχοθεραπευτές κάνουν κι αυτοί θεραπεία σε κάποιον συνάδελφό τους. Μάλλον είναι απαραίτητο να μάθουν τον εαυτό τους, να μάθουν τον αυτοέλεγχο και μετά, να μπορούν να ακούν και να οδηγούν τους υπόλοιπους με καθαρό μυαλό και καρδιά στις βαθύτερες αλήθειες τους...
Και επειδή κι αυτοί αφιερώνουν χρόνο και χρήμα για να γίνουν καλύτεροι και να μπορούν να προσφέρουν, αλλά και προσωπικό χρόνο τους στον "ασθενή - μαθητή", πρέπει να αμειφθούν! Το χρήμα, νομίζω, πρέπει να χαρακτηρίζεται ως "πηγή κακών", όταν βγαίνει με αναξιοπρεπείς τρόπους... Από μόνο του το χρήμα ένα μέσω ανταλλαγής υπηρεσιών δεν είναι; Και οι υπηρεσίες αποκλείεται να προσφέρονται με καλή καρδιά; Αντίθετα, για τα τόσα υλικά αγαθά (συχνά, περιττά) που δίνουμε ένα σωρό λεφτά (και θεωρούμε φυσικό να τα δίνουμε), δε θα ήταν πιο εύκολο να πούμε ότι είμαστε θύματα;

Είναι πολύ ωραίο να μπορείς να ανακαλύπτεις πράγματα για σένα μαθαίνοντας να τα βλέπεις από άλλη οπτική και σε βάθος... Και όσο περισσότερα ανακαλύπτεις, τόσο πιο γοητευτική γίνεται η διαδικασία! Αλλά θέλει και υπομονή και επιμονή, γιατί δε μας αρέσει πάντα να μας ξεβολεύουν από τον τρόπο που έχουμε μάθει..."

Και θα κλείσω με κάτι που μου φάνηκε πολύ όμορφο και ελπιδοφόρο, όταν το άκουσα:

Ποιο είναι το αντίθετο του Φόβου;


Η Αγάπη!!!

Ο Ανασφαλής Δάσκαλος και τα "Κακά Παιδιά" (Μέρος 2ο)

Λοιπόν! Έλα τώρα να ελαφρύνουμε λίγο! Πάρε μερικά παρηγορητικά (από τη μικρή μου εμπειρία και τις συζητήσεις με αγαπητούς συναδέλφους). Τα γράφω για να τα βλέπω και να τα θυμάμαι και να ανεβαίνω ψυχολογικά, όποτε χρειαστώ... Μπορεί να σου φανούν σα λίστα συμβουλών, και να θεωρείς μπανάλ τους συμβουλάτορες, αλλά γι' αυτό απολογούμαι στο τέλος...

Έχω να σου πω, καταρχάς, ότι δεν είσαι ο μόνος που έχει νιώσει άσχημα συναισθήματα! Μοιράσου με τους συναδέλφους σου! Θα δεις ότι είμαστε πολλοί! Και σίγουρα, δεν είμαστε alien...

Θεωρώ, επίσης, πως αφού νιώθεις όλα αυτά τα άβολα συναισθήματα, σημαίνει ότι νοιάζεσαι, θέλεις να είσαι εντάξει! Δεν μπαίνεις μέσα για χαβαλέ! Άρα οι πιθανότητες να κάνεις γι' αυτή τη δουλειά, αυξάνουν πολύ!

Επίσης, δεν μπορεί, έχεις βρεθεί και σε καλές στιγμές, όπου τελικά να είσαι σίγουρος πως έκανες κάτι καλό εκεί μέσα! Κάποιες φορές βγαίνεις νιώθοντας υπέροχα! Και αν το σκεφτείς, συνολικά οι φορές που νιώθεις καλά, έως πολύ καλά, είναι περισσότερες από τις άσχημες.... Έχουμε την τάση να θεωρούμε το όμορφο και υγιές για δεδομένο, και όποτε αυτό χαλάει, όλα νιώθουμε ότι γκρεμίζονται! Δώσε μεγαλύτερη σημασία, λοιπόν, στις καλές στιγμές! Θα σου δώσουν πολλές φορές τη δύναμη και τη χαρά να συνεχίσεις!

Άκου, τώρα, κι αυτό:

Είχα εντυπωσιαστεί, όταν η φίλη μου και συνάδελφος Βάσω μού είχε μιλήσει για κάποιο σεμινάριο όπου τους έβαλαν να δουν τα πράγματα... ανάποδα! Να δουν το καλό σε κάτι που, φαίνεται κακό (ωραία θεώρηση των πραγμάτων, δε συμφωνείς;). Και πιο συγκεκριμένα, τους έθεσε το εξής ερώτημα: "Στο ότι μιλάνε κάποιοι μαθητές μεταξύ τους στην ώρα του μαθήματος, βλέπετε κάτι καλό;". Οι περισσότεροι είπαν "ΟΧΙ!!!" και, φαντάζομαι, αυτό θα έλεγες κι εσύ, ε; Πόσο καλόκαρδος άνθρωπος πρέπει να είσαι για να βρεις κάτι καλό σ' αυτό!

Κι όμως, μετά από λίγα δευτερόλεπτα πετάγεται μία συνάδελφος και λέει με ενθουσιασμό "Είναι φίλοι!".

Μα, στ' αλήθεια, πόσο σημαντική είναι η φιλία για τα παιδιά! Για κάποια, ίσως το σημαντικότερο, ίσως και ο μοναδικός καλός λόγος για να έρχονται σχολείο, αφού για το διάβασμα δεν τα νοιάζει! Και τι δεν κάνουν για να ανήκουν σε μία παρέα, για να τραβήξουν την προσοχή και να γίνουν δημοφιλή! Και τους βαθμούς τους μπορεί να θυσιάσουν για χάρη της παρέας και της ομοιομορφίας που αυτή προστάζει καμιά φορά!
Εμείς οι μεγαλύτεροι, έχουμε βάλει σε προτεραιότητα με τα χρόνια άλλα πράγματα, όπως η δουλειά ή η νέα μας οικογένεια. Αλλά, αν σκεφτούμε λίγο θα θυμηθούμε τι σημαντικό ρόλο παίζει ή έχει παίξει στη ζωή μας ένας φίλος, για λίγο ή για πολύ... 

