"Η μαμά μου" της τελευταίας στιγμής...

Αυτή η φθαρμένη φωτογραφία με τη μαμά μου παιδάκι, πολύ μου είχε κολλήσει στο νου και κάτι έπρεπε να την κάνω... Από την άλλη ο κύκλος της Μελένιας, επίσης μου έκανε το κλικ και μου θύμισε τη μάσκα με τα ρολόγια που είχα... Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να συνδυάζονται δύο προκλήσεις σε μία, αλλά να τι μου βγήκε τελικά...

Αριστερά είναι η μητέρα της (η γιαγιά μου) και δεξιά μία ξαδέλφη της που έφυγε πρόσφατα...

Έστριψα το σκετς λίγο...
Πειραματίστηκα για πρώτη φορά με τα mists, και μάλιστα προσπάθησα το πρωί να βάλω πρώτα βελατούρα στη μάσκα, αλλά κόλλησε και γενικώς τα έκανα σαλάτα και πάει στον κάλαθο η προσπάθεια...
Τελικά, δεν μου πήγαινε πάλι να αφήσω λευκά τμήματα...
Το προσωπικό μου στυλ θα μου πάρει καιρό να το βρω στις συνθέσεις, αλλά νομίζω πως θα έχουν χρώμα παντού ή σχεδόν παντού, και όγκο...

Και δύο κοντινά...

Η πεταλούδα έχει το συμβολισμό της εδώ... Πετάει μέσα στο χρόνο, περνώντας μέσα από τη στιγμή (τη φωτογραφία, δηλαδή) και συνεχίζει την πορεία της... Το πέρασμα του χρόνου ήθελα να τονίσω και με τα ρολόγια, αλλά και με τον υπότιτλο του journaling: παιδί, μητέρα, γιαγιά...

Αχ... δε μ' αφήνει το μικρό μου για πολλά...

Σας αφήνω... Φιλιά...


1/6/12: Τροποποίηση:

Λοιπόν, είχα βάλει τη σύνθεση αυτή σε ένα ράφι και την κοίταζα εδώ και δύο μέρες... Αυτή η τεράστια και άχαρη γραμματοσειρά μου είχε κολλήσει άσχημα στο μάτι, μου έκανε σα να βροντοφωνάζει χωρίς λόγο ή ότι θα μου πέσουν τα γράμματα στο κεφάλι δημιουργώντας σοβαρό τραύμα! Έτσι, είπα να την αλλάξω, μια και ψάχνοντας καλύτερα, βρήκα αυτή την καγκελωτή...

Πιο ανάλαφρη και πιο ντελικάτη δε νομίζετε;
Αυτές τις γιγαντιαίες γραμματοσειρές δεν τις συμπαθώ καθόλου! Πρέπει να τις καμουφλάρεις ή να τις βάζεις για μικρές λέξεις μόνο, νομίζω...

Τι λέτε;

Α. Για να μη γίνει παρεξήγηση, μην λάβετε υπόψη αυτήν την τροποποίηση για το challenge!

Και μία ερώτηση: Με τα mists μουσκεύει το χαρτί και γυρίζει. Εσείς που ξέρετε, όταν ψεκάζετε, το χαρτί το κολλάτε;

Φιλιά!!!

Σπιτο-μανία και η τυχερή!

Καλησπέρα!
Γυρίσαμε εχθές από το χωριό, τελικά, και τα περάσαμε όμορφα, φυσικά! Όλα τα έκανε η γιαγιά κι ο παππούς, και η αφεντιά μου ξεκουράστηκε πραγματικά! Τελικά, όταν το μάτι μου γυρίζει, βλέπω πόσο με ωφελεί μία αλλαγή! Με το που μπαίνω στο αυτοκίνητο, γίνομαι άλλος άνθρωπος, βρε παιδί μου! Έτσι είπα να σας μιλήσω μέσα από τα εσώρουχ... εεεεε.... εσώψυχά μου....
Αλλά θες να αγιάσεις και δε σ' αφήνουν...
Δεν είχα πάρει τίποτα μαζί μου... Κανένα κιτ, κανέναν κόπτη, κόλλες, χαρτιά... τίποτα σας λέω, να μην έχω να σκεφτώ τίποτα, και να μπορώ και να κοιμηθώ και τα βράδια πιο εύκολα χωρίς τις ιδέες που μου ξεσηκώνουν το μυαλό!
Και να που πάω στα  γνωστά γερμανικά σούπερ μάκετ, έτσι για οφθαλμόλουτρο, βρε αδελφέ, και είχε φέρει έτοιμα κιτ για κατασκευές με λωρίδες χαρούμενων χαρτιών και διάφορα τέτοια, και μπλοκ με κανσόν.... Και έκανα το αμάρτημά μου... Ε! Βρέθηκε μπροστά μου κι αυτό το κουτάκι από ... εσώρουχο (το πιάσατε το προηγούμενο υπονοούμενο...) που είχε κι ένα παραθυράκι που μου έκανε βιτρίνα μαγαζιού...

