Διάλειμμα για σκέψη... Λογική ή/και Ευαισθησία;

Τον τελευταίο καιρό το προσωπικό μου αυτό μπλογκ έχει πάρει άλλη μορφή, βγάζοντας τις καλλιτεχνικές μου μικρο-ανησυχίες στη φόρα και ανοίγοντας πόρτες σε πράγματα και ανθρώπους ζεστούς που δε γνωριζόμαστε ακριβώς, αλλά επικοινωνούμε με έναν πολύ όμορφο τρόπο ανταλλαγής ιδεών και θετικών σχολίων... Μα πραγματικά είναι ένας εκπληκτικός τρόπος χρήσης της τεχνολογίας και πιο συγκεκριμένα, του διαδικτύου, στο οποίο βασίζεται αυτή η τεράστια καλλιτεχνική κοινότητα ανθρώπων!

Αλλά θέλω, όμως, σήμερα, να βάλω προβληματισμό που καιρό έχω να κάνω και πιθανότατα θα το λάβετε αυτόματα στο μέιλ σας κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους, γι αυτό μη σας φανεί περίεργο πολύ, μια και αρχικά είχε άλλη μορφή τούτο δω το ηλεκτρονικό σπιτάκι... Σκέφτηκα μήπως πρέπει να τα διαχωρίσω, να κάνω δηλαδή δεύτερο μπλογκάκι ξεχωριστό, αλλά δεν είμαι και σίγουρη ακόμα... Θα δω στην πορεία...

Ο σημερινός μου έντονος προβληματισμός, λοιπόν, είναι αυτή η εσωτερική ανισορροπία που συχνά μας ταλαιπωρεί μεταξύ λογικού και συναισθηματικού...  Εκτός αν συμβαίνει μόνο σε μένα, εγώ απλά είμαι η ανισόρροπη και απλά ακόμα δεν το ξέρω πως έχω την αποκλειστικότητα! Βέβαια, η αλήθεια είναι πως πολλά από αυτά που έχω έγνοια κατά καιρούς, τελικά βλέπω πως αφορούν σε πολύ κόσμο... Γι' αυτό είπα να το αναφέρω, μήπως αγγίζει και κανέναν άλλο άνθρωπο... Την εσωτερική μου αφορμή δε θα την αναφέρω - ε, ας μη γδυθώ και τελείως!

Μα, τέλος πάντων, τι θα γίνει με αυτή την τραμπάλα; Τι να εμπιστευτείς τελικά, ρε παιδί μου;

Και πρώτα πρώτα, τι είναι τελικά "το πιο λογικό";
Μήπως... "το πιο συνηθισμένο"; Είναι, δηλαδή, θέμα μαθηματικών - στατιστικής με βάση τα πρότυπα της κοινωνίας μας;
"Το πιο κλασικό"; Που είναι και πιο ασφαλές;
Ή "το πιο ηθικό"; Κατά τα θρησκευτικά πρότυπα; Ποιας θρησκείας από όλες;
"Το πιο νόμιμο"; Μα είναι τόσο άψογοι και οι νόμοι;
"Το πιο φυσικό"; Ήμαστε πλέον τόσο κοντά στη φύση όμως;
"Το πιο αληθινό"; Για ποιον;

Φαντάζομαι θα υπάρχουν κι άλλοι χαρακτηρισμοί για το τι σημαίνει τελικά "λογικό"...
Είναι όμως τελικά μόνο Ένα, αυτό το λογικό;
Μήπως εκεί είναι το πρόβλημα; Μήπως τελικά δεν είναι ένα, αλλά πολλά αυτά τα "λογικά";
Μήπως προσπαθώντας να βρούμε τη μέση λύση, για να νιώσουμε ασφάλεια και ότι κάτι μας ενώνει μέσα σε μία κοινωνία, ξεχνάμε πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει τη δική του λογική;
Ξεχνάμε ότι κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα και τη δική του αλήθεια; Και τελικά μήπως ξεχνάμε πως κάθε προσωπική λογική είναι επηρεασμένη - βουτηγμένη στο προσωπικό συναίσθημα;
Και μήπως προσπαθώντας να βρούμε το μέσο όρο των χιλιάδων - εκατομμυρίων προσωπικών λογικών, σκοτώνουμε το προσωπικό συναισθηματικό κομμάτι μας και άρα την ουσία μας;

Χρησιμοποιούμε την έννοια του "λογικού" για να δούμε τα πράγματα όπως "πρέπει" και να είμαστε "σωστοί" ως προς όλους τους άλλους, και απαγορεύουμε στον εαυτό μας να χρησιμοποιήσει την προσωπική λογική για να διαβάσει το δικό μας προσωπικό συναισθηματικό ευαίσθητο κομμάτι μας!

Από τη μία βέβαια θα μου πεις, και πώς να συμβιώσουμε τόσοι άνθρωποι σε τόσες ομάδες μαζί και να εξελιχθούμε και να είμαστε και ειρηνικά, χωρίς αυτήν την "κοινή λογική"!
Από την άλλη, αν σκεφτόμαστε μόνο έτσι, με ποιους τρόπους ο καθένας θα μπορέσει να εκφράσει και να διαχειρηστεί το δικό του προσωπικό συναισθηματικό κομμάτι (ζητώντας και βοήθεια, αν τη χρειάζεται), ώστε να νιώθει και να είναι υγειής ως μονάδα;
Άλλωστε, μήπως πολλές υγειείς συναισθηματικά μονάδες συνθέτουν πραγματικά υγειείς και δυνατές ομάδες;

Κι επειδή μάλλον σου έκαψα κάποια φλάτζα με τα παραπάνω, τα απλοποιώ σε δύο λόγια - ερωτήμα και με το σκεπτικό πως ίσως συναντάς λειτουργικές δυσκολίες ως άτομο, αλλά και ευρύτερα, ως ομάδα - οικογένεια - κοινωνία:
Μήπως να κοιτάξουμε επιτέλους μέσα μας ο καθένας και να προσπαθήσουμε να δούμε και αποδεχθούμε τον εαυτό μας ολόκληρο και να δουλέψουμε για τη βαθύτερη βελτίωσή του;
Μήπως υπάρχουν πολλές αλήθειες - λογικές που μπορεί να ισχύουν και κάπως να τις αποδεχθούμε όλες μαζί σα να αλληλοσυμπληρώνονται και όχι απαραίτητα να κοντραρίζονται;

Βέβαια, αν τα βλέπεις όλα πιο απλά, μάλλον είσαι και πιο χαρούμενος άνθρωπος, τελικά, και βγάζεις και περισσότερη αυτοπεπίθηση, η αλήθεια να λέγεται...
Αλλά, μπορείς ή σου αρκεί πάντα να τα βλέπεις απλά;

Μα δε θα ήταν ωραίο να τα βλέπουμε όλα πιο ολιστικά, δηλαδή όλα να συνυπάρχουν και να αλληλοσυμπληρώνονται, χωρίς απαραίτητα να αλληλο-ακυρώνονται;

Δύσκολα τα λέω σήμερα, ε;
Οκ... Χρειάζομαι ένα χαλαρωτικό διάλειμμα νομίζω τώρα προσωπικά...