Τώρα, τι χρησιμεύει αυτή η γνώση; Πρώτον, το ότι καταλαβαίνεις ότι παρασύρονται από κάτι... καλό!  Εντάξει, σε γράφουν εκείνη τη στιγμή, αλλά δες ότι, δεν κάνουν ακριβώς κακό στον εαυτό τους! Κι αν τα ζυγίσεις, πες μου τώρα, πραγματικά πιστεύεις πως το τι σημαίνει "εσωτερικό γινόμενο διανυσμάτων" είναι σημαντικότερο από την ανταλλαγή σκέψεων μεταξύ εφήβων; Άλλωστε η κοινωνικοποίηση είναι, επίσης, στόχος του σχολείου...

Καταλαβαίνω, ωστόσο, πως δε θεωρείς απαραίτητο να κοινωνικοποιούνται εκείνη τη στιγμή που έχεις φτάσει στο σημαντικότερο (για σένα) σημείο του μαθήματος. Οπότε μπορείς να κάνεις το επόμενο βήμα: να παρατηρήσεις ανοιχτά πως είναι πολύ ωραίο που είναι φιλαράκια και ανταλλάσσουν απόψεις, να αστειευτείς λίγο μ' αυτό, συμμετέχοντας ίσως στα κουτσομπολιά τους, να γίνεις για λίγο φιλικός. Αλλά μετά να το σοβαρέψεις και να τους γυρίσεις στο μάθημα. Ενδεχομένως, το έχεις κάνει ήδη αυτό, έστω και ασυναίσθητα!

Να και κάτι άλλο: Κάποιες φορές μπορεί να δημιουργηθεί αντιπαράθεση, όταν ο δάσκαλος προειδοποιεί για τιμωρία ή την πραγματοποιεί. Ο φασαριόζος μαθητής θα προσπαθήσει να μην παραδεχτεί την αλήθεια, για να γλιτώσει. Και τα αίματα μπορεί να ανάψουν και να παρασυρθείς κι εσύ σε φωνές! Θα έχεις πετύχει και μεγαλύτερους ανθρώπους σε τέτοια φάση. Ξεκινάει, έτσι, μία σύγκρουση, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως διάλογος! Τελικά, στόχος γίνεται το ποιος θα βγει νικητής και όχι η ανταλλαγή απόψεων και η παράθεση επιχειρημάτων! Και νικητής είναι αυτός που φωνάζει πιο δυνατά, και όχι αυτός με τα πιο ισχυρά επιχειρήματα!

Αυτό οφείλεται, νομίζω, στο ότι ο άνθρωπος έχει περασμένο στο DNA του τον πόλεμο. Ειδικά η περιοχή μας έχει έντονα βεβαρημένο ιστορικό σε πολέμους, μέχρι και πρόσφατα. Αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε, πως μας κάνει ετοιμοπόλεμους και τσιτωμένους με το παραμικρό... Αλλά σ' αυτό ίσως μπορεί να απαντήσει καλύτερα η Συστημική...

Θα το νιώθεις κι εσύ, ότι μέσα στην τάξη, καλό είναι να αποφεύγεις τις φωνές! Ο μαθητής ξέρει, στην πραγματικότητα, πως έχεις δίκιο. Όσο λιγότερα λόγια λες, τόσο περισσότερο αυτοέλεγχο δείχνεις ότι έχεις και τόσο πιο σοφός και σίγουρος φαίνεσαι. Στην τελική, με τις φωνές, το πιο πιθανό είναι να κλείσει η φωνή σου και να σου χαλάσει τελείως η μέρα... Εκτός, αν επιδιώκεις να αρρωστήσεις για να νιώσεις θύμα και να σε λυπηθούν - συμπαθήσουν οι γύρω και να δείξεις και στους μαθητές σου πως μπορεί να γίνεσαι κακός, αλλά είσαι καλούλης κατά βάθος, μωρέ! Ε, καμία φορά πέφτεις και σ' αυτήν την παγίδα, σε καταλαβαίνω! Για να δείξεις ανθρώπινος! Αλλά δέξου ότι κι εσύ το επιδίωξες!

Μήπως έχεις προσέξει κι αυτό; Σου έχει τύχει σε εύκολα τμήματα, να κάνεις ήρεμα, ωραία και τυπικά το μάθημά σου, αλλά να μην προκύπτει κανένας άλλος δεσμός με τα παιδιά; Και σε εύκολα τμήματα να φτύνεις αίμα, να υπάρχουν εντάσεις, να αρχίζεις τις συμβουλές, αφήνοντας στην άκρη το μάθημα, και τελικά να νιώθεις πιο δεμένος μ' αυτά τα "κακά" παιδιά; Και πόσο πιο θερμά σε χαιρετούν μετά στο δρόμο! Δεν είναι πολύ όμορφο, έστω από μία μεριά; Ίσως, τελικά, να εκτιμούν τον κόπο σου!

Πάντως, γενικά, καλό είναι να είσαι σαφής και συνεπής ως προς τις προειδοποιήσεις σου για τιμωρία, όταν κάποιος κάνει φασαρία. Μία με δύο αρκούν (ψύχραιμα είπαμε, ε!). Αν επιμένει, κάνε την καρδιά σου πέτρα και βάλε την τιμωρία. Δεν είσαι σαδιστής, για να ηδονίζεσαι τιμωρώντας, αλλά έτσι, και η τάξη θα ηρεμήσει, και το μάθημά σου θα κάνεις καλύτερα και τα νεύρα σου θα παραμείνουν σε καλή κατάσταση και υπό έλεγχο. Και, κυρίως, θα σε πάρουν πιο σοβαρά όλοι! Θα σε πιστέψουν και θα σε εμπιστευτούν. Ακόμα κι εσύ θα σε εκτιμήσεις περισσότερο!

Κάτι άλλο που θέλει προσοχή είναι να είσαι συνεπής ως προς τα παιδιά, και στην τελική ως προς τον εαυτό σου, βρε αδελφέ, σε σχέση με το αντικείμενό σου! Όσο μπορείς να είσαι καλά προετοιμασμένος, γιατί σε κάνει να νιώθεις και να δείχνεις σιγουριά. Δεν κάνεις "κοιλιές", είσαι πιο χαλαρός, πιο χαρούμενος, αφού ξέρεις καλά τι θα προσφέρεις, πιο ανοιχτός προς τα παιδιά, και πιο ανεχτικός ίσως, στη φασαρία! 

Πάνω σ' αυτό, θα σου πρότεινα να κοιμάσαι όσο καλύτερα προλαβαίνεις, γιατί αλλιώς, όλοι και όλα σου φταίνε, όχι μόνο οι μαθητές σου...

Πες και κανένα μπράβο, ενίσχυσε τους μαθητές σου θετικά, μην είσαι τσιγγούνης, ντε! Η μαμά μου μού λέει πως όλοι για ένα μπράβο ζούμε!

Να είσαι σοβαρός και αυστηρός (ειδικά στην αρχή της χρονιάς), αλλά βάλε και λίγο χιούμορ (με μέτρο)! Αφιέρωσε και λίγο χρόνο, ίσως και ολόκληρη ώρα για να επικοινωνήσεις με τους μαθητές σου. Όταν τους βλέπεις αναστατωμένους για κάποιο άλλο λόγο, κάνε και λίγο στην άκρη!

Δε χρειάζεται να είσαι πάντα ο αρχηγός ή πάντα άψογος! Χαλιναγώγησε κάπως, την τάση σου να είσαι πάντα πρώτος, πάντα ο καλός γιος/ η καλή κόρη! 

Η αταξία θα φέρει την τάξη κάποια στιγμή! Μείνε για λίγο σιωπηλός!

Κάτι άλλο που λέω να αναφέρω είναι η αξιοπρεπής εμφάνιση, αλλά είναι και λίγο θέμα λεπτό και δε θα επεκταθώ... Αλλά θεωρώ σημαντικό σίγουρα, να σου πω τα εξής, αν δεν έχεις δώσει σημασία: 

Μίλα καθαρά και με μικρές προτάσεις, κάνε και καμία στάση να σε προλάβουν οι μαθητές και τσέκαρε, παρεμπιπτόντως: σε παρακολουθεί κανείς; 

Δες πώς θα χρωματίσεις την ομιλία σου, απέφυγε την μονοτονία, εκτός αν θες να ναρκώσεις το ακροατήριο!

Προσαρμόσου κι εσύ! Δεν είναι κακό να αναθεωρείς τα πράγματα κάπου κάπου!

Για να μην παρεξηγηθώ, επειδή τα γράφω αυτά δε σημαίνει ότι πάντα είμαι στην κατάλληλη φάση και τα εφαρμόζω κατά γράμμα! Κάνω πάρα πολλά λάθη...Δες τα, λοιπόν, περισσότερο σαν παρατηρήσεις, παρά σα συμβουλές του ξερόλα! Άλλωστε, είναι πράγματα που θα τα έχεις νιώσει κι

εσύ. Δεν είπα ότι ανακάλυψα την Αμερική! 

Επιπλέον, σίγουρα, είναι και πολλά άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να προσέχουμε, αλλά τώρα δε μου έρχονται. Και υπάρχουν και πράγματα που δεν είναι απαραίτητα στο χέρι σου να αλλάξεις άμεσα. Όπως, για παράδειγμα, είναι ο αριθμός των παιδιών της τάξης! Μακάρι να είχαμε λιγότερους μαθητές ανά αίθουσα - τι καλή δουλειά θα γινότανε, όλοι το καταλαβαίνουμε!

Άλλο που επηρεάζει τη συμπεριφορά μας μέσα στην τάξη και την όλη διάθεσή μας, και που εξαρτάται και από άλλους είναι το γενικότερο κλίμα που βγάζει το σχολείο. Η συλλογικότητα των εκπαιδευτικών επηρεάζει θετικά το κλίμα. Αλλά νομίζω ότι ακόμα κι αυτή την ενότητα μεταξύ μας και το οργανωμένο, δίκαιο και ευχάριστο περιβάλλον για όλους τα εξασφαλίζει ο σωστός διευθυντής! Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε διευθυντικές θέσεις πρέπει να μπαίνουν μόνο και αποκλειστικά οι πιο άξιοι άνθρωποι, με όσο το δυνατόν περισσότερα προσόντα, ανοιχτό μυαλό και ευαισθησία για την εκπαίδευση! Αυτές οι θέσεις δεν είναι για επικίνδυνα πειράματα....
Αυτό, βέβαια, αφορά γενικά στη διάρθρωση του δημοσίου...

Είσαι υπεύθυνος για πολλά, αλλά όχι για όλα τα κακά του κόσμου! Και έχεις ακόμα πολλά χρόνια σε αυτή τη δουλειά! Δες πώς θα βρεις κατάλληλους χειρισμούς, για να αντέξεις, αλλά και να είσαι αποδοτικός! Με αξιοπρέπεια, όσο μπορείς! Η καλή σου ψυχολογία είναι το σημαντικότερο εργαλείο σου, όχι μόνο για να ασκήσεις σωστά το επάγγελμά σου, αλλά, γενικά, για να ζεις ποιοτικά! 

Ο Ανασφαλής Δάσκαλος και τα "Κακά Παιδιά" (Μέρος 1ο)

          Είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση περί διδασκαλίας κάποια θεματάκια, και ήθελα να τα αναπτύξω κάποια στιγμή. Τελικά, μου πήρε περισσότερο χρόνο από ότι είχα υπολογίσει και πραγματικά έχει βγει ένα σεντόνι υπέρ-υπέρδιπλο... Το απλώνω, λοιπόν, σήμερα σε δύο δόσεις, μήπως και σε διευκολύνω λίγο:

Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί σ' αυτόν τον τόπο, τον ιστότοπό μου, μπορώ να εκφράζω τις απόψεις μου σχετικά ελεύθερα, με τρόπο διακριτικό (ελπίζω) και χωρίς να επιβάλω τις απόψεις μου σε κανέναν! Ταυτόχρονα, γιατί οι ενδυνάμει αναγνώστες μου είναι αμέτρητοι, και αυτό μου δίνει δύναμη πολύ - οκ,   πιθανότατα πλαστή, το παραδέχομαι - να γράφω...
Ήθελα εδώ και πολλά χρόνια να πω κάτι κι εγώ για τη διδασκαλία, έτσι όπως τα έχω δει μέσα στα χρόνια και όπως τα νιώθω. Αφορμή, οι συζητήσεις που κάνουμε συνεχώς με συναδέλφους, αλλά και η επικοινωνία που είχα για μία παλιά μου μαθήτρια, τη Σοφία, που κι αυτή σε λίγο τελειώνει το μαθηματικό και θέλει να γίνουμε συνάδελφοι... Δες, Σοφάκι μου, κάτι από το μετά.... :)

Η διδασκαλία, για όποιον βέβαια την έχει επιλέξει ή την έχει αγαπήσει ή τη σέβεται, σίγουρα είναι μία πολύπλοκη και ενδιαφέρουσα διαδικασία. Με όμορφες και λιγότερο όμορφες στιγμές, ανάλογα τον τόπο, το σχολείο, την τάξη, το τμήμα.... Με καλά και "κακά" παιδιά, που ξέρεις ότι κι αυτά καλά είναι στην πραγματικότητα! Όπως και να έχει, περιλαμβάνει έντονο πάρε - δώσε, με παιδιά σε ευαίσθητες ηλικίες, με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα! Και όταν καταφέρεις αυτό το ζεστό κλίμα επικοινωνίας (ακόμα και για όχι τόσο σχετική με το αντικείμενο συζήτηση), τι όμορφα που νιώθεις! Και όταν βλέπεις αυτή τη λάμψη στο μάτι του μαθητή και τη χαρά του να απαντήσει, γνωρίζοντας με σιγουριά τη σωστή απάντηση, ε, πες μου, υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτό; Μπορεί να γίνει τόσο αγαπησιάρικη τούτη η δουλειά...

Υπάρχουν, τώρα, και τα τεχνικά μέρη:
Πρόκειται για extra ultra συμπυκνωμένη εργασία. Συνήθως είσαι όρθιος, μιλάς ή γράφεις πολύ. Σε 45 λεπτά (που είναι πάντα λιγότερα) παρουσιάζεις ένα μάθημα, του οποίου η προεργασία μπορεί να σου έχει πάρει λίγο ή πολύ προσωπικό χρόνο. Και πάντα έχεις το νου σου κάτι να αλλάξεις, αν βλέπεις πως δεν τραβάει...

Ταυτόχρονα, έχεις να επικοινωνήσεις μέχρι και με 25 ή 30 ανθρώπους επιζητώντας την προσοχή τους, ενώ κάποιοι από αυτούς επιζητούν τη δική σου με διάφορους τρόπους (καλούς ή "κακούς"). Κι αυτό σε μία εποχή πιο μαθητοκεντρικής άποψης της διδασκαλίας. Όπου, πλέον, ο μαθητής, συχνά, όχι μόνο δεν νιώθει την πίεση του "πρέπει να διαβάσω, πρέπει να προσέχω, πρέπει να είμαι ήσυχος", αλλά έχει το θάρρος να εκφράζει άμεσα την αδιαφορία του και την πλήξη του λεκτικά, ή με διάφορους "κομψούς" τρόπους..................

Και από τη μία, εσύ θες να είσαι κάπως φιλικός και ζεστός μαζί με τους μαθητές, από την άλλη να κρατάς και τις αποστάσεις να μην ξεφύγει η κατάσταση. Προσπαθείς να προσελκύσεις την προσοχή στο μάθημά σου, αλλά έχεις και να αντιμετωπίσεις και τη γενική χαλαρότητα που προκαλεί το "Έλα, μωρέ! Όλοι περνάνε!". Όλοι μπορούν να περάσουν ευκολότερα από τάξη σε τάξη, αλλά πλέον και σε κάποια σχολή... Πολλοί δε νιώθουν την ανάγκη να μορφωθούν, για να βρουν καλύτερη δουλειά, αφού έχουν κάποιο μέσον ή τα λεφτά του μπαμπά... (Θα έχεις δει ότι έχουν ακριβότερο κινητό από σένα...). Οπότε, γιατί να κουράζονται; Γιατί να σου δώσουν σημασία;

Κι έτσι όπως συνηθίζουν τώρα τα παιδιά να γίνονται καθρέφτης σου, να λένε φωναχτά τις σκέψεις τους, να εκδηλώνουν με διάφορους τρόπους την ανία τους καμιά φορά, δεν είναι λίγες οι φορές που έρχεσαι σε σύγκρουση μαζί τους και μάθημα δε γίνεται, και φεύγεις με τα νεύρα τσατάλια... Και μπορεί, τότε, να κάνουν την εμφάνισή τους πολλά διαβολάκια: απογοήτευση για τη χαλαρότητα των παιδιών, φόβος ότι ο ρόλος σου αμφισβητείται και χάνεις την "κυριαρχία", ενοχή πώς δεν ήσουν αρκετά σωστός, ανασφάλεια ότι δεν κάνεις γι αυτό το επάγγελμα! 

Επίσης, ίσως έχεις τύχει και σε πιο δύσκολες καταστάσεις, με παιδιά που βλέπεις ότι κάτι δεν πάει καλά, πως με την παρατήρηση και την απειλή για τιμωρία γίνονται εκτός εαυτού και δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν καν τι λένε και τι κάνουν! Προσωπικά κάποιες φορές έχω νιώσει ιδιαίτερο φόβο από τέτοιες περιπτώσεις εντός και εκτός αίθουσας, και ξέρω ότι δεν είμαι και η μόνη... Πολύ άσχημο συναίσθημα όμως!!! Όταν ειδικά θεωρείς πως το σχολείο θα έπρεπε να είναι ο πιο αγνός, υγιής και ασφαλής δημόσιος χώρος!

Τώρα "πρέπει...εσύ, δάσκαλε!", περισσότερο από κάθε άλλη εποχή! Όχι απλά να ξέρεις το αντικείμενο, αλλά να ξέρεις να το μεταδόσεις, να βοηθήσεις τους μαθητές να κατασκευάσουν τη γνώση, να γίνεις και λίγο ηθοποιός, και λίγο ψυχολόγος...
Πρέπει πλέον, κυρίως, να πείσεις τους μαθητές σου ότι τους μαθαίνεις χρήσιμα πράγματα! Εσύ έχεις πειστεί όμως;
Και πολλά ωραία πράγματα πρέπει να κάνεις, όπως προστάζουν άλλωστε και πολλοί ξενόφερτοι νεωτερισμοί στην εκπαίδευση... Τώρα αν η χώρα σου είναι λίγο πίσω σε όλα τα υπόλοιπα που θα σε βοηθούσαν και θα ενεργοποιούσαν, είναι ένα άλλο θέμα. Και κανείς δε σε ρωτάει τι δυσκολίες έχεις να αντιμετωπίσεις δουλεύοντας σ' αυτό το σύστημα, έτσι όπως είναι... 