Ένα ψαλίδι και κόλλα τα βρήκα εύκολα... Και ορίστε! Έτοιμο το χαρούμενο το μαγαζάκι!

Και μέσα....

Θα φιλοξενήσει μπιζουδάκια της μαμάς μου, μια και της το χάρισα (αν και μάλλον είναι λίγο παιδικό!)

Να σας πω, καθώς το έφτιαχνα θυμήθηκα πως το κόλλημα που έχω φάει τελευταία με τα σπίτια, το είχα πάθει και στο δημοτικό. Μου είχε έρθει τότε και με πλακέ οδοντογλυφίδες είχα φτιάξει πολλά τετραγωνάκια (σα σχεδίες) και τα είχα ενώσει, και είχα "ανεγείρει" δύο μεγάλα σπίτια... Με λεπτομέρεια, όχι αστεία! Μέχρι και σχοινί με απλωμένα ρούχα χάρτινα και μανταλάκια (κομματάκια οδοντογλυφίδας) είχα βάλει...
Κάτι ψυχολογικό θα είναι...

Σας ζάλησα...
Να κάνω και την κλήρωση για το δωράκι μου: 13 σχόλια έγιναν μέχρι τις 22 του Μάη από τα παρακάτω κορίτσια:

Χειροκίνητη η διαδικασία μια και δεν έχω μάθει τα κόλπα ακόμα...

Αναστασία μου, θα επικοινωνήσω κι εγώ μαζί σου, στείλε μου κι εσύ αν θες το mail σου!
Σας ευχαριστώ όλες για τα γλυκά σας τα σχόλια για το χωριουδάκι μου και τις ευχές σας για τα γενέθλιά μου! Με κάνατε να νιώσω πολύ όμορφα, και το είχα ανάγκη πραγματικά εκείνη τη μέρα!

Καλή συνέχεια!
Φιλιά!

Ένα Χωριό Γελάκια και δωράκι!

Γεια σας! Καιρός μου φάνηκε πως πέρασε από την τελευταία μου ανάρτηση και να είναι καλά η μαμά μου που μου κρατάει την μπέμπα αυτές τις μέρες... Σήμερα είμαι και λίγο λυπημένη για διάφορους λόγους, οι οποίοι λόγοι παραλίγο να εμποδίσουν τη σημερινή κατασκευή, αλλά με λίγη πίεση... αααααχ! Αλλά είμαι και χαρούμενη που τα κατάφερα να φτιάξω άλλη μία σπιτίσια κατασκευή, άλμπουμ αυτή τη φορά, που είχα ξεκινήσει το Σεπτέμβρη, αλλά είδα πως ήταν χρονικά πολύ υψηλός στόχος για την πραγματικότητά μου και το είχα παρατήσει... Αφορμή, η πρόκληση της Λένας να φτιάξουμε ένα μίνι άλμπουμ!
Δεν ξέρετε πόσο χάρηκα που το κατάφερα αυτό το συγκεκριμένο άλμπουμ... γιατί είχε σαφή στόχο από την αρχή. Να σας πω το στόρι όμως:
Το Σεπτέμβρη ήμουν σε φάση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με το θέμα του θηλασμού, με απίστευτο ξενύχτι, κούραση και ανασφάλεια του τύπου "έχω γάλα;" - παρόλο που ήμασταν στον τρίτο μήνα και το παιδάκι φαινόταν μια χαρά... ξέρετε, τα γνωστά...
Αποφάσισα, λοιπόν, να πάρω το τέκνο μου και να μείνουμε για λίγο στο χωριό μου, την Αμαλιάδα, να με βοηθήσουν λίγο οι δικοί μου, που ήμουν για τα κλάματα! Έτσι, στις 31 Αυγούστου, μας πήγε ο Παναγιώτης - ο άντρας μου- και μας γύρισε περίπου 3 εβδομάδες μετά. Ο ίδιος, βέβαια, ερχόταν στα ενδιάμεσα σαββατοκύριακα. Κι επειδή ήξερα πως θα του λείπει τρελά το παιδί, τα πρωινά που ξυπνούσαμε με την μπουμπού και είχε όρεξη, τη γαργαλούσα και προσπαθούσα να πιάσω καμία καλή και σταθερή πόζα να στείλω στον μπαμπά της. Καμία φορά και το βράδυ, του έστελνα με το παιδί να κοιμάται, που ήταν τόσο όμορφο και για πολλά φιλάκια!
Προφανώς, οι περισσότερες είναι κουνημένες και η φωτογραφική μηχανή του κινητού μου ψιλο - μάπα...
Ωστόσο, πίστευα πολύ πως θα χαιρόταν ο μπαμπάς και το έκανα με πολύ αγάπη, παρόλο που και πτώμα ήμουν και ήθελα κανένα μισάωρο...
Έτσι, επέλεξα κάποιες από αυτές και σας τις παρουσιάζω σήμερα με πολύ χαρά στο κατάλληλο - νομίζω - αλμπουμάκι με τίτλο "Ένα χωριό γελάκια!". Μόνο που είχε συννεφιά σήμερα, και οι φώτος ίσως είναι λίγο σκοτεινές...

