Links για εύκολες λουλουδο-κατασκευές

Εύκολα από χαρτί

Εύκολο λουλούδι με κουμπάκι

Εύκολο λουλούδι

Λουλούδι Ασφόδελος  και για δεκάδες άλλες λουλουδο-κατασκευές

http://brassyapple.blogspot.com/2011/04/diy-burlap-rosette-bracelet.html

http://madebythemamamonster.blogspot.com/2009/09/see-im-not-totally-worthless.html

http://ririfotiadi.blogspot.com/2011/01/blog-post_11.html

http://3punkmom.blogspot.com/2010/11/tutorial-chrysi-pin.html

http://www.thebridescafe.com/?postID=744&diy-linen-flowers

http://www.juhishandmadecards.com/2011/03/layered-flower-tutorial.html

Κατασκευή λουλουδιού με κολλητική ταινία εδώ

Από τσόχα εδώ

Κατασκευή: Λουλουδο-καρφίτσα

Σου είπα με έχει πιάσει η άνοιξη! Η φύση με ξεσηκώνει και μου δίνει ιδέες (ή, τέλος πάντων, όρεξη να ψάξω να κλέψω καμία ιντερνετικά).
Κι έτσι, μόλις αποτέλειωσα και το κίτρινο καρφιτσο-λουλουδάκι μου...

Τη διαδικασία κατασκευής του λουλουδιού την έκλεψα από το διαδίκτυο (δε βρίσκω από πού):
Κόβεις μία λωρίδα ύφασμα (μισό μέτρο περίπου, ανάλογα τι θες κι όλας) και τη διπλώνεις κατά μήκος.
Βάζεις λίγη κόλλα στη μία άκρη και τυλίγεις δύο - τρεις γύρες.
Συνεχίζεις το τύλιγμα γυρίζοντας το ύφασμα ταυτόχρονα προς τα έξω (ώστε να μοιάζει με πέταλα κάπως) και κολλάς την άκρη από πίσω.

Και να που μέρος από το παλιό ύφασμα πορτατίφ έγινε καρφιτσούλα ανοιξιάτικη.
Εμένα δε μου στεκόταν εύκολα στο τήλιγμα, γι αυτό πάταγα από κάτω καμία βελονιά να σταθεροποιηθεί...
Έκοψα πράσινες κορδελίτσες και καλά για φυλλαράκια και τις έραψα κι αυτές από πίσω.
Έραψα και μία παραμανίτσα (οι γνωστές από ετικέτες ρούχων) σε ένα κομματάκι τσόχα και το κόλλησα με πιστολάκι σιλικόνης από πίσω, να κρυφτούν και οι κάπως τσαπατσούλικες βελονιές.
Και για περισσότερη χλίδα, πέρασα λεπτό ασημένιο συρματάκι από το κέντρο του λουλουδιού και έμπλεξα τρεις κιτρινωπές πετρούλες (από παλιό βραχιολάκι)... και ορίστε το αποτέλεσμα:

Κατασκευή: Δέντρο φρουτο-λουλουδένιο!

Καλημέρα!
Πριν λίγες ημέρες προχώρησα σε μία ακόμα καλλιτεχνία και ήθελα να την έχω κι εδώ στον δικό μου πολυχώρο!

Το δέντρο είναι για μένα ένα πολύ ωραίο σύμβολο ζωής, με τις ρίζες να το δένουν γερά με το παρελθόν, να το τρέφουν σωστά και να το κρατούν σταθερό και γερό, και με τα κλαδιά του να προχωράνε προς τον ουρανό ψηλαφίζοντας ελεύθερα το μέλλον! (Με έπιασε το ποιητικό μου πρωί πρωί...)

Παράλληλα, οι περικοκλάδες σε διάφορες μορφές είναι κόλλημα από τα μαθητικά μου ακόμα χρόνια και μ' αυτές κοσμούσα κάποιες φορές τα βιβλία μου, όταν έκοβα φλέβες με κάποιους καθηγητές μου... (Σόρι, αλλά έτσι πλέον κι εγώ μπορώ να κατανοώ κι εγώ καμία φορά κάποιους μαθητές που κόβουν φλέβα σε μένα...)
Το καλό με τις περικοκλάδες είναι ότι δίνουν κίνηση και ζωή στο αντικείμενο, μάλλον λόγω καμπύλων...