Δε λέω ότι είναι τόσο χάλια τα πράγματα, αλλά ότι εσύ μπορείς να τα κάνεις πολύ καλύτερα, και αν είχες και τις κατάλληλες συνθήκες, θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα καλύτερα....

Κοίτα, φταις κι εσύ που έχεις χαλαρώσει, εδώ που τα λέμε! Και αν ποτέ κατεβαίνεις στους δρόμους, αυτό που φαίνεται πως ζητάς είναι περισσότερα λεφτά και όχι ουσιαστικές αλλαγές στην παιδεία... Και δίνεις έτσι πάτημα και στον απέξω κόσμο να σε υποτιμάει... Τώρα, με αυτά που έγιναν πάλι στην τελευταία εκείνη μεγάλη πορεία, πάλι καταφέρανε να μας υποτιμήσουν και να μην ακουστούμε σωστά...
Τελικά, μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε το τι ζητάμε και το πώς το ζητάμε; Ή απλά όλα τα πράγματα έχουν γίνει τόσο χαλαρά και εύκολα σ' αυτόν τον τόπο και δεν υπάρχει ελπίδα για μία σωστά οργανωμένη και αξιοπρεπή κοινωνία; Αλλά θέλω να σχολιάσω σε επόμενη ανάρτηση την κατάσταση, έτσι όπως τη νιώθω...

Έλα να εμψυχώσουμε λίγο ο ένας τον άλλο στο 2ο Μέρος. Πάρε βαθιά ανάσα και μπλουμ!

Για τη γλυκιά ένωση των αντιθέσεων...

Συνεχίζοντας λίγο τη χθεσινή ανάρτηση περί αντιθέσεων των δύο φύλων, αλλά με γλυκιά ενωτική διάθεση αυτή τη φορά, σου θυμίζω το "Ροζ" του Μιλιώκα, που τόσο όμορφα και λιτά τα περιγράφει...



Δες και πόσο όμορφα τα λέει στην παρακάτω ανάρτηση ο Παραμυθάς λίγες μέρες πριν... Και άκουσε κι εκεί το δωροτραγουδάκι!

http://www.paramithas.gr/what-to-say/

Μερικές φορές γινόμαστε κλειστοί στην καλή διάθεση του συντρόφου μας. Μας φταίει κάτι μέσα μας και, για κάποιο λόγο, το μεταφράζουμε σε λίστα παραπόνων για τον άλλον, έτσι γιατί είναι πολύ εύκολο! Τι κομπλεξικοί που μπορούμε να γίνουμε!

Σ' ευχαριστώ, καλέ μου, που ξέρεις να μ' ανοίγεις την καρδιά με ένα έξυπνο αστείο σου και, κυρίως, με το χαμογελάκι σου το φωτεινό!!!

Άντρας vs Γυναίκα και ο Άνθρωπος των Σπηλαίων

Σήμερα έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο το παρακάτω κειμενάκι, το οποίο, αν το διαβάσεις, θα δεις πως κάτι σου θυμίζει από την πραγματική ζωή! Τελικά, κάποια πράγματα είναι τόσο κλασικά!

   ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ!!!!!! 

*ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ! * Απογευματινά μαθήματα. Έναρξη αυτόν τον μήνα!  Σημείωση: λόγω της πολυπλοκότητας και του επιπέδου δυσκολίας μαθημάτων, κάθε μάθημα θα δέχεται το πολύ οκτώ συμμετέχοντες.  Θέμα 1: Πώς να γεμίζετε παγοθήκες. Βήμα - βήμα με παρουσίαση slides.  Θέμα 2: Χαρτιά τουαλέτας: φυτρώνουν μόνα τους ή χρειάζονται αλλαγή; Συζήτηση στρογγυλής τραπέζης.  Θέμα 3: Διαφορές μεταξύ του καλαθιού για τα άπλυτα και του πατώματος. Φωτογραφίες και επεξηγηματικά γραφήματα.  Θέμα 4: Πιάτα και μαχαιροπήρουνα: μπορούν να σηκωθούν και να πετάξουν μόνα τους στον νεροχύτη; Παραδείγματα σε βίντεο. Θέμα 5: Απώλεια ταυτότητας: όταν χάνεις το TVcontrol από το έτερό σου ήμισυ. Υποστηρικτική τηλεφωνική γραμμή και ψυχανάλυση.  Θέμα 6:Μαθαίνοντας πώς να βρίσκεις πράγματα, αρχίζοντας με το να ψάχνεις στο σωστό μέρος αντί να κάνεις το σπίτι άνω κάτω ενώ ουρλιάζεις. Ανοιχτή συζήτηση.  Θέμα 7: Υγεία: η αγορά λουλουδιών δεν είναι επώδυνη για την υγεία σας. Γραφικά και ηχητικά παραδείγματα..  Θέμα 8: Οι αληθινοί άντρες ζητάνε οδηγίες όταν χάνονται.. Αληθινές μαρτυρίες..  Θέμα 9: Είναι γενετικά δυνατόν να κάτσεις αμίλητος ενώ αυτή παρκάρει; Προσομοίωση οδήγησης.  Θέμα 10: Μάθημα ζωής: οι βασικές διαφορές ανάμεσα στη μητέρα και τη σύζυγο. Συζήτηση μέσω διαδικτύου και αυτοσχεδιασμοί.  Θέμα 11: Πώς να γίνεις η ιδανική παρέα για τα ψών ια. :( Ασκήσεις χαλάρωσης, διαλογισμού και τεχνικές αναπνοής.  Θέμα 12:Πώς να πολεμήσεις την εγκεφαλική ατροφία: να θυμάσαι γενέθλια, επετείους, άλλες σημαντικές ημερομηνίες και να τηλεφωνείς όταν πρόκειται να αργήσεις.  *ΝΕΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ! * Οι γυναίκες νομίζουν ότι ήδη τα ξέρουν όλα, αλλά ένα λεπτό... Μαθήματα είναι τώρα διαθέσιμα και για τις γυναίκες στα ακόλουθα θέματα: 1. Σιωπή, Το Τελικό Σύνορο: Εκεί που Καμία Γυναίκα Δεν Έχει Ξαναπάει 2. Η ανεξερεύνητη Πλευρά των Τραπεζικών Συναλλαγών: Καταθέσεις 3... Πάρτυ: Χωρίς Καινούρια Ρούχα 4. Διαχείριση Ανδρών: Οι μικροκαυγάδες μπορούν να περιμένουν για μετά το τέλος του αγώνα. 5. Τουαλέτα Ι: Και οι άνδρες χρειάζονται χώρο στην τουαλέτα 6. Τουαλέτα ΙΙ: Το ξυραφάκι του είναι δικό του 7. Επικοινωνία Ι: Δάκρυα - Το τελευταίο καταφύγιο, όχι το πρώτο 8. Επικοινωνία ΙΙ: Σκέψη πριν την ομιλία 9. Επικοινωνία ΙΙΙ: Πώς να παίρνεις αυτό που θέλεις χωρίς γκρίνια 10. Ασφαλής οδήγηση: Ένα προσόν που ΜΠΟΡΕΙΣ να αποκτήσεις 11. Τηλέφωνο: Πώς να το κλείσεις 12. Εισαγωγή στο παρκάρισμα 13. Παρκάρισμα για προχωρημένες: Με την όπισθεν 14. Μαγειρική Ι: Αγοράζω πατάτες, αυγά και λάδι 15. Μαγειρική ΙΙ: Πώς να μην επιβά λλεις τη δίαιτά σου στους άλλους ανθρώπους 16. Κοπλιμέντα: Να τα δέχεσαι με ευγένεια 17. Χορός: Γιατί στους άντρες δεν αρέσει 18. Κλασική Υπόδυση: Να φοράς παπούτσια που ήδη έχεις 19. Σκόνη στο σπίτι: Μια άκακη φυσική ουσία που μόνο οι γυναίκες προσέχουν 20. Ενοποίηση της μπουγάδας: Πώς να τα πλένεις όλα μαζί 21. Λάδι και Βενζίνη: Το αυτοκίνητό σου χρειάζεται και τα δύο  Διαβάζοντάς το, θυμήθηκα ένα σχετικό έργο που είδα στο θέατρο πέρυσι, το οποίο πρέπει να δεις: το Caveman (ο Άνθρωπος των Σπηλαίων). Πρόκειται για ένα μονόλογο που περιγράφει τέλεια τα κοινά και, κυρίως, τις διαφορές μεταξύ άντρα και γυναίκας, οι οποίες φαίνεται να έχουν ρίζες στο βάθος των αιώνων, στην εποχή των πρωτόγονων ανθρώπων... Είχαμε πάει με το φόβο πως, αφού παίζει ένας και μόνο ηθοποιός θα κόψουμε τελείως φλέβα, αλλά φύγαμε με πλήρη ικανοποίηση κι ένα τεράστιο χαμόγελο! Γελάσαμε τόσο πολύ και επικοινωνήσαμε με τον Κυριακίδη σε τέτοιο επίπεδο, που δεν το πιστεύαμε! Τα κείμενα είναι φοβερά σύγχρονα και ο Κυριακίδης εκπληκτικός στο ρόλο του! Δεν είναι τυχαίο που παίζεται φέτος για 4η συνεχή χρονιά!  Πάρε γεύση: Για περισσότερα δες στην ιδιαίτερα προσεγμένη σελίδα: http://www.caveman.gr

Τι είναι αυτό;

Ήθελα, σήμερα, να μοιραστούμε κάτι που, αν δεν έχεις δει, πρέπει οπωσδήποτε να δεις!
Μία εξαιρετική δουλειά σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Πυλάβιου και κείμενα του ιδίου και του πατέρα του, Νίκου Πυλάβιου - ναι, του γνωστού μας Παραμυθά...
Κι όμως, είναι δυνατό, μέσα σε 5.30 μόλις λεπτά, να χωράνε τόσα πολλά!!!!!
Με τόσα λιτό τρόπο, να σε γεμίζει τέτοια συναισθήματα!!!!



Κι αν δεν το ήξερες, ο Παραμυθάς μας έχει εδώ και τρία χρόνια σχεδόν τη σελίδα του με πολλά υπέροχα πράγματα...

http://www.paramithas.gr/

10 πράγματα που ένας δάσκαλος δεν θα έπρεπε να κάνει...

Αγάπη 3η: Διδασκαλία

        Γράφω "διδασκαλία" και όχι "μαθηματικά" που είναι η ειδικότητά μου, γιατί κυρίως αυτό που μου αρέσει είναι να διδάσκω. Αυτή η επικοινωνία που μπορεί να προκύψει με κάποιον ή κάποιους από τους μαθητές μου, με τρελαίνει! Είτε πάνω στο γνωστικό κομμάτι, είτε σε μία συζήτηση για κάτι λίγο πιο άσχετο. Είμαι και φαίνομαι πολύ χαρούμενη, όποτε γίνεται αυτό...

Γιατί διάλεξα μαθηματικά, παλιότερα δεν ήμουν πολύ σίγουρη, αλλά τώρα μπορώ να πω πως με ελκύει σ'αυτά το ότι είναι ειλικρινή και ντόμπρα, και καθαρά σαν κρύσταλλο: Αν είσαι σωστός, σε αποζημιώνουν με την αλήθεια! Εκτιμώ πολύ, επίσης, το ότι κάθε σύμβολο εμπεριέχει πολλές σημασίες, κι έτσι ο μαθηματικός λόγος είναι έντονα συμπυκνωμένος και αυστηρός, χωρίς περιττά. Γι' αυτό, νομίζω, είναι και ο μπαμπούλας των μαθητών και μεγάλο ψυχολογικό τραύμα πολλών ενηλίκων από τα μαθητικά τους χρόνια...

Μέσα σε αυτή τη δουλειά είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα που μπορεί να αναπτυχθούν, γιατί έχεις να κάνεις με ένα αξιοσέβαστο πλήθος ανθρώπων και πολλά πράγματα να αντιμετωπίσεις, ειδικά στη σημερινή τάξη.  Πολύ βασικό το ότι, πλέον, τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ ισχυρός καθρέφτης σου! Και ακόμα περισσότερο, τα σημερινά παιδιά δε σε φοβούνται και άνετα μπορεί να στην πουν στα ίσα καμιά φορά...
Κι εκεί μπορείς να μάθεις πολλά για σένα...

Περισσότερα για τις δυσκολίες της δουλειάς και την ψυχολογία του δάσκαλου σε επερχόμενη ανάρτηση...