Μια φορά, λοιπόν, κι έναν καιρό, ήταν ένα όμορφο χωριουδάκι, που ήσυχο φαινόταν... Λουλούδια και πεταλούδες το στολίζουν, και λίγα συννεφάκια το δροσίζουν (οκ, έμπλεξα λίγο τις εποχές...)

Αλλά, αν στα σπίτια πλησιάσεις, από τα παράθυρα και τις πόρτες παιδικά γελάκια θα ακούσεις και θα τα χάσεις...

Κι αν πιο μέσα προχωρήσεις, καλύτερα θα δεις, παιδικά γελάκια να ευχαριστηθείς!

Κι ένα παιδάκι κάνει νανάκι (θα βάλω μερικά νανάκια ακόμα...)

 Και πιο κοντά, ένα παραθυράκι που κλείνει με πασαλάκι...

Κι ένα μίνι - μίνι αλμπουμάκι περιμένει, πεταλούδα διπλή έχει κολλημένη (ίσως φαίνεται στη μεγέθυνση, ότι έχω κολλήσει κι άλλα φτεράκια στις πεταλούδες, έτσι για τρισδιάστατη τσαχπινιά)!

Και το μίνι-μίνι αλμπουμάκι ξεδιπλώνει, συνεχόμενα γελάκια φανερώνει...

Μα τα γελάκια είναι πολλά και το χωριό δεν τα χωράει, γι αυτό τσεπούλες μεγάλες έφτιαξα, κι άλλα γελάκια (και μερικά νανάκια) έκρυψα...

Και πιο κοντά, η παιδική χαρά, κι ένας ήλιος, μοναδικός.....

Και "λίγες" ακόμα πεταλούδες, που τόσο αρέσουν στη μαμά...

Φαντάζομαι να καταλαβαίνετε πως η λέξη "χωριό" του τίτλου έχει πολλαπλή σημασία! "Πολλά γελάκια", "γελάκια στο χωριό" και "άλμπουμ που μοιάζει με χωριό"...
Μένει να γράψω τις ετικέτες κυρίως, αλλά σε λίγο ξαναφεύγουμε για Αμαλιάδα! Οπότε, επιστρέφω στο χαρτονένιο χωριουδάκι, αφού επιστρέψουμε από το πραγματικό...
Τα χαρτονένιο άλμπουμ είναι από τη Σφραγιδομανία και τα χαρτιά κυρίως από τη Λένα (Jillibean soup κ.α.)
Εύχομαι να σας άρεσε!

Και επειδή μ' αυτά και με κείνα κόντεψα και η ίδια να ξεχάσω τα γενέθλιά μου, που τα είχα στις 10 του Μάη, ένα μικρό δωράκι από μένα με πολύ αγάπη. Σχεδόν έτοιμο αλμπουμάκι (το είδατε στης Λένας πρόσφατα), αντίστοιχα ταιριαστά διακοσμητικά και θα δω τι άλλο θα βάλω από κορδελίτσες...
Να σας πω, πήρα λίγο μάτι από το εσωτερικό του και μου φάνηκε πολύ ταξιδιάρικο και πολύ unisex!

Απλά αφήστε μου ένα σχόλιο (ένα, μη με μπερδέψετε με δεύτερο, οκ?) μέχρι τις 22 Μαΐου.

Φιλάκια και καλό σκ!
Α. Και να χαμογελάμε! Είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό!