Home! Sweet Home!

Όταν πριν κάποιους μήνες είδα την καρτέλα με τα αυτοκόλλητα από χαρτόνι farmhouse chipboard τα παρήγγειλα με σκοπό κάποια στιγμή να φτιάξω κάτι "σπιτίσιο". Κι έτσι, όταν είδα την πρόσκληση της Once Upon a Sketch με θέμα "ΗΟΜΕ" είπα "να η ευκαιρία!". Άλλο αν για μία ακόμα φορά... την έχασα (τι πρωτότυπο!)... Παρόμοιο, μάλιστα, sketch είχε και στο Creative Scrappers Νο 203. Παράλληλα, ήθελα να κάνω κάτι και για το Get Creative που μας καλούσε να χρησιμοποιήσουμε ύφασμα, πράγμα που επίσης με παρέπεμψε σε κάτι σπιτίσιο...

Κι έτσι, κατέληξα σε ένα μάλλον ιδανικό σκηνικό ενός σπιτικού που όλα είναι ταχτοποιημένα και μοσχοβολά λουλούδια και γλυκό και η οικογένεια που κατοικεί σ' αυτό είναι χαρούμενη...
Βέβαια, στην πραγματικότητα, το δικό μας σπίτι ούτε συνέχεια ταχτοποιημένο είναι, ούτε μοσχοβολά λιχουδιές κάθε μέρα, και οι κάτοικοί του δεν είναι συνεχώς με το χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο...
Αλλά δεν παύει να είναι το δικό μας σπιτικό μας, η ζεστή μας φωλιά... Και στα χαρούμενα, και στα δύσκολα!

Και μερικά κοντινά... 

Τραπεζομάντιλο από υφασμάτινη δαντέλα, χαλάκι και λουλούδια από ύφασμα (τα λουλούδια με τη βοήθεια του big shot) και κορδέλα υφασμάτινη για σοβατεπί...

Στο υποτιθέμενο ράφι, στρογγυλό καρό ύφασμα για τραπεζομάντιλο κι άλλο ένα υφασμάτινο λουλουδάκι...

Εννοείται πως κοιτάμε μέσα από παράθυρο και από πάνω κρέμεται πλεχτή κορδέλα σαν τελείωμα κουρτίνας... Και πίσω από τον καναπέ παρεμβάλλεται "κουρτίνα" από τούλι... Στη φώτο φαίνομαι σαν κουνούπι, αλλά βγήκαν οι υπόλοιποι όμορφοι κι έτσι την έβαλα...

Κι άλλη μία λεπτομέρεια αγαπημένη...

Επίσης, συμμετέχω στο TotallyPaperCrafts: Saturated colors

Αυτά και σήμερα...

Καλό βράδυ να έχετε! 

Girl, you are amazing, just the way you are!

Καλή σας μέρα!

Ελπίζω να εκμεταλλευτήκατε το ηλιόλουστο σαββατοκύριακο και να βολτάρατε! Εμείς, πλέον, έχουμε αρχίσει να επισκεπτόμαστε συχνά την παιδική χαρά, γιατί πολύ μας αρέσει! 

Έχω τόση διάθεση για ήλιο, καφεδάκια και εκδρομούλες!!! Φαντάζομαι δεν είμαι και η μόνη!

Αυτή τη φωτογραφία της Πετρούλας μου από την προηγούμενη ανάρτηση πολύ την αγάπησα (άλλωστε είναι από τις λίγες after bloom που χαμογελάει το καψερό) και είπα να τη βάλω σε σύνθεση! Νομίζω είχα μαζέψει πολύ κούραση στις προηγούμενες εβδομάδες και κάπου έπρεπε να ξεσπάσω... Άνοιξα, λοιπόν, για πρώτη φορά το κουτί με τη βελατούρα (νομίζω λέγεται και γκέσο) και είπα να γίνω λίγο άτσαλη, αν και η μέρα που τραβήχτηκε η φωτογραφία ήταν επίσημη...  

Αφορμές για αυτή τη σύνθεση έχω πολλές, τελικά... Η πρώτη και βασικότερη είναι η τιμητική συμμετοχή μου στη σχεδιαστική ομάδα του Bird is the Word για τη διάκριση των καρδιών μου... Οι λέξεις - κλειδιά αυτή τη φορά είναι "look"/"see"... - Wendy thanks for the honor!