Αυτό το "νησί" το όμορφο!

         Noμίζω πως το πιο ισχυρό σημείο στο σώμα ενός ηθοποιού, όταν παίζει, είναι τα μάτια του!Όταν βλέπεις την ψυχή του ρόλου στα μάτια του ηθοποιού, πείθεσαι!

Και όταν όλα, ηθοποιοί, σενάριο, σκηνοθεσία..., δέσουν καλά, τότε σε ταξιδεύουν στο πιο όμορφο "νησί"! Και όταν ο ρεαλισμός μπλέκεται με το συναίσθημα σε ένα τόσο καλά δεμένο περιβάλλον, συμμετέχεις και κολλάς! 

Τι να θυμηθώ από το χθεσινό πρώτο επεισόδιο... 

Εκείνα τα λεπτά που έπαιζε η άτυχη Λέχου αθόρυβα, μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου της δίνοντάς μας ένα σωρό συναισθήματα: έκπληξη στην ανακάλυψη των σημαδιών, τρόμο στην ιδέα του κακού, αγωνία για επιβεβαίωση της υποψίας, προβληματισμό και λύπη για το πώς θα αποχαιρετήσει τα παιδιά της, αγάπη όταν τα παρατηρούσε στο τραπέζι για τελευταία φορά... 

Το χέρι της που πήγε να συναντήσει το χέρι του άντρα της ανεβαίνοντας τη βάρκα, αλλά άλλαξε κατεύθυνση τελευταία στιγμή...

Το ξέσπασμα σε κλάματα του ψαρά Μάινα, τραβώντας το κουπί (που το είδαμε και στο διαφημιστικό, που όμορφα μας προετοίμασε)...

Τα βρώμικα χέρια του, που μου φάνηκαν τόσο πραγματικά...

Η σκηνή με το παιδάκι που βρήκε το θάρρος να μπει στη θάλασσα...

Τα απλό φτωχικό σκηνικό...

Την κοπέλα που ζύμωνε το ψωμί... 

Οι μικρές σκηνές που έπαιζαν στους τίτλους τέλους και εστίαζαν σε απαλές κινήσεις των χεριών ή η τελευταία με το παιδάκι που φυσάει τη φλόγα... 

Εκλεπτυσμένη έκφραση και κινησιολογία! Ζεστή κινηματογραφική λήψη και προσεγμένες φωτογραφίες! Χρόνος για να νιώσεις τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων και την ανθρωπιά που εκπέμπεται! 

Διαμαντάκι και ζεστή παρέα για τη φετινή, πιο γεμάτη με σαβούρες από ποτέ, τηλεοπτική χρονιά! 

Γιατί, εντάξει, συχνά μπορεί να πέφτεις στο πρόχειρο, αλλά ξέρεις και από καλό φαγητό!!!

Πληροφορίες για τη σειρά:
http://www.104fm.gr/all-news/culture/80-cinema/4237-qthe-islandq-tv-series-ongoing-shooting.html

Αγάπη 2η: Φωτογραφία

            Μία απόπειρα για έξτρα έκφραση και επικοινωνία... Πράγματα, όπως τα βλέπω εγώ...

Μία από τις αδυναμίες μου, η ερασιτεχνική φωτογραφία... Ένας σχετικά εύκολος τρόπος έκφρασης με τα δικά του, βέβαια, μυστικά, και μία ολόκληρη φιλοσοφία! Βασικός στόχος, να έχεις μία εικόνα ενδιαφέρουσα!

Πρέπει να είναι άψογη; Κι όμως, μερικά λαθάκια θα την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα!

Κοίτα πώς παίζουν τα χρώματα, πώς ταιριάζουν ή έρχονται σε αντίθεση και πώς όλα τελικά ισορροπούν!

Κοίτα αυτή η μικρή λεπτομέρεια, κάτι τόσο απλό και ταπεινό, πόσο μεγαλειώδης και σημαντικό μπορεί να φανεί!

Κι εκείνο που σου φαίνεται άσχημο και απαράδεκτο, έλα και δες το από αυτή τη μεριά! Κοίτα πώς ομόρφυνε!

Τι;! Για τη ζωή σου νόμισες πως σου μιλάω;

Αγάπη 1η: Τραγούδι

            Πολύ μικρή με θυμάμαι να προσπαθώ να τραγουδήσω Αργυράκη, Νταλάρα (Το πουκάμισό το σαλασσί), Νομικό (Σάλασσα σάλασσα τι μου χεις κανείειει;) και λίγο Θοδωράκη (αν και η φωνή της Φαραντούρη πάντα με φόβιζε λίγο), γιατί αυτά παίζανε στο σπίτι (σε κασέτα, βέβαια). Με τα χρόνια το να κάνω σεκόντο έγινε το προσωπικό μου παιχνίδι με τα τραγούδια. Και τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι λίγο παραπάνω με το αντικείμενο, παρακολουθώντας μαθήματα στην Ελπινίκη, τα είδα τα πράγματα κολλιόμενα και γενικώς, τα είδα αλλιώς...

Τα πάντα στο τραγούδι φαίνεται ότι είναι η σωστή, χαλαρή, διαφραγματική αναπνοή. Ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από αυτό που συνήθιζα, να αναπνέω με το άνω στενότερο μέρος των πνευμόνων. Αποτέλεσμα; Κάτι σα δύσπνοια και αύξηση άγχους. Το σώμα ζορίζεται, σφίγγεται το στομάχι, το στέρνο, οι ώμοι, ο λαιμός, τα άκρα, όλο το σώμα! Και όταν τραγουδάς και σφίγγεσαι, ο λαιμός μετά από λίγο βραχνιάζει ή κλείνει. Και πού είναι η χαρά του τραγουδιού σε όλα αυτά; Πουθενά!

Ευτυχώς, διορθώνεται αυτό με τον καιρό, ελέγχοντας συνειδητά την εισπνοή και την εκπνοή και νιώθοντας το διάφραγμα. Πλέον, σε μένα, γίνεται όλο και πιο ακούσια. Αν νιώσω ψυχολογική πίεση, κατεβάζω αργά τον αέρα χαμηλά ή πατάω κανένα δυνατό "σσσστ" να πιέσω κάτω το διάφραγμα. Βέβαια στην υπερπροσπάθεια να κάνω σωστά τις ασκήσεις ή να τραγουδάω ακόμα και μόνη μου, πάλι το σώμα σφίγγεται... Τι να κάνουμε, το παλεύουμε το θέμα... Τώρα, προσπαθώ να κατανοήσω και αυτό το πράγμα με τον ουρανίσκο, που πρέπει να ανασηκώνεται στα ψηλά κυρίως και να παίρνει το σχήμα Ο... Ωχ, Θεούλη μου! Δύσκολο να πρέπει να λειτουργείς με εικόνες...

Όπως ο οργανοπαίχτης μαθαίνει το όργανο, έτσι και ο τραγουδιστής μαθαίνει το σώμα του. Που βέβαια είναι τόσο πιο πολύπλοκο και άγνωστο από τα συμβατικά όργανα. Αλλά μαθαίνει και την ψυχολογία του! Πολλές φορές τα μαθήματα μου θυμίζουν ψυχοθεραπεία! Πόσο πιο κρυστάλλινος βγαίνει ο ήχος όταν σκέφτομαι εκείνο το Ο, ή καλύτερα το "εσωτερικό χαμόγελο" με τα μάτια να γουρλώνουν όπως εκείνοι στην όπερα... Δηλαδή για να τραγουδήσεις όμορφα πρέπει να έχεις εσωτερική χαρά! Έτσι, με χαρά να προσφέρεις το τραγούδι σου, τον εαυτό σου, στους ακροατές σου! 

Μία στιγμή το πετυχαίνω το εσωτερικό χαμόγελο, και την άλλη όχι... Σα να φοβάμαι να είμαι χαρούμενη, όπως μου έχει πει η δασκάλα...  Τρομερό; 

Κι εκείνη πάλι η αλλαγή στα ρετζίστρα, που τόσο με έχει ταλαιπωρήσει, γίνεται πιο εύκολα αν είσαι χαλαρός και χαρούμενος. Και η έκταση διπλασιάζεται, έτσι, και ο ήχος γίνεται πιο ομοιόμορφος! 

Δεν το περίμενα πως θα έχει τόσο ενδιαφέρον όλο αυτό! Ευτυχώς που δεν τα παράτησα, όταν κάποια στιγμή ένιωσα βλάκας που δεν τα πιάνω, και τα είχα πάρει στο κρανίο! Γιατί εμπεριέχει κόντρα πολύ το έργο τούτο! 

Θέλει υπομονή και επιμονή να ανακαλύπτεις κομμάτια του εαυτού σου!

Για ξεκίνημα...

         Πόσα θες να πεις, αλλά πολλές φορές οι λέξεις δεν αρκούν να περιγράψουν τις σκέψεις και, κυρίως, τα συναισθήματά σου! Κι αν τις μιλάς, μοιράζεσαι, ή άλλοτε φεύγουν στον αέρα. Κάποιες λέξεις σου θα γραφτούν στη μνήμη του απέναντι, άλλες θα διαγραφούν... Η ένταση της φωνής σου, οι εναλλαγές στο ηχόχρωμά της, οι εκφράσεις του προσώπου σου, οι χειρονομίες σου, η διάθεση που λες τις λέξεις, τις συνοδεύουν, τους δίνουν άλλο χαρακτήρα, ακόμα και άλλη ερμηνεία καμία φορά! Ε, και κάπου κάπου δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πριν μιλήσεις και όποιον πάρουν τα σκάγια...

  

Κι αν τις λέξεις τις γράφεις; Έχεις λιγότερο ή περισσότερο χρόνο, άρα, περισσότερες ευκαιρίες να τις επεξεργαστείς... Να τις βάλεις στη σειρά, να αλλάξεις τη σειρά, να σβήσεις, να αντικαταστήσεις. Να τις βάλεις χρώμα και ένταση με τα σημεία στίξης. Διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται. Μπλέκονται με τη φαντασία και σχηματίζουν δυνατές εικόνες, όχι απαραίτητα ίδιες σε όλους... 

Και έτσι, μπορούν και να επιβιώνουν, οι σκέψεις σου, για πάντα... Εσύ μεγαλώνεις, γεμίζεις και αδειάζεις, και ρίχνεις μία ματιά σε ένα γράμμα ή ένα ημερολόγιο φυλαγμένο χρόνια, και σου φαίνονται τόσο φρέσκιες οι λέξεις, και όλα αυτά που σήμαιναν (και σημαίνουν;) για σένα! Και μη μου πεις πως δεν εντυπωσιάζεσαι για το άφθαρτο, εσύ που είσαι τόσο φθαρτός!

  

Και έτσι, γραπτές, σε βγάζουν, οι λέξεις, και από την αμηχανία. Εκείνη την αμηχανία που νιώθει ο ερωτευμένος, όταν λαχταρά να αποκαλυφτεί στον πιθανό ή όχι δέκτη, ή ο γονιός προς το "ατίθασο" παιδί του. Ενώ γράφοντας, έχεις να λογαριαστείς άμεσα με τις ίδιες λέξεις, και το πρόσωπο σα να έρχεται λίγο μετά... 

Και όλα πιο γρήγορα με την τεχνολογία... Γράφεις, σβήνεις, κόβεις, ράβεις με τεράστια ευκολία! Επιλέγεις και γραμματοσειρά, τι ευκολία αν κάνεις ορνιθοσκαλίσματα... Και σου διορθώνει και τα λάθη, αν είσαι κάπως ανορθόγραφος... Σου φτιάχνει την εικόνα κι από πάνω δηλαδή (ε, χάνεις βέβαια λίγο το προσωπικό στοιχείο, αλλά δεν πειράζει, βρε αδελφέ!). Και με ένα απλό κλικ στο Αποστολή, το 'στειλες σε ένα δευτερόλεπτο σε όποιον θες και όσους θες! Ούτε να γλείφεις φάκελα και γραμματόσημα, ούτε να περιμένεις στην ουρά στο Ταχυδρομείο! (Πού είναι η εποχή που έβρισκες τα γραμματόσημα χύμα στα περίπτερα;)

Ευκολία; Ανάγκη; Δειλία; Σίγουρα μία υπέροχη και δυνατή μορφή επικοινωνίας αυτή που χρησιμοποιώ τώρα κι εγώ εδώ. Αν πάρεις κάτι από δω στο πέρασμά σου, θα χαρώ. Κι αν θες να αφήσεις κάτι από σένα, θα χαρώ πιο πολύ! Καλώς ήρθες, λοιπόν!