Στη συνταγή της εκπληκτικής μου αυτής έμπνευσης βασικό συστατικό ήταν και η ιδέα μίας κοπέλας στο Ίντερνέτι που έκανε κάτι παρόμοιο σε ακουαρέλα με μαρκαδόρους (δες εδώ το ωραίο δεντράκι  της και πολλά άλλα...). Η ίδια χρησιμοποίησε κουμπάκια χρωματιστά για τα φρουτο-λούλουδά της, ενώ εγώ ψηφίδες από το γνωστό υπερκατάστημα κινέζικων Ζούμπο...
Πραγματικά, πάντως, να είναι καλά η κοπέλα αυτή όπως και ένα σωρό άλλοι που αγαπάνε τις χειροκατασκευές, γιατί μου έχουν δώσει πολλές εύκολες ιδέες για ξέδωμα...

Χρησιμοποίησα ακρυλικές μπογιές (και λίγο χρυσαφί για χλίδα) και τις ζουμπο-ψηφιδούλες σε καμβά 25 x 30. Ελπίζω το επόμενο δεντράκι που μάλλον θα φτιάξω να δείχνει πιο επαγγελματικό ακόμα, ίσως με πιο έντονα (παχύρευστα) χρώματα και περισσότερη ακόμα κίνηση.
Και ιδού η Πικασιά μου:

Ας είναι οι ζωές μας δέντρα όμορφα και γερά :)

Ψάχνοντας για την "αγκαλιά"...

Πόσες φορές ένα βρέφος ή ένα παιδί δείχνει να αποζητά επίμονα και να απολαμβάνει τη ζεστή αγκαλιά της μάνας του! Μοιάζει πραγματικά η αγκαλιά να του προσφέρει ηρεμία, γαλήνη, αλλά και ψυχική και σωματική (κατά τις έρευνες, πλέον) υγεία!
Και πόσες φορές και σε μεγαλύτερη ηλικία στη χαρά μας ή στη λύπη μας (πιο έντονα) θέλουμε να μας σφίξει στην αγκαλιά του ένας αγαπημένος μας άνθρωπος, να του δώσουμε λίγη από τη χαρά μας ή να μας παρηγορήσει, αντίστοιχα!
Και πόσες φορές πάλι έχουμε απαρνηθεί την αγκαλιά του γονιού μας στην εφηβία μας ή του φίλου ή του συντρόφου μας, όταν του κρατάμε μούτρα (παρόλο που μέσα μας θα θέλαμε τόσο πολύ να μας αγκαλιάσουν;)
Πόσες φορές πάλι στην απογοήτευσή μας έχουμε σκεφτεί πως οι αγκαλιές που έχουμε λάβει είναι πολύ λιγότερες από αυτές που μας αξίζουν;

Ένα άρθρο που είδα πρόσφατα σε σχέση με τη γνωστή μας "αγκαλιά", ξύπνησε μέσα μου τη μικρή εξερευνήτρια και είπα να ψάξω λίγο στο διαδίκτυο τι λένε οι ειδικοί. Και φαίνεται να υπάρχουν απαντήσεις σε ερωτήματα, όπως:

Γιατί είναι απαραίτητη η μητρική αγκαλιά; 

Γενικά η αγκαλιά με ποια ορμόνη σχετίζεται;

Πώς επηρεάζει την ψυχολογία μας, αλλά και την υγεία μας;

Αλλά και: Πόσο "κρατάει" μία τυπική αγκαλιά; Ξέρεις για το "κίνημα αγκαλιάς";

Και ξεκινάμε με το ενδιαφέρον άρθρο που το παραθέτω ολόκληρο:
          
          "Η αγκαλιά της μητέρας είναι η καλύτερη θερμοκοιτίδα"

Μέχρι πρότινος, τα πρόωρα μωρά ήταν αναγκασμένα να παραμένουν επί εβδομάδες σε θερμοκοιτίδα, απομονωμένα από τους γονείς τους, μέχρι να αποκτήσουν το κατάλληλο βάρος.

Τώρα, σύμφωνα με νέα μεγάλη ιταλική μελέτη, που διενεργήθηκε σε οκτώ χώρες, υπάρχει μια ιδιαίτερα ευεργετική εναλλακτική και δεν είναι άλλη από την αγκαλιά της μαμάς.