Δεύτερη αφορμή ένα τραγούδι που έχω αγαπήσει πάρα πολύ, για την απλότητα και την γλυκύτητα  του στίχου του, αλλά και τη μελωδία του, τη φωνή του τραγουδιστή, ακόμα και το βίντεοκλιπ του... Just the way you are... Νομίζω πρέπει να είναι από τα λίγα ρομαντικά διαμαντάκια που κυκλοφορούν τελευταία. Και πολύ ήθελα να το χρησιμοποιήσω σε σύνθεση (ίσως να το επαναλάβω...). Περιέχει μάλιστα και τις παραπάνω δύο λέξεις, οπότε όλα μέσα! Έτσι, μπορώ να συμμετέχω και στο challenge του The Studio Challenges: Song Title

Για όλα αυτά, εκμεταλλεύτηκα και το υπέροχο σχέδιο της Ελίνας στο Get Creative... Οπότε συμμετέχω και στο αντίστοιχο challenge...

Τα χαρτιά είναι από το kissing boot της Λένας, με τα υπέροχα στολιδάκια... 

Όλο λέω να δοκιμάσω το στυλ simple and clear, αλλά ειδικά το clear μέχρι τώρα δε μου κάθεται... Θέλω χρώμα παντού. Επίσης, μου αρέσει να χρησιμοποιώ "αντίθετα" χρώματα, ή ένα χρώμα που θα ξυπνάει διακριτικά την εικόνα. Εδώ, το κίτρινο. 

Και ορίστε το αποτέλεσμα... 

Έκανα embossing στην ξύλινη καρδούλα με το Antiqueties Chinese Red, και έριξα και λίγη βελατούρα πάνω της, αλλά και στα λουλουδάκια.

Οι στίχοι που έχω αποσπάσει από το τραγούδι, γιατί ταιριάζουν στο παιδάκι μου γάντι...

Και κλείνω με το ομώνυμο τραγούδι!
Να έχετε μία υπέροχη μέρα!
(Γιατί μόλις μου θύμισα μετεωρολόγο;)

Η βάφτισή μας - Μέρος Β΄

Εκτός από τις προσκλήσεις και τις μπομπονιέρες, αλλά και το ευχολόγιο που θα σας παρουσιάσω σήμερα, πρέπει να αναφέρω το γλυκάκι μας, που ήταν φυσικά - τι άλλο;- γλυκό του κουταλιού φράουλα από τα χρυσά χεράκια της κουνιάδας μου, της Ανθής...Πεντανόστημο και πάνω από το παγωτό που είχαμε για μετά το φαγητό... τέλειο! Και κουκλί στην εμφάνιση, ε; Δεμένο από την ίδια και τα ανίψια μου, τη Σύλια και το Γιάννη!

Τα υλικά και πάλι από το e-shop gamoy, για όποιον ενδιαφέρεται!

Και περνάμε στο ευχολόγιό μας, το οποίο το έφτιαχνα μέχρι τελευταία στιγμή στις 2.00 το βράδυ... Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω και τα κορίτσια της Σφραγιδομανίας, που είναι τόσο υπομονετικά και ευγενικά! Μου έστειλαν έτοιμες κομμένες φράουλες σε χαρτόνι και κανσόν, που τα εμπλούτισα με χαρτιά του Berrilicious kit της γλυκύτατης Λένας μας! Το Big Shot επίσης, πάλι δούλεψε με επιτυχία! Και ορίστε το αποτέλεσμα!

Ίσως το διορθώσω και εμπλουτίσω λίγο ακόμα, ίσως και όχι - θα δω!

Να σας πω πως ενώ περίμενα να δω τσαλαπατημένα από παιδικά ποδαράκια τα τσαντάκια μου, ούτε ένα δεν είδα κάτω! Και το ευχολόγιό μου το προσέξανε, παρόλο που άλλαξε πολλά χέρια! Το παρέλαβα σε πολύ καλή κατάσταση, με πολύ μικρές απώλειες όπως ίσως φαίνονται στις φωτογραφίες, όπως κουνημένο γράμμα και χαμένη περλίτσα από το εξώφυλλο και αποτυπώματα από παιδικά λαδωμένα χεράκια και από ένα... μπιφτέκι που ανακάλυψε το φαινόμενο της ελεύθερης πτώσης και προσγειώθηκε σε μία σελίδα! Αλλά κι αυτά καλοδεχούμενα αναμνηστικά είναι! :)))))

Πάντως, ο κόσμος φάνηκε πολύ να εκτιμάει το ότι όλα αυτά ήταν χειροποίητα! Με ρώταγαν και με ξαναρώταγαν, ακόμα και για απλά πράγματα - για μας- όπως η δαντελίτσα στην πρόσκληση! Τα δε βαζάκια μόνο που δεν τα γλύφανε!

Ευτράπελα:
1. Η εκκλησία δεν είχε νερό ζεστό, αλλά, οκ, πήραμε μπετόνια! Αλλά δεν είχε και ρεύμα τελικά, οπότε να είναι καλά η γειτόνισσα!
2. Ο παπάς με πέρασε για τη νονά, εγώ από το άγχος μου έκανα ότι μου έλεγαν και.... παραλίγο να βαφτίσω εγώ το παιδί μου!

Πω πω, αυτές τις μέρες μου βγαίνει πολύ κούραση...

Βλέπω κάποιες φωτογραφίες που μου στείλανε κάποιοι δικοί μου και κλαίει το Πετρουλάκι μου και στενοχωριέμαι να τις βλέπω. Γι αυτό θα κλείσω το Β' Μέρος με μία φωτογραφία της που έβγαλε η κολλητή μου η Εύα, αφού κοιμήθηκε και έφαγε το τσουπί μου! Το κουκλάκι μου! Το φόρεμα με τρέλανε! Επιτέλους, για πρώτη φορά φάνηκε πως είναι κορίτσι!!!)

Αν βρω και καμία άλλη φωτογραφία, κυρίως από τον υπέροχο εξωτερικό χώρο της εκκλησίτσας, όπου είχαμε τέντες και cetering θα προχωρήσω σε Γ' Μέρος!
Θέλω πολύ να τα μοιραστώ μαζί σας!

Καλή σας νύχτα!

Η βάφτισή μας - Μέρος Α΄

Και ήρθε η μέρα η τρομερή για την οποία τόσο καιρό δουλέψαμε!
Δευτέρα, 16/4/2012!
Και το όνομα αυτής... Πετρούλα!
Οκ, ξέρω τι συνειρμό θα κάνετε.... Σουλτάαααααααν! Στρωμένη καριέρα το κορίτσι μας!
Από "μπουμπού", "μπουμπουκάκι" και "μπουμπουλίνα" που τη λέω εδώ και κοντά 10 μήνες, πρέπει τώρα να συνηθίσουμε το νέο της, επίσημο όνομα! Δε μ' αρέσουν τα κομμένα ή ξενικά ονόματα ή αυτά που βγαίνουν ύστερα από πίεση για να ακούγονται καλύτερα και ψάχνεις να βρεις από που βγήκαν... Άμα μεγαλώσει, ας το κάνει ότι θέλει! Προς το παρόν θα είναι το "Πετρουλάκι μου"! Μικρή μικρή Πετρούλα, δηλαδή...

Όλα ήταν χαρούμενα και όμορφα στη βάπτισή της... αν εξαιρέσεις το ότι έκλαιγε... Το καψερό, το ξυπνήσαμε μεσημεριάτικα να το βαφτίσουμε! Ένιωσα πως δεν πήρε χαμπάρι ότι τη βαπτίσαμε, γιατί το μόνο που ήθελε ήταν να την πάρω αγκαλιά, να την κοιμίσω, ή να τη θηλάσω, αλλά έλα που έπρεπε να την κρατάνε οι νονοί! Στο βίντεο πρέπει να έχουμε βγει ελαφρώς στενοχωρημένοι εγώ και ο μπαμπάς, έτσι που το βλέπαμε να κλαίει, να μας κοιτάει και να μας απλώνει χεράκια... Ήταν και οι φωτογραφίες μία στην αγκαλιά του ενός, μια στου άλλου, βάλε και τα φλας... Το στενοχωράκι μου!

Ωστόσο πέσαμε σε παπά με ελαφρύ χέρι - πραγματικά το είχα άγχος πώς θα της φερθεί με αυτά που είχα δει και ακούσει- και αρκετά λακωνικό! Μιλάμε για βάφτιση εξπρές - μας είχε πει πως θα κάνει σύντομα, γιατί τα βαριέται τα πολλά!

Μέχρι να μαζέψω φωτογραφίες να σας δείξω, έτσι να έχετε μία ιδέα, σας παρουσιάζω στιγμές από την κατασκευή των προσκλητηρίων και μπομπονιέρων! Όπως σας είχα πει, το θέμα μας ήταν... φραουλένιο! Και το υπέροχο της υπόθεσης είναι πως και η νονά μας είχε επιλέξει φραουλένιο θέμα για πετσέτες, καπελιέρα, λαμπάδες, χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί!!!!

Πραγματικά, ευχαριστήθηκα να κόβω και να κολλάω! Οκ, παραδέχομαι πως κάποια στιγμή τα έφτυσα... Έχω και το Πετρουλάκι μου που όταν με βλέπει να είμαι καθιστή, έρχεται πλατς πλατς πλατς να την πάρω αγκαλιά, να δει τι κάνω, να πιάσει... Πολύ περίεργο έχει γίνει το παιδάκι μου! Δύσκολος στόχος, όταν δε σου κρατάει κάποιος το παιδί!

Νομίζω στης Ζάφφυς είχα διαβάσει πως καταφέρνει να τελειώνει γρήγορα τις συνθέσεις της, γιατί μαζεύει τα υλικά της με βάση αυτό που έχει στο νου της και κοιτάζει να μη ξεφεύγει από τα σχέδιά της (αυτό βέβαια, προϋποθέτει ποικιλία υλικών, ώστε να μην τσακίζεσαι να ταιριάξεις με το ζόρι τα αταίριαστα!).  Πραγματικά, προσπαθώ να το τηρήσω αυτό τελευταία, εγώ που γενικά είμαι συχνά αναποφάσιστη και καθυστερώ... Έτσι έκανα και τώρα...

Προσκλητήρια:

Ξεκινάμε με τα 70-κάτι προσκλητήρια...  Τα λουλουδάκια στο κορδόνι ήταν ιδέα της τελευταίας στιγμής, γιατί κάτι μου έλειπε στο μάτι... Ήταν ένας τρόπος να "ζυγίσω" καλύτερα το λευκό, αλλά και να γίνει πιο χαρούμενο το αποτέλεσμα...

Το κείμενο - ποιηματάκι της πρόκλησης το έγραψα ένα βράδυ που είχα αϋπνία και με έπιασε το ποιητικό μου... Στην πραγματικότητα τις δύο μεσαίες στροφές τις πήρα από εδώ (το νούμερο 36) και τις πείραξα ελαφρώς, και τα υπόλοιπα είναι δικά μου! Μετά από αυτό κόλλησε ο εγκέφαλος και για κάποιες ώρες μιλούσα με ρήμα! Δεν έβαλα τον τόπο της βάπτισης η αλήθεια είναι, γιατί δε μου έβγαινε στο ποίημα, αλλά υπέθεσα πως θα ενημερώσω τηλεφωνικά... :)

Ευτράπελο:

Οι πράσινες καρό κορδέλες που ήθελα αρχικά να δέσω τα προσκλητήρια τελικά δεν ταιριάζανε με το λαχανί του κοτσανίου, αλλά ευτυχώς που είχα πάρει και τα κορδόνια... Προσοχή, όταν παραγγέλνεις από το διαδίκτυο, λοιπόν!

Μπομπονιέρες:

Ξεκίνησα λοιπόν να κόβω τα τσαντάκια με το φραουλο-διακοσμητικό... Με το απλό Big Shot κόβεις 5 κομμάτια για κάθε τσαντάκι και τα κολλάς! Τυχερές όσες έχουν το pro όπου η αντίστοιχη μήτρα βγάζει ένα κομμάτι... Κατάφερα να φτιάξω 70! Μετά είπα "Ήμαρτον! Δε φτιάχνω άλλα!". Να τα!

Υπάρχει και ένας καφές ανάμεσα...
Από αυτές 50 έγιναν παιδικές, όπου έβαλα 3 κουφέτα, ζελεδάκια, παστελάκι, σοκολατάκι, γκοφρετάκι, αφράτο φραουλάκι και καρφώσαμε κι ένα γλειφιτζούρι που έκανε και φιγούρα - ιδέα της γιαγιάς-Πετρούλας:

Για να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς μου, μείωσα τις απαιτήσεις μου και το γύρισα σε σελιδοδείκτες που αναδιπλώνονται και κλείνουν στη σελίδα με μαγνητάκι, κάπου 40 στο σύνολο...

Και για να εκμεταλλευτώ και τα περισσευούμενα κόκκινα κανσόν, έφτιαξα άλλα 20 μαγνητάκια ψυγείου...

Να και η πολύτιμη χείρα βοηθείας της κυρά Πετρούλας!

Ευτράπελα:
1. Κάποιες κόλλες που χρησιμοποίησα για μερικά τσαντάκια αποδείχθηκαν ακατάλληλες και μάζευα τα κομμάτια να τα κολλήσω ξανά την επόμενη μέρα! Ευτυχώς η κόλλα αυτή αποδείχθηκε σωτήρια!
2. Όταν παραγγέλνεις χαρτιά να είναι από την ίδια πηγή, γιατί κόκκινο με κόκκινο διαφέρει!!!! Επίσης, καλό υπολογισμό υλικών θέλει η όλη υπόθεση...

Για όποιον ενδιαφέρεται:
Υλικά:
Κανσόν από το Διονυσόπουλο (κυρίως), αν και έπεσα σε αγενή υπάλληλο...
Εργαλεία από τη Λένα.
Υλικά για μπομπονιέρες και κουφέτα (Χατζηγιαννάκη εννοείται) από το e-shop gamou.

Στο επόμενο post θα σας δείξω το αγαπημένο μου ευχολόγιο...
Κλαίει το μπουμπουκι μου πάλι...

Φιλάκια!
Και χρόνια πολλά!

Μία όμορφη Ανάσταση εύχομαι σε όλους μας με αυτό το όμορφο τραγούδι, παλιό αγαπημένο από το δημοτικό! Να είστε καλά!

Αυθόρμητα στα γρήγορα...

6 γκρίνιες και 2 χαρές...

Νευρίασα...
που είδα για μία ακόμα φορά την αντιπαθέστατη κυρία με τους διαδραστικούς πίνακες να έχει και πάλι άποψη...

Έμεινα έκπληκτη...
με τον άνθρωπο που έδωσε τέλος στη ζωή του εδώ μπροστά στη δικιά μας τη Βουλή (όχι σε κάποια άλλη χώρα... πλέον...)...

Μου ήρθε να ρίξω μπουνιά...
στον άλλο που έτρεξε να δηλώσει ότι το παραπάνω συμβάν δεν έχει καμία σχέση με την κατάντια που φέρανε τη χώρα μας (άρα δε φταίνε αυτοί σε τίποτα... πάλι...)...

Απογοητεύομαι...
με αυτόν το λαό όπου ανήκω κι εγώ, πόση ανάγκη είχαμε για να νιώσουμε σημαντικοί, να περάσουμε καλά, να αποκτήσουμε πολλά αγαθά... και που αποδειχθήκαμε τουλάχιστον ελαφρόμυαλοι και ευκολόπιστοι (κορόιδα, να το πω;)...

Νιώθω άβολα και γίνομαι καχύποπτη...
γιατί βλέπω ανθρώπους γύρω μου, ντόπιους και μη, να κοιτάνε αγριεμένοι...

Αναρωτιέμαι...
πόση αναισθησία και πόσο θράσος θέλει να αρπάζεις από αυτόν που δεν τα έχει και να μη δίνεις σε αυτόν που τα δικαιούται, να έχεις την ελευθερία να πατάς στο λαιμό ολόκληρο λαό και να μην κατηγορείσαι για τίποτα!

Και δύο χαρωπά για το τέλος...

Γέλασα...
με τη "συνέντευξη" του Θ.Καλαμούκη με τον πρωθυπουργό - ρομπότ (τη στιγμή της σφαλιάρας κλαίγαμε από τα γέλια, λέμε!)...

Άφησα το καλύτερο και γλυκύτερο για το τέλος, να μου φύγει η πικρίλα...

Συγκινήθηκα - χάρηκα - ενθουσιάστηκα...
με τη χθεσινή ανάρτηση της Κικής μας για την οργάνωση, στήσιμο και συνολική επιτυχία του bazaar με τα υπέροχα χειροποίητα καλούδια υπέρ του "Καλού Σαμαρείτη"...
Φαίνεται ο εθελοντισμός να μας είναι απαραίτητος τούτη την περίοδο ειδικά! Χρειαζόμαστε αυτή τη δωρεάν και από καρδιάς αγνή καλοσύνη!

Φιλιά και καλημέρα σε όλους!