Η διαδικασία είναι απλή και μπορεί να διαρκέσει ως και τέσσερις ώρες την ημέρα. Η μητέρα, καθισμένη σε επικλινή πολυθρόνα, θα πρέπει να κρατάει το μωρό της ντυμένο μόνο με την πάνα του στο γυμνό της στέρνο, σκεπασμένο με μια μαλακή κουβέρτα. Τα οφέλη για μητέρα και παιδί είναι πολυάριθμα. Το μωρό ηρεμεί, σταματάει να κλαίει, αναπνέει με κανονικότερο ρυθμό ελαχιστοποιώντας τις περιπτώσεις άπνοιας, αυξάνει γρηγορότερα το βάρος του, ενώ μέσω της σωματικής επαφής η θερμοκρασία του συντονίζεται με εκείνη της μητέρας του.

« Επίσης, το νεογέννητο συνηθίζει την επαφή με το σώμα της μητέρας του, διευκολύνοντας έτσι τον θηλασμό, αλλά παράλληλα μέσω της αφής και της όσφρησης λαμβάνει όλα εκείνα τα ερεθίσματα που του είναι απαραίτητα κατά τις πρώτες εβδομάδες της ζωής του» εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης δρ Ρικάρντο Νταβάντσο, ο οποίος προσθέτει ότι ακόμα και ο μπαμπάς μπορεί να αναλάβει τον ρόλο της «μαμάς-καγκουρό».

Η μέθοδος αυτή αφορά σε νεογνά που έχουν γεννηθεί πριν από την 37η εβδομάδα της κύησης, ακόμη και εκείνα που ζυγίζουν λιγότερο από ένα κιλό, αλλά οπωσδήποτε εκείνα των οποίων η κατάσταση της υγείας θεωρείται σταθερή και είναι σε θέση να βγουν προσωρινά από τη θερμοκοιτίδα.

Οι νεογνολόγοι επισημαίνουν ότι η μέθοδος αυτή μπορεί να εφαρμοστεί με αξιόλογα αποτελέσματα, ακόμη και σε νεογνά τα οποία είναι διασωληνωμένα και δεν αναπνέουν ακόμη αυτόνομα. Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλά πρόωρα μωρά αναπνέουν μόνα τους ακουμπισμένα πάνω στο στήθος της μητέρας τους, αλλά έχουν ανάγκη από διασωλήνωση αμέσως μόλις ξαναμπαίνουν στη θερμοκοιτίδα.

Η συγκεκριμένη πρακτική γεννήθηκε στην Μπογκοτά της Κολομβίας το 1978, σε μια προσπάθεια να αναπληρωθεί η έλλειψη θερμοκοιτίδων για τα πρόωρα νεογνά.

Ήδη οι μονάδες εντατικής νεογνών μεγάλων νοσοκομείων δίνουν στους γονείς το δικαίωμα να επισκέπτονται όσο συχνά επιθυμούν τα μωρά τους και να τους παρέχουν μια θεραπευτική αγκαλιά.

Πηγή: zougla.gr

               "Η απόγνωση των βρεφών"
Με μεγάλη ευαισθησία ο παιδίατρος Στέλιος Παπαβέντσης στο άρθρο του για την "Απόγνωση των βρεφών" περιγράφει την αναγκαιότητα της μητρικής αγκαλιάς σε εκείνες τις πρώτες ώρες που το παιδί έρχεται απροστάτευτο στον κόσμο μας και την επίδρασή της στην ψυχοσύνθεσή του και τη συμπεριφορά του ακόμα και πολλά χρόνια αργότερα!

           "Η ορμόνη της αγάπης"

Η ορμόνη που σχετίζεται με την αγκαλιά λέγεται "ωκυτοκίνη" (ή "ωκυτοσύνη"), αλλά είναι γνωστή και ως "ορμόνη της αγάπης" ή "ορμόνη της αγκαλιάς" ή "μητρικό φίλτρο". Αρχίζει και παράγεται σε όλο και μεγαλύτερες ποσότητες όσο πλησιάζει ο τοκετός, φτάνει στα μεγαλύτερα επίπεδα κατά τον τοκετό υποβοηθώντας τον και ενισχύει τη νέα μαμά να κρατήσει το βρέφος παρά την εξάντλησή της. Ωστόσο, και στον μπαμπά που μετέχει στη διαδικασία ανεβαίνουν τα επίπεδά της. Δες κι εδώ.
Επίσης, η ωκυτοκίνη παράγεται κατά την αγκαλιά μεταξύ συντρόφων, αλλά και μεταξύ ανθρώπων με παρόμοια χαρακτηριστικά...


Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που έχει κυκλοφορήσει πολύ στο ίντερνετ σε σχέση με την ωκυτοκίνη και την ηρεμιστική της δράση είναι το "Ένα τηλεφώνημα ισάξιο με τη μητρική αγκαλιά"! 

         "Θεραπεία μέσω αγκαλιάς"

Την αγκαλιά φαίνεται να ερευνούν και να χρησιμοποιούν οι ψυχοθεραπευτές στην ψυχοθεραπεία. Την "Θεραπεία μέσω αγκαλιάς (Holding Therapy)" εισάγει η παιδοψυχίατρος Martha Welch για την θεραπεία αυτιστικών παιδιών. Κατά τη θεραπεία, στα πλαίσια της επικοινωνίας του γονιού με το αυτιστικό παιδί το αγκαλιάζει και επιμένει σ' αυτό, ακόμα κι αν το παιδί αντιστέκεται (όπως συνηθίζουν άλλωστε τα αυτιστικά παιδιά).  

Ωστόσο, μερικοί θεραπευτές φαίνεται να αμφισβητούν αυτόν τον τρόπο προσέγγισης περιγράφοντάς τον ως εξαναγκαστικό τρόπο για επικοινωνία του γονιού με το αυτιστικό τους παιδί. Στο ίδιο άρθρο ο Jan Hunt αναρρωτιέται για τη βιαιότητα να αγκαλιάζεις με το ζόρι ένα παιδί που αντιστέκεται και ότι αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί ως επιτυχία στην εξαναγκαστική αγκαλιά είναι, πιθανότατα, υποταγή προσωρινή... 

Αρνητικά προς τη θεραπεία αυτή τίθεται και η ψυχολόγος Jean Mercer με ισχυρό λόγο. 

Εδώ περιγράφεται λίγο πιο αναλυτικά η μέθοδος και παρουσιάζεται μία ακόμα ενδιαφέρουσα κριτική.

Σε αυτό που φαίνεται πάντως να συμφωνούν πολλοί είναι πως η "Θεραπεία μέσω αγκαλιάς" αξίζει προσοχής και περαιτέρω διερεύνησης.

           Αγκαλιά Αγάπης - Μία θεραπεία από το μέλλον

Την Θεραπεία μέσω αγκαλιάς έχει χρησιμοποιήσει και εξελίξει η ψυχολόγος Γίρινα Πρέκοπ και την έχει χρησιμοποιήσει στη θεραπεία της με το όνομα "Αγκαλιά Αγάπης". Στόχος της είναι η αποκατάσταση των σχέσεων του ατόμου με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που είναι και το βασικό κομμάτι της θεραπείας του ατόμου. Συγκεκριμένα σε άρθρο της η Μαρία Ζαπίτη αναφέρει:

Μέσα από τη σφιχτή αγκαλιά δίνουν και οι δύο (θερατη συγκατάθεση ότι θα αντέξουν την ένταση των διαφορών τους και δεν θα φύγουν ο ένας απ’ τον άλλον, προτού να ξανακυλήσει ανάμεσά τους η αγάπη.

Στις παλαιότερες εποχές κρατούσαν τα παιδιά διαρκώς στην αγκαλιά τους τα πρώτα δύο τρία χρόνια της ζωής τους, ακόμα κι αν αυτά φώναζαν ή θύμωναν. Έτσι γινόταν μέσα τους η καταγραφή ότι μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους χωρίς να κινδυνεύουν από απόρριψη. Η «Θεραπεία ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΓΑΠΗΣ» επαναφέρει, λοιπόν, με πολύ φυσικό τρόπο αυτή την αίσθηση ασφάλειας.

Στη σημερινή εποχή το παιδί κάθε άλλο παρά ασφάλεια αισθάνεται. Συνήθως εργάζονται και οι δύο γονείς, μεγαλώνει σε παιδικούς σταθμούς, το κρατάνε ξένες γυναίκες, κι όταν θυμώνει ή κλαίει το τιμωρούν με απομόνωση (στο δωμάτιό σου γρήγορα).Έτσι απομακρύνεται από την αγάπη και πρέπει να τα βγάλει πέρα με τη μοναξιά του και την ανυπαρξία του...

Η "Αγκαλιά Αγάπης" βρίσκει τεράστια εφαρμογή στα πλαίσια της Συστημικής Αναπαράστασης (Bert Hellinger), που έχει επίσης τον ίδιο στόχο, την εύρεση των ριζών μας και την αποκατάσταση των σχέσεων στην οικογένεια.

            Πόσο κρατάει μία αγκαλιά;

3 δευτερόλεπτα λένε Βρετανοί επιστήμονες πως κρατάει κατά μέσο όρο μία συνηθισμένη αγκαλιά. Δηλαδή, όσο μία συνηθισμένη ανθρώπινη δραστηριότητα ή φυσική λειτουργία! Η διαπίστωση αυτή ενισχύει μάλιστα τη θεωρία ότι 3 δευτερόλεπτα χρειάζεται ο άνθρωπος για να αντιληφθεί το παρόν (χωρίς, βέβαια, να το αντιλαμβάνεται!).

Περισσότερα εδώ.

               Δωρεάν αγκαλιές (!)

Ίσως ήδη έχεις πετύχει στην τηλεόραση τον τύπο από το Λονδίνο που έβαλε σκοπό να αγκαλιάζει τους περαστικούς για να τους κάνει να νιώσουν καλύτερα. Δες την ιστοσελίδα της καμπάνιας Free Hugs με το σχετικό βιντεάκι. 
Ανάλογες καμπάνιες έγιναν και στην Ελλάδα το 2007 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη:


Αυτά προς το παρόν για την ομορφιά της αγκαλιάς... 
Φαντάζομαι πως θα κόλλαγες κι εσύ να βγεις και να αγκαλιάζεις τους περαστικούς έτσι στο ξεκάρφωτο... Το πιθανότερο είναι να φας καμία τσαντιά στο κεφάλι (αν όχι μπουνιά στο μάτι)...
Αλλά ίσως είναι αρκετά ασφαλές να πάρεις μία ζεστή αγκαλίτσα τον αγαπημένο σου άνθρωπο που είναι δίπλα σου, ε; :) 

Η ώρα του παιδιού! Κατασκευάζοντας σταντ για μπιζουδάκια!

Η άνοιξη, μάλλον, με έχει πιάσει για τα καλά και θέλω βόλτες και έχω και πολλές ιδέες για κατασκευούλες, που καιρό είχα να ασχοληθώ...

Κατασκευές με φθηνά ή τζαμπέ υλικά... Ξέρεις, με ότι έχει περισσέψει: υφάσματα, χαρτοπετσέτες, κουμπάκια, μπογιές και αντικείμενα που τα είχα στην αποθήκη παραπεταμένα...

Βέβαια, κάποια ανανέωση υλικών θα τη χρειαστώ ακόμα, όπως κόλλες, τέμπερες, βερνίκια, αλλά σιγά σιγά... Γιατί, πραγματικά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ κοστίζουν τα είδη χόμπι... 

Ευτυχώς, που υπάρχουν και τα γνωστά υπερκαταστήματα παιχνιδιών και ειδών σπιτιού και μας έχουν σώσει από τα πολλά έξοδα πολλάκις...

Οι ιδέες μου έχουν να κάνουν με ζωγραφική, με καρφιτσούλες, αλλά και με ανανέωση αντικειμένων με τη μέθοδο decoupage, που πολύ με έχει εντυπωσιάσει για την ευκολία της και το επαγγελματικό αποτέλεσμά της... 

Είπα να ξεκινήσω, όμως, με κάτι πιο εύκολο και γρήγορο... Τη μετατροπή κορνίζας σε σταντ για σκουλαρικάκια και καρφιτσούλες... Τέτοιο σταντ έχεις σίγουρα δει σε μαγαζιά με τουριστικά και κοσμήματα, αλλά δες κι εδώ.

Και να, λοιπόν, που πρόσφατα αγοράσαμε ένα καδράκι 20κάτι x 30κάτι από το γνωστό κατάστημα με τα σουηδικά κεφτεδάκια. Και με το που πάω να το ακουμπήσω στο ράφι, στραβοκάθεται και πέφτει και σπάει το τζάμι σε χίλια, περίπου, κομματάκια (@#$*&^)... 

Αλλά λίγες μέρες μετά, άναψε το γλομπάκι πάνω από το κεφάλι μου και ιδού η κατασκευούλα...

(Το αποτέλεσμα μού φάνηκε αξιοπρεπές, γι' αυτό είπα να το βγάλω στη φόρα...)

Βασικά υλικά: η κορνιζούλα (χωρίς το τζάμι), τσόχα για την πλάτη όσο χωράει μέσα (εδώ μπεζ 20x30cm), χαρτί περιτυλίγματος  αραχνοΰφαντο λίγο μεγαλύτερο (εδώ κόκκινο) για να κρεμιούνται τα μπιχλιμπίδια, ατλακόλ, πινέλο και λίγο νεράκι στο ποτηράκι...

Απλώνεις το αραχνοΰφαντο ύφασμα πάνω στην τσόχα συμμετρικά, γυρίζεις το περίσσιο από πίσω και απλώνεις με το πινέλο την ατλακόλ να κολλήσει (βουτάς και στο νεράκι, να απλωθεί πιο εύκολα, αν χρειαστεί). Προσοχή, δεν τεντώνεις το ύφασμα πολύ πάνω στην τσόχα - θέλεις να έχει "αέρα" για να κρεμαστούν ευκολότερα τα μπιχλιμπιδάκια σου.

Το βάζεις μέσα στην κορνιζούλα και, ουσιαστικά, έτοιμη η κατασκευή! Πάναπλο;

Τώρα, αν θες ενισχύεις την κατάσταση: Χρωματίζεις την κορνίζα, κολλάς λουλουδάκια κτλ...

Ή, αν προτιμάς, βάζεις πιο σκληρή πλάτη, όπως φελλό, και καρφιτσώνεις απλές καρφίτσες ώστε να κρεμάς από κει τα μπιζουδάκια...

Εγώ βρήκα μπροστά μου χρυσή ακριλική μπογιά και πασάλειψα λίγο την κορνιζούλα με τα δάχτυλα (φαίνεται λίγο στη φωτό). Κόλλησα και λίγα υφασμάτινα λέλουδα... et voila!!! 

  

Κάτι για το... Φόβο...

Έχω αναφέρει ξανά για την αγάπη μου για το τραγούδι και τα γλυκά "βασανάκια" που έχω τραβήξει κατά την εκμάθηση φωνητικής... Για τις ανασφάλειες και τους περιορισμούς που μπλοκάρουν τις φωνητικές χορδές, και την απίστευτη χαρά να τραγουδάς ελεύθερα, χωρίς.... ΦΟΒΟ...

Αυτός ο "φόβος"... Πόσο αρνητικά μπορεί να μας επηρεάζει!

Μπλοκάρει το μυαλό μας, μας βγάζει από το δρόμο μας, μας οδηγεί συχνά σε λάθος αποφάσεις, μας κάνει να ΘΥΜΩΝΟΥΜΕ με άλλους ανθρώπους και με τον εαυτό μας (τελικά), μας δημιουργεί ένα σωρό άλλα αρνητικά συναισθήματα και καταστροφικές τάσεις... Και, ακόμα χειρότερα, αν έχουμε κάποια αρχηγική θέση μέσα στην οικογένεια, τη δουλειά, σε κάποια ομάδα, ή την κοινωνία, ο "φόβος" (συνήθως μήπως αμφισβητηθεί ή αποδυναμωθεί η αρχηγία μας) έχει τη δύναμη να παρασύρει στο κακό και όλους τους άλλους "από κάτω", κάνοντας κι άλλο κόσμο δυστυχισμένο!

Θα έχεις, μάλιστα, πετύχει ανθρώπους γύρω σου (στην τελική ίσως και τον εαυτό σου) να ασχολούνται με τα αρνητικά των άλλων και να τους κατακρίνουν με μεγάλη ευκολία, ενώ οι ίδιοι αρνούνται πεισματικά να κοιτάξουν μέσα τους και να παραδεχτούν τους δικούς τους φόβους και ανασφάλειες...

Μα πραγματικά, με ποιο τρόπο μπορεί να βελτιωθεί η κοινωνία μας, αν οι άνθρωποι ατομικά και ομαδικά δεν κοιτάξουν να γιατρέψουν ή έστω να ελέγξουν τους φόβους τους; Πώς θα γίνουμε καλύτεροι για μας και τους γύρω μας, αν δε συμφιλιωθούμε πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό;

Αυτό και άλλα ερωτήματα φαίνεται να απασχολούν τον δάσκαλο φωνητικής Per Bristow, που θα τον έχεις πετύχει στο διαδίκτυο, αν ψάχνεις για βιντεάκια με μαθήματα φωνητικής. Με αφορμή τη φιλοσοφία του προγράμματός του που το ονομάζει "Sing with freedom" ("Τραγούδησε με ελευθερία"), τονίζει πως είναι μεν φυσικό και ανθρώπινο να φοβάσαι, αλλά και πολύ σημαντικό να ελέγχεις τους φόβους σου, ώστε να τραγουδάς με χαρά και άνεση, αλλά και γενικότερα να νιώθεις ελεύθερος...

Διάβασέ το στο http://www.perbristow.com/314/to-sing-and-live-with-freedom/